16 Φεβρουαρίου 2007

Τι δεν είναι σοσιαλισμός.

Tο ακόλουθο κείμενο του πολωνού φιλοσόφου Λέζεκ Κολακόφσκι γράφτηκε ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, στις αρχές του 1957, και προοριζόταν για το περιοδικό της πολωνικής αριστεράς «Pro prostu», αλλά η λογοκρισία της κυβέρνησης Γκομούλκα απαγόρευσε τη δημοσίευσή του.

Θα σας πούμε τι είναι ο σοσιαλισμός. Οφείλουμε όμως πριν απ' όλα να σας πούμε τι δεν είναι σοσιαλισμός.

Ο σοσιαλισμός λοιπόν δεν είναι:

Μια κοινωνία στην οποία όποιος δεν έχει διαπράξει εγκλήματα μένει στο σπίτι του περιμένοντας την αστυνομία.

Μια κοινωνία στην οποία αποτελεί έγκλημα το να είσαι αδελφός, αδελφή, γιος ή σύζυγος ενός εγκληματία.

Μια κοινωνία στην οποία κάποιος είναι δυστυχής επειδή λέει αυτό που σκέφτεται και κάποιος άλλος είναι ευτυχής επειδή δεν λέει αυτό που σκέφτεται.

Μια κοινωνία στην οποία κάποιος είναι ακόμη καλύτερα επειδή δεν σκέφτεται καθόλου.

Ενα κράτος οι στρατιώτες του οποίου εισβάλλουν πρώτοι στο έδαφος μιας άλλης χώρας.

Ενα κράτος στο οποίο όποιος πλέκει το εγκώμιο των ηγετών βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση.

Ενα κράτος στο οποίο μπορεί κανείς να καταδικαστεί χωρίς δίκη.

Μια κοινωνία στην οποία οι ηγέτες διορίζονται από μόνοι τους στα αξιώματά τους.

Μια κοινωνία στην οποία δέκα άνθρωποι ζουν σε ένα μόνο δωμάτιο.

Μια κοινωνία που έχει αναλφάβητους και υποφέρει από επιδημίες ευλογιάς.

Ενα κράτος που δεν επιτρέπει τα ταξίδια στο εξωτερικό.

Ενα κράτος που έχει περισσότερους χαφιέδες από όσες παραμάνες και περισσότερους ανθρώπους στις φυλακές από όσους έχει στα νοσοκομεία.

Ενα κράτος στο οποίο οι άνθρωποι υποχρεώνονται να προσφεύγουν στα ψεύδη.

Ενα κράτος στο οποίο οι άνθρωποι υποχρεώνονται να γίνονται κλέφτες.

Ενα κράτος στο οποίο οι άνθρωποι υποχρεώνονται να διαπράττουν εγκλήματα.

Ενα κράτος που διαθέτει αποικίες.

Ενα κράτος του οποίου οι γείτονες καταριούνται τη γεωγραφία.

Ενα κράτος που παράγει εξαιρετικά αεριωθούμενα και άθλια παπούτσια.

Ενα κράτος στο οποίο όποιος είναι τεμπέλης ζει καλύτερα από όποιον έχει θάρρος.

Ενα κράτος στο οποίο οι δικηγόροι συμφωνούν σχεδόν πάντοτε με τον εισαγγελέα.

Ενα κράτος στο οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν Θεό για να βρουν μια παρηγοριά στην αθλιότητά τους.

Ενα κράτος που δίνει βραβεία σε ψευτο-συγγραφείς και για τη ζωγραφική γνωρίζει περισσότερα από όσα γνωρίζουν οι ζωγράφοι.

Ενα έθνος που καταπιέζει άλλα έθνη.

Ενα κράτος που θέλει όλοι οι πολίτες του να έχουν την ίδια γνώμη στη φιλοσοφία, την εξωτερική πολιτική, τη λογοτεχνία και την ηθική.

Ενα κράτος στο οποίο η κυβέρνηση είναι αυτή που ορίζει τα δικαιώματα των πολιτών, ενώ οι πολίτες δεν ορίζουν τις δικαιοδοσίες της κυβέρνησης.

Ενα κράτος στο οποίο οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για τους προγόνους τους.

Ενα κράτος στο οποίο ένα μέρος του πληθυσμού παίρνει μισθούς σαράντα φορές μεγαλύτερους από τους μισθούς των άλλων.

Ενα κράτος μοναδικό, απομονωμένο.

Μια ομάδα καθυστερημένων χωρών.

Ενα κράτος που χρησιμοποιεί εθνικιστικά συνθήματα.

Ενα κράτος του οποίου οι κυβερνήσεις θεωρούν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την εξουσία τους.

Ενα κράτος που συμβιβάζεται με το έγκλημα και προσαρμόζει έπειτα την ιδεολογία του σε αυτόν τον συμβιβασμό.

Ενα κράτος που δυσκολεύεται να εδραιώσει μια διάκριση ανάμεσα σε υποδούλωση και απελευθέρωση.

Ενα κράτος στο οποίο οι ρατσιστές δημεγέρτες απολαμβάνουν πλήρη ελευθερία.

Ενα κράτος στο οποίο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ενα κράτος που θεωρείται σταθερά σοσιαλιστικό επειδή κατάργησε την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

Ενα κράτος που δυσκολεύεται να διακρίνει μια κοινωνική επανάσταση από μιαν ένοπλη επίθεση.

Ενα κράτος που δεν πιστεύει ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι πιο ευτυχισμένοι στον σοσιαλισμό.

Μια κοινωνία που είναι η ίδια η θλίψη.

Ενα σύστημα με κάστες.

Ενα κράτος που γνωρίζει πάντα τη βούληση των ανθρώπων πριν ακόμη τους ρωτήσει γι' αυτήν.

Ενα κράτος που μπορεί να κακομεταχειρίζεται ατιμώρητα αυτή τη βούληση.

Ενα κράτος στο οποίο μια αντίληψη της ιστορίας είναι νόμος.

Ενα κράτος στο οποίο φιλόσοφοι και συγγραφείς λένε πάντοτε τα ίδια πράγματα με τους στρατηγούς και τους υπουργούς αλλά πάντοτε μετά από αυτούς.

Ενα κράτος στο οποίο οι χάρτες των πόλεων είναι κρατικό μυστικό.

Ενα κράτος στο οποίο τα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών μπορούν να προαναγγελθούν.

Ενα κράτος στο οποίο υπάρχει η καταναγκαστική εργασία.

Ενα κράτος στο οποίο υπάρχουν φεουδαλικά δεσμά.

Ενα κράτος που έχει το παγκόσμιο μονοπώλιο της επιστημονικής προόδου.

Ενα κράτος στο οποίο ένας ολόκληρος πληθυσμός, κόντρα στη θέλησή του, μπορεί να μεταφερθεί αλλού.

Ενα κράτος στο οποίο οι εργαζόμενοι δεν ασκούν καμιάν επιρροή στην κυβέρνηση.

Ενα κράτος το οποίο πιστεύει ότι είναι το μόνο που μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.

Ενα κράτος που θεωρεί ότι έχει πάντοτε δίκιο.

Ενα κράτος στο οποίο η ιστορία είναι υπηρέτρια της πολιτικής.

Ενα κράτος στο οποίο οι πολίτες δεν μπορούν να διαβάζουν τα σπουδαιότερα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας, ούτε να θαυμάζουν τα σπουδαιότερα έργα της σύγχρονης ζωγραφικής ούτε και να ακούνε τα μεγάλα έργα της σύγχρονης μουσικής.

Ενα κράτος που αποφασίζει ποιος μπορεί να του ασκήσει κριτική και πώς.

Αυτό είναι το πρώτο μέρος. Και τώρα, προσοχή! Θα σας πούμε τι είναι ο σοσιαλισμός. Ε, λοιπόν, ο σοσιαλισμός είναι καλό πράγμα.

7 σχόλια:

ioannisk είπε...

Έξοχο!

Αν εξαιρέσουμε το "Ενα κράτος στο οποίο υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής." το κείμενο ορίζει τι δεν είναι δημοκρατικό κράτος.

Ανώνυμος είπε...

Χα! Έξοχη παρατήρηση του ioannisk! Και αυτό τι σημαίνει;

Μήπως ο σοσιαλισμός είναι κάτι άλλο από την απόλυτη δημοκρατία;

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

ο Πουλαντζάς είχε πει ότι ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή αλλιώς δεν θα είναι σοσιαλισμός.

Νομίζω ότι όλες οι αναλύσεις στη σύγχρονη αριστερή σκέψη πηγάζουν από αυτό. Κι εγώ προσωπικά δεν κάνω τον διαχρισμό που κάνουν μερικοί περί αστικής δημοκρατίας και λαϊκής δημοκρατίας. Στηρίζω απόλυτα την έκφραση του Ασμοδαίου: "Απόλυτη δημοκρατία".

Ανώνυμος είπε...

Ενα κράτος, που όλα τα δικαιώματα που γνωρίζετε τα ικανοποίησε πρώτα στον κόσμο αυτό.
Ενα κράτος που δημοκρατιά έχουν το 90% πληθυσμού και όχι το 10% των επιχειρήσεων και των κομμάτων τους.
Ενα κρατος που το γεννά ο ίδιος ο λαός και όχι οι εκμεταλλευτές του
Ενα κράτος που εσωσε την ανθρωπότητα απο τον ναζισμό
Ενα κράτος που δίνει 7ωρη εργασία όταν στην Αγγλία δουλεύουν 14ωρα
Ενα κράτος που σπουδάζει όλο το λαό του, τον μορφώνει άρα είναι δικό του
Ενα κράτος που οι εργαζομενοι διοικούν, παλεύουν ενάντια σε μαυρες βίβλες του κομμουνισμού όπως τα παραπάνω!!!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε περι ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αν πιστεύεις ότι ένα από αυτά που αναφέρονται στο κείμενο του Κολακόφσκι πρέπει να χαρακτηρίζουν τον σοσιαλισμό τότε είσαι σε λάθος δρόμο. Παρεπιπτόντως συμφωνώ απολύτως με το σχόλιο σου εκτός από την έκφραση Μαύρη Βίβλο γιατί πολύ απλά δεν είναι κάτι τέτοιο. Άλλωστε ο Κολακόφσκι έζησε πολλά περισσότερα από εμένα και από εσένα... φαντάζομαι.

Ταυτόχρονα μιλάς για κράτος. Ο Μαρξ μίλησε για διάλυση του κράτους...

Ανώνυμος είπε...

Σαφεστατα αυτο που είναι ο σοσιαλισμός ειναι η σωτηρία του λαϊκού ανθρώπου απο την τωρα απειλιτικα δυνατότερη απο ποτε αστική τάξη και για μενα η εγκαδιδρισει του σοσιαλισμου σε μια χωρα μέλος της ευρώπης ειναι θεμα χρονου γιατι οχι και στην Κύπρο

makel76 είπε...

Η παραγωγή στον σοσιαλισμό θα είναι αποκλειστικά και μόνο για την χρήση. Σε έναν κόσμο όπου οι φυσικές και τεχνητές πλουτοπαραγωγικές πηγές θα ανήκουν σε όλους και θα ελέγχονται δημοκρατικά, το μοναδικό αντικείμενο της παραγωγής θα είναι η κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών. Αυτό συνεπάγεται ένα τέλος στις αγορές, στις πωλήσεις και στο χρήμα. Έτσι θα είμαστε όλοι ελεύθεροι να παίρνουμε δωρεάν ότι έχει συλλογικά παραχθεί. Το παλιό σύνθημα «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» θα εφαρμοστεί στην πράξη.Αυτό είναι κάτι ουτοπικό ή μπορεί να υλοποιηθεί?