Νίκος Καρούζος - Ο Άσκοπος Διαβάτης
Στα σπλάχνα του σκιρτούσε το αδιέξοδο.
Δεν ένιωθε τις αποστάσεις περπατώντας.
Και τραγουδούσε ολομόναχο το στόμα του.
Παράμ παμ παμ
παρίμ παμ πομ...
Ο θάνατος θέλει τα πουλιά και τα βαρίδια.
Παράμ παμ παμ
παρίμ παμ πομ...
Υπάρχει αύριο
υπάρχει και μεθαύριο.
Καινούργιο φέρετρο η καινούργια μέρα.
5 σχόλια:
Αυτό μου άρεσε πολύ. Ειδικά το κλείσιμο.
Έτσι ήταν ο Καρούζος. Τόσο "ρεαλιστής" για να τον αντέξει η "ρεαλιστική" κοινωνία μας.
Το κλείσιμο ειδικά, το νεκρό αύριο και το νεκρό μεθαύριο είναι τόσο παγερό, τόσο μουντό όπως οι νεκρικές αναμνήσεις ενός ανθρώπου που πόνεσε, ενός ιδιότυπου και ετεροχρονισμένου καριωτακισμού.
Από τα μελαγχολικά και απαισιόδοξα του Καρούζου αν και από άλλη οπτική γωνία μπορείς να το χαρακτηρίσεις αισιόδοξο μέσω του καταδικαστικού λόγου. Με τόσο όμως απλά και λίγα λόγια δίνει τόσα πολλά νοήματα και εικόνες, δηλαδή φτάνει στον πραγματικό ποιητικό λόγο συγχωνεύοντας και το υποβλητικό και πομπώδες soundrack της απογοήτευσης :
Παράμ παμ παμ
παρίμ παμ πομ...
με λίγα λόγια...εικόνες, μουσική, κίνηση(ίσως και χορευτικές φιγούρες) αναμεμιγμένα με μοναξιά, μελαγχολία και απογοήτευση.
Πολύ δυνατή και μακάβρια η ταύτιση του μέλλοντος με το φέρετρο. Ο θάνατος δεν ενοχλεί, βρίσκεται παντού αλλά το φέρετρο τρομάζει και κάνει το ποίημα ρεαλιστικότερο.
@παπουτσάκης: Σ' ευχαριστώ για το αξιολογότατο σχόλιό σου. Πιστέυω ότι έδωσες ακριβώς αυτό που είχα κατά νου να εκφράσω.
Δημοσίευση σχολίου