13 Ιουνίου 2015

Σχόλιο

Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο για 5 χρόνια. Μια ψευδής διαιρετική τομή που έμελλε να καθορίσει το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Η άλλη μπάντα προχώρησε στο λαϊκισμό-αντιλαϊκισμό. Άλλο ένα δίπολο που δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά έτσι απλά, μανιχαϊστικά. Η ανέξοδη πολιτική οντολογία έδωσε υπόσταση σε άκαιρα διλήμματα που η πολιτική τους έκφραση αναζητούσε παράξενες συμμαχίες. Ξεχνώντας φυσικά το σημαντικό. Την δίκαιη κοινωνία και την επιβίωση των αδυνάτων. Την διάκριση ουσιαστικά Δεξιάς και Αριστεράς. Γιατί οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι υπαρκτές είτε κυβέρνηση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ είτε η ΝΔ. Γιατί η προοδευτική πολιτική καθορίζεται από τη στάση που κρατάς στα μεγάλα αλλά και το τι λύσεις δίνεις στα μικρά. Γιατί ο προοδευτικός άνθρωπος αναγνωρίζει τα όρια αλλά δεν τα θεοποιεί. Ο συντηρητικός άνθρωπος όχι μόνο τα θεοποιεί αλλά δεν αναγνωρίζει και εναλλακτικές. Γιατί είναι εύκολο να ακκίζεσαι με το λούμπεν ιερατείο του συντεχνιακού κράτους, ακόμη και με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική ελίτ, αλλά είναι δύσκολο να κοιτάς τον συνάνθρωπο στα μάτια με ντομπροσύνη και ειλικρίνεια και να αναγνωρίσεις τα λάθη σου. Ο προοδευτικός άνθρωπος αναγνωρίζει την απάτη της αντιμνημονιακής ρητορικής, αλλά διαβάζει τη ζωή του και τις επιλογές του και μέσα από τη σύγκρουση Δεξιάς - Αριστεράς.

Η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Παπαθεοδωρόπουλου