30 Ιουλίου 2007

SUV και τάξεις

Βλέπω τα SUV (ή 4Χ4 ή τζιπ ή off road ή όπως αλλιώς τα λένε) να αυξάνονται και να πληθύνονται στους ελληνικούς δρόμους. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως τζιπ κανένα Niva, κανένα ανακατασκευασμένο στρατιωτικό από τον ΟΔΔΥ, άντε το πολύ πολύ κανένα Vitara. Αυτή τη στιγμή και τι δεν βλέπουμε. BMW, Mercedes, Wrangler, VW, Audi, μέχρι και Porsche. Θηριώδη αυτοκίνητα, άχρηστα για την ελληνική επικράτεια, χρήσιμα όμως για να τονιστεί το κοινωνικό status του κατόχου. Κάπου διάβασα ότι είμαστε η χώρα με τις περισσότερες ταξινομήσεις Porsche ανά κάτοικο σε όλη την Ευρώπη. Με την τιμή της βενζίνης κολλημένη στο 1 ευρώ, μήπως είναι πολυτέλεια να μιλούμε για όλον αυτό το στόλο των SUV; Και τέλος πάντων ποιοι είναι αυτοί που δεν τους γνωρίζουμε και έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να αγοράσουν ένα τέτοιο αυτοκίνητο αλλά και να το συντηρήσουν; Μα θα μου πείτε, κοίτα λίγο γύρω σου. Κι εγώ κοιτάζω. Και βλέπω εκτός από τα παλικάρια και τις κοπέλες που συντηρούν οικογένειες με 700 ευρώ το μήνα, να είναι γεμάτα τα σκυλάδικα. Να γίνονται επαύλεις και βίλες στο Πανόραμα, στη Χαλκιδική, στα βόρεια προάστια των Αθηνών. Βλέπω τα νέα παιδιά να έχουν ως πρότυπο τα καλοβαλμένα πρόσωπα της τηλεόρασης. Και αναφέρομαι στα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε κάποιο ανώτατο ίδρυμα αλλά μπαίνουν (ή προσπαθούν να μπουν) από πολύ νωρίς στην αγορά εργασίας. Απλώς ως ανειδίκευτοι εργάτες, να παίρνουν ένα μεροκάματο της συμφοράς και ταυτόχρονα να προσπαθούν να κάνουν τη ζωή που τους δείχνουν τα κανάλια. Βλέπω δηλαδή, να υπάρχει μια σαφώς οριοθετημένη γραμμή, ταξικής πλέον αναφοράς. Εάν κάποτε υποστηρίζαμε ότι στις νέες κοινωνίες που διαμορφώνονται από τη τεχνολογική ανάπτυξη, οι τάξεις σταματούνε να έχουν υπόσταση και αναφορά στην κοινωνία, είναι τώρα πλέον γεγονός ότι αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουν οι τάξεις αλλά έχουν αλλάξει. Έχουν αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα, έχουν αλλάξει οι όροι δημιουργίας τους. Στην ουσία τους όμως παραμένουν ίδιες. Μπορεί να μην είναι τόσο άμεση η σχέση τους με τα μέσα παραγωγής, αλλά έχουν άμεση σχέση με τον πλούτο, την παραγωγή του και την κατοχή του.

Από την άλλη αναρωτιέμαι: αφού κυκλοφορούν τόσα πολλά ακριβά αυτοκίνητα μήπως οι έχοντες και κατέχοντες είναι περισσότεροι από τους λιμοκτονούντες; Μήπως τελικά είμαστε ένα πλούσιο κράτος και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Μήπως τελικά ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα είναι ο παράδεισος; Αλήθεια, τότε γιατί εγώ δεν μπορώ να πάρω ένα τζιπ; Έστω και χωρίς ρόδες ρε παιδιά!!

16 Ιουλίου 2007

Σε ρυθμούς down-tempo

Αυτά τα δύο χρόνια περίπου που συντηρώ αυτόν τον διαδικτυακό χώρο μου προσφέρανε γνώσεις, συγκινήσεις, φίλους. Πάνω απ’ όλα όμως ως ιστολόγιο μου προσέφερε την δυνατότητα να εκφράσω απόψεις και να τις δημοσιοποιήσω. Προφανώς και ο σκοπός της γραφής, τουλάχιστον από τη μεριά μου, δεν ήταν και δεν είναι δημοσιογραφικός. Όπως και δεν έχω απώτερο σκοπό να αυξήσω την επισκεψιμότητα αυτού του blog. Το να αυξήσεις την επισκεψιμότητα είναι γνωστό ότι χρειάζεται να έχεις πρώτα απ’ όλα χρόνο, αλλά το πιο σημαντικό είναι να έχεις κάτι να πεις, κάτι που θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη. Δεν συντηρώ αυτό το blog για να εκδώσω βιβλίο ή για να γίνω δημοσιογράφος. Δεν συμμετέχω στην κοινότητα των blogger γιατί είναι μόδα. Δεν ακολουθώ άλλωστε ούτε καν τους κανόνες για ένα δημοφιλές blog.

Η ανάγκη να εκφράσω θέσεις, σκέψεις και απόψεις γύρω από τα τεκταινόμενα -κοινωνικά αλλά και προσωπικά- με οδηγεί στο να είμαι παρών. Είναι προφανές θαρρώ ότι η συχνότητα αναρτήσεων των ποστ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αν έχω άποψη για πολλά πράγματα, δεν χρειάζεται να εκφράζομαι επί παντός επιστητού. Αντίθετα βρίσκω πολύ καλά κείμενα σε άλλους blogger που μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τις όποιες αγωνίες. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα υποστήριζα ότι υπάρχουν κείμενα που «ζηλεύω», με την έννοια της ευρύτητας και της δομικής πληρότητας που έχουν. Ταυτόχρονα δε, με τέτοιου είδους κείμενα ανεβαίνει και ο προσωπικός πήχυς. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι μια οφθαλμαπάτη, μια εικονική πραγματικότητα. Και για να είμαι σαφής, δεν ανήκω σ’ αυτούς που γράφουν με ρυθμό up tempo. Γι’ αυτό φίλοι μου θα υποστείτε την καθυστέρησή μου, αλλά και το «μη περιοδικό» των post.