02 Δεκεμβρίου 2009
30 Νοεμβρίου 2009
Τούμπες...
Σήμερα είχα σκοπό να ασχοληθώ με άλλα πράγματα. Σκόπευα να γράψω για μια εξαιρετική ποιητική ανθολογία για τη Θεσσαλονίκη που έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία, καθώς και για ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Ρίτσαρντ Ρόρτυ για την αμερικανική αριστερά. Όμως οι εξελίξεις στην Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα η τοποθέτηση του Αλέκου Αλαβάνου με οδηγεί στο να αναθεωρήσω τις σκέψεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι περιμέναμε την τοποθέτηση του Αλαβάνου για τα τεκταινόμενα στην Αριστερά. Περιμέναμε δηλαδή μια αυτοκριτική τοποθέτηση με ρεαλισμό, ουσία, πολιτικά διακυβεύματα, συνθετική στάση και διάθεση για ενότητα. Αντίθετα είδαμε ένα βαθύτατα εγωκεντρικό πολιτικό με έναν χαζοχαρούμενο «αντισυστημικό» λόγο με πολλά κενά σημαινόμενα. Έναν άνθρωπο που επιτέθηκε με μανία απέναντι σε συντρόφους του που τον στηρίξανε σε όλες σχεδόν τις επιλογές του. Επιτέθηκε ακόμη και στην ίδια την μέγιστη πολιτική του επιλογή. Στάθηκε ως «συνεπής» αριστερός απέναντι στη μεταρρυθμιστική αριστερά παιανίζοντας τη σάλπιγγα του απογοητευμένου αριστεριστή. Ενδύθηκε το μανδύα του λαϊκού ηγέτη έρποντας προς τον λαϊκισμό. Κατάφερε να αυτογελοιοποιηθεί όταν κατήγγειλε τον ευρωπαϊσμό του ΣΥΝ και αυτός ήταν τόσα χρόνια ευρωβουλευτής του, όταν κατηγόρησε τους μηχανισμούς κι αυτός εκλέχτηκε στην προεδρία του ΣΥΝ στηριζόμενος σε αυτούς. Την οξύνοια του την αντικατέστησε με σαρακοφαγωμένες εφόδους στα Χειμερινά Ανάκτορα. Τις πρωτοβουλίες του τις καταβαράθρωσε στον Καιάδα της καθαρότητας. Την δημοκρατική του ευαισθησία την παρέδωσε για μια αναποτελεσματική αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό. Από τους ύμνους για τον αριστερό ευρωπαϊσμό και για την συμβολή και δικαίωση των ανανεωτικών ιδεών, με αποκορύφωμα τον επικήδειό του στην κηδεία του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έφτασε στις ακραίες κατηγορίες του χθες.
Εάν κάποιους τους συνεπήρε ο λόγος του, εάν κάποιους τους ενέπνευσε με τις πράξεις του, εάν κάποιους έπεισε για την αναγκαιότητα της καθημερινής Αριστεράς τώρα ήρθε η ώρα της απομυθοποίησης. Βαθιά διχαστικός, ανθενωτικός, αντιευρωπαϊστής, λαϊκιστής. Αυτήν την εικόνα έδειξε ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος.
Βαθιά μέσα μου δε ξέρω τι να πιστέψω...
ΥΓ Απόσπασμα από την ανακοίνωση της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΝ:
"Η Νεολαία Συνασπισμού με την καθημερινή της δράση στους κοινωνικούς χώρους και με την πολιτική της τοποθέτηση θα συνεχίσει να υπερασπίζεται κόντρα στον ανορθολογισμό και το δογματισμό την υπόθεση της ανασύνθεσης με στόχο την συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού φορέα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που θα εμφορείται από την αγωνία για την ανανέωση του κομουνισμού μέσα από τη δημοκρατική και αγωνιστική ανασύνταξη των κινημάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας."
Ορίστε;;;
Η αλήθεια είναι ότι όλοι περιμέναμε την τοποθέτηση του Αλαβάνου για τα τεκταινόμενα στην Αριστερά. Περιμέναμε δηλαδή μια αυτοκριτική τοποθέτηση με ρεαλισμό, ουσία, πολιτικά διακυβεύματα, συνθετική στάση και διάθεση για ενότητα. Αντίθετα είδαμε ένα βαθύτατα εγωκεντρικό πολιτικό με έναν χαζοχαρούμενο «αντισυστημικό» λόγο με πολλά κενά σημαινόμενα. Έναν άνθρωπο που επιτέθηκε με μανία απέναντι σε συντρόφους του που τον στηρίξανε σε όλες σχεδόν τις επιλογές του. Επιτέθηκε ακόμη και στην ίδια την μέγιστη πολιτική του επιλογή. Στάθηκε ως «συνεπής» αριστερός απέναντι στη μεταρρυθμιστική αριστερά παιανίζοντας τη σάλπιγγα του απογοητευμένου αριστεριστή. Ενδύθηκε το μανδύα του λαϊκού ηγέτη έρποντας προς τον λαϊκισμό. Κατάφερε να αυτογελοιοποιηθεί όταν κατήγγειλε τον ευρωπαϊσμό του ΣΥΝ και αυτός ήταν τόσα χρόνια ευρωβουλευτής του, όταν κατηγόρησε τους μηχανισμούς κι αυτός εκλέχτηκε στην προεδρία του ΣΥΝ στηριζόμενος σε αυτούς. Την οξύνοια του την αντικατέστησε με σαρακοφαγωμένες εφόδους στα Χειμερινά Ανάκτορα. Τις πρωτοβουλίες του τις καταβαράθρωσε στον Καιάδα της καθαρότητας. Την δημοκρατική του ευαισθησία την παρέδωσε για μια αναποτελεσματική αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό. Από τους ύμνους για τον αριστερό ευρωπαϊσμό και για την συμβολή και δικαίωση των ανανεωτικών ιδεών, με αποκορύφωμα τον επικήδειό του στην κηδεία του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, έφτασε στις ακραίες κατηγορίες του χθες.
Εάν κάποιους τους συνεπήρε ο λόγος του, εάν κάποιους τους ενέπνευσε με τις πράξεις του, εάν κάποιους έπεισε για την αναγκαιότητα της καθημερινής Αριστεράς τώρα ήρθε η ώρα της απομυθοποίησης. Βαθιά διχαστικός, ανθενωτικός, αντιευρωπαϊστής, λαϊκιστής. Αυτήν την εικόνα έδειξε ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος.
Βαθιά μέσα μου δε ξέρω τι να πιστέψω...
ΥΓ Απόσπασμα από την ανακοίνωση της Γραμματείας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΝ:
"Η Νεολαία Συνασπισμού με την καθημερινή της δράση στους κοινωνικούς χώρους και με την πολιτική της τοποθέτηση θα συνεχίσει να υπερασπίζεται κόντρα στον ανορθολογισμό και το δογματισμό την υπόθεση της ανασύνθεσης με στόχο την συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού φορέα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που θα εμφορείται από την αγωνία για την ανανέωση του κομουνισμού μέσα από τη δημοκρατική και αγωνιστική ανασύνταξη των κινημάτων των εργαζόμενων και της νεολαίας."
Ορίστε;;;
26 Νοεμβρίου 2009
Απόσπασμα
Απόσπασμα από το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο"
«Όλες οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες έχουν εξολοθρευτεί και εξακολουθούν να εξολοθρεύονται. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες, η εισαγωγή των οποίων γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια εγχώριες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες αντλημένες από τις πλέον απόμακρες ζώνες, τα προϊόντα των οποίων δεν καταναλώνονται μοναχά στην ίδια τη χώρα αλλά σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Στη θέση των παλιών αναγκών, που τις κάλυπταν τα εγχώρια προϊόντα, βρίσκουμε νέες ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων απαιτεί προϊόντα από τις πιο μακρινές χώρες, από τα πιο διαφορετικά κλίματα. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, έχουμε συναλλαγές από και προς κάθε κατεύθυνση, μια καθολική αλληλεξάρτηση των εθνών. Και αυτό τόσο στην υλική όσο και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα κάθε μεμονωμένου έθνους γίνονται κοινό κτήμα. Η εθνική μονομέρεια και αποκλειστικότητα γίνονται ολοένα και πιο ανέφικτες, και από τις πολυάριθμες εθνικές και τοπικές φιλολογίες αναδύεται μια φιλολογία παγκόσμια.»
Σπάνια ο μαρξισμός επέδειξε τέτοιο διορατικό πνεύμα.
«Όλες οι παμπάλαιες εθνικές βιομηχανίες έχουν εξολοθρευτεί και εξακολουθούν να εξολοθρεύονται. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες, η εισαγωγή των οποίων γίνεται ζήτημα ζωής ή θανάτου για όλα τα πολιτισμένα έθνη, από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια εγχώριες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες αντλημένες από τις πλέον απόμακρες ζώνες, τα προϊόντα των οποίων δεν καταναλώνονται μοναχά στην ίδια τη χώρα αλλά σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Στη θέση των παλιών αναγκών, που τις κάλυπταν τα εγχώρια προϊόντα, βρίσκουμε νέες ανάγκες, η ικανοποίηση των οποίων απαιτεί προϊόντα από τις πιο μακρινές χώρες, από τα πιο διαφορετικά κλίματα. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας, έχουμε συναλλαγές από και προς κάθε κατεύθυνση, μια καθολική αλληλεξάρτηση των εθνών. Και αυτό τόσο στην υλική όσο και στην πνευματική παραγωγή. Τα πνευματικά προϊόντα κάθε μεμονωμένου έθνους γίνονται κοινό κτήμα. Η εθνική μονομέρεια και αποκλειστικότητα γίνονται ολοένα και πιο ανέφικτες, και από τις πολυάριθμες εθνικές και τοπικές φιλολογίες αναδύεται μια φιλολογία παγκόσμια.»
Σπάνια ο μαρξισμός επέδειξε τέτοιο διορατικό πνεύμα.
24 Νοεμβρίου 2009
Οικολογικό έγκλημα
Το οικολογικό έγκλημα της εκτροπής του Αχελώου φαίνεται ότι δεν σταματάει ακόμη κι αν έχεις θεσμοθετημένο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Ο κ. Ρέππας στην απάντησή του σε ερώτηση βουλευτή του ΚΚΕ δηλώνει ότι «αν δεν υπάρξει δικαστική εμπλοκή, το έργο της εκτροπής του Αχελώου θα τελειώσει σε δυόμισι, τρία χρόνια το πολύ». Περισσότερα εδώ.
Παρά τις προειδοποιήσεις της Κομισιόν, τη μη χρηματοδότησή του και τις αλλεπάλληλες αρνητικές εισηγήσεις προς το ΣτΕ, οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, επιμένουν σε ένα αντι-οικολογικό, καταστροφικό και συνάμα υπερφίαλο έργο κάκιστης διαχείρισης του υδροφόρου ορίζοντα.
Δεν θα μπορούσε να τα πει άλλος καλύτερα από τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ Μ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΝΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
Λειψυδρία και τα μέτρα της αντιμετώπισής της:
Η τελευταία ομιλία του Μιχάλη Παπαγιαννάκη δείγμα υψηλού ήθους, συγκροτημένης θέσης για την διαχείριση των νερών και ξεκάθαρης άποψης για την εκτροπή του Αχελώου στο Κοινοβούλιο στις 3-11-2008
Κύριε Πρόεδρε,
όταν έγιναν οι προγραμματικές δηλώσεις της Κυβερνήσεως πριν από ένα χρόνο, είχαμε αφιερώσει πολλά – το μεγαλύτερο ίσως κομμάτι των παρεμβάσεών μας- σε θέματα οικολογικής προστασίας και αειφορίας. Και το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτά το είχαμε αφιερώσει στα θέματα του νερού, της λειψυδρίας, της κακής διαχείρισής του κ.λπ. Έκτοτε δεν έχει γίνει τίποτα.
Τα ξαναπαίρνουμε αυτά τα θέματα, τα ξαναβάζουμε όλα στην επερώτηση που υποβάλαμε προς την Κυβέρνηση. Δεν θα τα ξαναπιάσω και εγώ. Είναι γραμμένα, τα είπε ο κ. Τσούκαλης, θα τα πουν και οι άλλοι συνάδελφοι. Θέλω, όμως, να τονίσω μερικά από αυτά, γιατί νομίζω ότι πρέπει να σκεφθούμε λιγάκι και με όρους πλέον συνθηματικούς, για να συνεννοούμαστε.Πρώτος όρος: Το οικολογικό αποτύπωμα της χώρας. Θα είδατε όλοι αυτά που δημοσίευσε η WWF πρόσφατα. Η Ελλάδα είναι ενδέκατη, στη χειρότερη θέση στον κόσμο, ως προς το γενικό της οικολογικό αποτύπωμα και δεύτερη στον κόσμο ως προς την κατανάλωση και τη διαχείριση του νερού. Μάλιστα, είναι δεύτερη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βλέπω ότι εκεί έχουμε καλή παρέα και είμαστε στις χώρες που έχουν τα κακά ρεκόρ.
Έχουμε, λοιπόν, προφανώς πρόβλημα κατανάλωσης και σπατάλης νερού. Η υπερεντατικοποιημένη γεωργία μας καταναλίσκει το 80% με 87% του νερού που έχουμε, ένα ποσοστό που δεν γνωρίζει καμία άλλη χώρα.
Αυτές οι ποσότητες οφείλονται, κυρίως, στο ότι βρίσκουν οι αγρότες μας, ή γενικά όσοι ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα, «εύκολα», χωρίς ελέγχους και χωρίς αποτρεπτικό κόστος το νερό, όπου μπορούν, σε όσο βάθος πάνε. Και επομένως, πάλι οδηγούν σε κατασπατάληση του πόρου και επίσης σε απώλειες, κατά τη μεταφορά του νερού και κατά τη χρήση του. Και μάλιστα, χρησιμοποιώντας απαρχαιωμένες μεθόδους άρδευσης και ακατάλληλα εργαλεία, αντί των σύγχρονων μεθόδων, όπως είναι η στάγδην άρδευση, η υπόγεια άρδευση, η ανακύκλωση αστικών υδάτων, η κατασκευή μικρών φραγμάτων κ.λπ., οδηγούν επίσης σε κατασπατάληση του πόρου του νερού.
Οι άλλοι τρόποι κατανάλωσης νερού καταναλίσκουν λιγότερο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ντε και καλά ότι συμβάλλουν λίγο στα προβλήματά μας. Στα μεν αστικά δίκτυα ξέρουμε ότι τα δίκτυα ύδρευσης χάνουν, 35% έως 60%, του νερού κατά τη μεταφορά. Στις τουριστικές δραστηριότητες ξέρουμε, ότι με τη μεγάλη κατανάλωση που υπάρχει το καλοκαίρι με τις υψηλές θερμοκρασίες -εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και γίνεται οξύ- γίνεται η κατάσταση όλο και χειρότερη με αυτά τα απίστευτα σχέδια επενδύσεων, σε γήπεδα και σε γκολφ, τα οποία είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρα και ιδιαίτερα υδροβόρα. Και βεβαίως ο βιομηχανικός τομέας, ο οποίος καταναλίσκει το μικρότερο ποσοστό, ίσως κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, διότι αυτός επηρεάζει κυρίως, όχι την ποσότητα, αλλά την ποιότητα του διαθέσιμου νερού, με όλες αυτές τις ρυπάνσεις και τις αποβολές αποβλήτων σε ποτάμια και σε υδροφόρους ορίζοντες που γνωρίζουμε αυτόν τον καιρό.
Όλα αυτά δημιουργούν εφιαλτικές καταστάσεις και προοπτικές. Υπάρχουν λίμνες που εξαφανίστηκαν, η λίμνη Κορώνεια, άλλες που κινδυνεύουν, η Δοϊράνη, η Βεγορίτιδα, ο Πηνειός ποταμός πνέει τα λοίσθια. Στις αρνητικές προοπτικές σε περιφέρειες της χώρας, αναφέρθηκε ο κ. Τσούκαλης.
Νομίζω, λοιπόν, ότι τα μέτρα που μας προτάθηκε να πάρουμε για να λύσουμε αυτά τα ζητήματα απεδείχθησαν αναποτελεσματικά και αρνητικά. Ούτε οι γεωτρήσεις – κατ’ εκτίμηση είναι διακόσιες χιλιάδες και με τις παράνομες, ίσως να διπλασιάζονται- έλυσαν το πρόβλημα – ίσα-ίσα επέτειναν το πρόβλημα – ούτε τα μεγάλα Φαραωνικά έργα, όπως οι εκτροπές ποταμών, Αχελώος αλλά και Μόρνος, αλλά και Εύηνος και παλαιότερα σχέδια και ένωσης λιμνών, έδωσαν καμία οριστική και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα. Αντιθέτως.
Επομένως, εγώ θα έλεγα να επιμείνουμε να επανέλθουν στο όλο ζήτημα και αντί να πιάσουμε τη γενική θεωρία, θα σας ζητούσα εντελώς έτσι συνθηματικά, όπως είπα και στην αρχή της ομιλίας μου, εμβληματικά, μερικές πράξεις, μερικές δράσεις.
Πείτε οριστικά «όχι» στις εκτροπές ποταμών. Ακυρώστε τον Αχελώο.
Ζητήστε αμέσως πλήρη και επίσημη απογραφή όλων των γεωτρήσεων που υπάρχουν στη χώρα. Υπάρχουν υπηρεσίες, να το κάνετε. Απογραφή τους και επαναξιολόγησή τους και επανέγκρισή τους και επομένως και κλείσιμο πολλών απ’ αυτές.
Προωθήστε τα νέα προγράμματα καλλιεργειών. Όπου έγιναν προσπάθειες, έδωσαν αποτελέσματα.Τις νέες μεθόδους μεταφοράς νερών και άρδευσης και δώστε και τα σχετικά κίνητρα. Πρόγραμμα για την αλλαγή όλων των υδρευτικών δικτύων των πόλεων, ιδιαίτερα της Αθήνας που φαίνεται ότι είναι από τα χειρότερα.
Μελετήστε τις μεθόδους και τις τεχνικές μέτρησης και παροχής του νερού, ώστε να μπορεί να εξορθολογιστεί η διανομή του και η τιμολόγησή του. Να γίνει σε όλη την Ελλάδα, ό,τι γίνεται στις πόλεις.
Να μετριέται το νερό, ώστε να μπορούμε να ξέρουμε τι καταναλίσκει ο καθένας και πώς μπορούμε με τις τιμές, όχι να φτιάξουμε λεφτά για το ταμείο, αλλά να οδηγήσουμε σε αποτρεπτικές του χρήσεις σε εξοικονόμηση του νερού. Πάρτε ένα από τα καλύτερα παραδείγματα που μπορείτε να πάρετε. Φτιάξτε το βιολογικό καθαρισμό. Φτιάξαμε το βιολογικό καθαρισμό στην Ψυτάλλεια, πάρτε το νερό της Ψυτάλλειας και ποτίστε το Ποικίλο Όρος. Θα ήταν κάτι το εντελώς εμβληματικό και πάρα πολύ χρήσιμο για όλη τη χώρα.
Πάρτε μέτρα, ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση των λιμνών και ιδιαίτερα της Κορώνειας για την οποία υπάρχουν και πόροι, αλλά υπάρχουν ανάξιες τοπικές αρχές. Βάλτε μπροστά πραγματικά ένα γενναίο πρόγραμμα αφαλάτωσης για όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα φυσικά τα νησιά που το έχουν ανάγκη.
Το κόστος της μικραίνει συνεχώς, ιδίως δε, αν τη συνδυάσουμε και με νέους μεθόδους χρήσεως ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, θα μπορούμε να έχουμε πολλαπλό όφελος.Και τέλος, ενσωματώστε μέσα στην πολιτική μας αυστηρές προδιαγραφές για τις εγκαταστάσεις των γκολφ, εγώ θα έλεγα να απαγορευτούν – και άλλων τέτοιων εγκαταστάσεων ενεργοβόρων και μια γενική αποτρεπτική τιμολόγηση των χρήσεων του νερού, ώστε πάνω από την κανονική χρήση μιας κανονικής οικογένειας με άνεση, η υπόλοιπη κατανάλωση – πισίνες και άλλα διάφορα τέτοια πράγματα – να τιμολογούνται σε πολλαπλές τιμές και αποτρεπτικά και εγώ θα έλεγα και σε κάποιο σημείο και εμβληματικά για την υπόλοιπη κοινωνία.
Παρά τις προειδοποιήσεις της Κομισιόν, τη μη χρηματοδότησή του και τις αλλεπάλληλες αρνητικές εισηγήσεις προς το ΣτΕ, οι κυβερνώντες, πρώην και νυν, επιμένουν σε ένα αντι-οικολογικό, καταστροφικό και συνάμα υπερφίαλο έργο κάκιστης διαχείρισης του υδροφόρου ορίζοντα.
Δεν θα μπορούσε να τα πει άλλος καλύτερα από τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ Μ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΝΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
Λειψυδρία και τα μέτρα της αντιμετώπισής της:
Η τελευταία ομιλία του Μιχάλη Παπαγιαννάκη δείγμα υψηλού ήθους, συγκροτημένης θέσης για την διαχείριση των νερών και ξεκάθαρης άποψης για την εκτροπή του Αχελώου στο Κοινοβούλιο στις 3-11-2008
Κύριε Πρόεδρε,
όταν έγιναν οι προγραμματικές δηλώσεις της Κυβερνήσεως πριν από ένα χρόνο, είχαμε αφιερώσει πολλά – το μεγαλύτερο ίσως κομμάτι των παρεμβάσεών μας- σε θέματα οικολογικής προστασίας και αειφορίας. Και το μεγαλύτερο κομμάτι από αυτά το είχαμε αφιερώσει στα θέματα του νερού, της λειψυδρίας, της κακής διαχείρισής του κ.λπ. Έκτοτε δεν έχει γίνει τίποτα.
Τα ξαναπαίρνουμε αυτά τα θέματα, τα ξαναβάζουμε όλα στην επερώτηση που υποβάλαμε προς την Κυβέρνηση. Δεν θα τα ξαναπιάσω και εγώ. Είναι γραμμένα, τα είπε ο κ. Τσούκαλης, θα τα πουν και οι άλλοι συνάδελφοι. Θέλω, όμως, να τονίσω μερικά από αυτά, γιατί νομίζω ότι πρέπει να σκεφθούμε λιγάκι και με όρους πλέον συνθηματικούς, για να συνεννοούμαστε.Πρώτος όρος: Το οικολογικό αποτύπωμα της χώρας. Θα είδατε όλοι αυτά που δημοσίευσε η WWF πρόσφατα. Η Ελλάδα είναι ενδέκατη, στη χειρότερη θέση στον κόσμο, ως προς το γενικό της οικολογικό αποτύπωμα και δεύτερη στον κόσμο ως προς την κατανάλωση και τη διαχείριση του νερού. Μάλιστα, είναι δεύτερη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Βλέπω ότι εκεί έχουμε καλή παρέα και είμαστε στις χώρες που έχουν τα κακά ρεκόρ.
Έχουμε, λοιπόν, προφανώς πρόβλημα κατανάλωσης και σπατάλης νερού. Η υπερεντατικοποιημένη γεωργία μας καταναλίσκει το 80% με 87% του νερού που έχουμε, ένα ποσοστό που δεν γνωρίζει καμία άλλη χώρα.
Αυτές οι ποσότητες οφείλονται, κυρίως, στο ότι βρίσκουν οι αγρότες μας, ή γενικά όσοι ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα, «εύκολα», χωρίς ελέγχους και χωρίς αποτρεπτικό κόστος το νερό, όπου μπορούν, σε όσο βάθος πάνε. Και επομένως, πάλι οδηγούν σε κατασπατάληση του πόρου και επίσης σε απώλειες, κατά τη μεταφορά του νερού και κατά τη χρήση του. Και μάλιστα, χρησιμοποιώντας απαρχαιωμένες μεθόδους άρδευσης και ακατάλληλα εργαλεία, αντί των σύγχρονων μεθόδων, όπως είναι η στάγδην άρδευση, η υπόγεια άρδευση, η ανακύκλωση αστικών υδάτων, η κατασκευή μικρών φραγμάτων κ.λπ., οδηγούν επίσης σε κατασπατάληση του πόρου του νερού.
Οι άλλοι τρόποι κατανάλωσης νερού καταναλίσκουν λιγότερο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ντε και καλά ότι συμβάλλουν λίγο στα προβλήματά μας. Στα μεν αστικά δίκτυα ξέρουμε ότι τα δίκτυα ύδρευσης χάνουν, 35% έως 60%, του νερού κατά τη μεταφορά. Στις τουριστικές δραστηριότητες ξέρουμε, ότι με τη μεγάλη κατανάλωση που υπάρχει το καλοκαίρι με τις υψηλές θερμοκρασίες -εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και γίνεται οξύ- γίνεται η κατάσταση όλο και χειρότερη με αυτά τα απίστευτα σχέδια επενδύσεων, σε γήπεδα και σε γκολφ, τα οποία είναι ιδιαίτερα ενεργοβόρα και ιδιαίτερα υδροβόρα. Και βεβαίως ο βιομηχανικός τομέας, ο οποίος καταναλίσκει το μικρότερο ποσοστό, ίσως κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, διότι αυτός επηρεάζει κυρίως, όχι την ποσότητα, αλλά την ποιότητα του διαθέσιμου νερού, με όλες αυτές τις ρυπάνσεις και τις αποβολές αποβλήτων σε ποτάμια και σε υδροφόρους ορίζοντες που γνωρίζουμε αυτόν τον καιρό.
Όλα αυτά δημιουργούν εφιαλτικές καταστάσεις και προοπτικές. Υπάρχουν λίμνες που εξαφανίστηκαν, η λίμνη Κορώνεια, άλλες που κινδυνεύουν, η Δοϊράνη, η Βεγορίτιδα, ο Πηνειός ποταμός πνέει τα λοίσθια. Στις αρνητικές προοπτικές σε περιφέρειες της χώρας, αναφέρθηκε ο κ. Τσούκαλης.
Νομίζω, λοιπόν, ότι τα μέτρα που μας προτάθηκε να πάρουμε για να λύσουμε αυτά τα ζητήματα απεδείχθησαν αναποτελεσματικά και αρνητικά. Ούτε οι γεωτρήσεις – κατ’ εκτίμηση είναι διακόσιες χιλιάδες και με τις παράνομες, ίσως να διπλασιάζονται- έλυσαν το πρόβλημα – ίσα-ίσα επέτειναν το πρόβλημα – ούτε τα μεγάλα Φαραωνικά έργα, όπως οι εκτροπές ποταμών, Αχελώος αλλά και Μόρνος, αλλά και Εύηνος και παλαιότερα σχέδια και ένωσης λιμνών, έδωσαν καμία οριστική και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα. Αντιθέτως.
Επομένως, εγώ θα έλεγα να επιμείνουμε να επανέλθουν στο όλο ζήτημα και αντί να πιάσουμε τη γενική θεωρία, θα σας ζητούσα εντελώς έτσι συνθηματικά, όπως είπα και στην αρχή της ομιλίας μου, εμβληματικά, μερικές πράξεις, μερικές δράσεις.
Πείτε οριστικά «όχι» στις εκτροπές ποταμών. Ακυρώστε τον Αχελώο.
Ζητήστε αμέσως πλήρη και επίσημη απογραφή όλων των γεωτρήσεων που υπάρχουν στη χώρα. Υπάρχουν υπηρεσίες, να το κάνετε. Απογραφή τους και επαναξιολόγησή τους και επανέγκρισή τους και επομένως και κλείσιμο πολλών απ’ αυτές.
Προωθήστε τα νέα προγράμματα καλλιεργειών. Όπου έγιναν προσπάθειες, έδωσαν αποτελέσματα.Τις νέες μεθόδους μεταφοράς νερών και άρδευσης και δώστε και τα σχετικά κίνητρα. Πρόγραμμα για την αλλαγή όλων των υδρευτικών δικτύων των πόλεων, ιδιαίτερα της Αθήνας που φαίνεται ότι είναι από τα χειρότερα.
Μελετήστε τις μεθόδους και τις τεχνικές μέτρησης και παροχής του νερού, ώστε να μπορεί να εξορθολογιστεί η διανομή του και η τιμολόγησή του. Να γίνει σε όλη την Ελλάδα, ό,τι γίνεται στις πόλεις.
Να μετριέται το νερό, ώστε να μπορούμε να ξέρουμε τι καταναλίσκει ο καθένας και πώς μπορούμε με τις τιμές, όχι να φτιάξουμε λεφτά για το ταμείο, αλλά να οδηγήσουμε σε αποτρεπτικές του χρήσεις σε εξοικονόμηση του νερού. Πάρτε ένα από τα καλύτερα παραδείγματα που μπορείτε να πάρετε. Φτιάξτε το βιολογικό καθαρισμό. Φτιάξαμε το βιολογικό καθαρισμό στην Ψυτάλλεια, πάρτε το νερό της Ψυτάλλειας και ποτίστε το Ποικίλο Όρος. Θα ήταν κάτι το εντελώς εμβληματικό και πάρα πολύ χρήσιμο για όλη τη χώρα.
Πάρτε μέτρα, ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση των λιμνών και ιδιαίτερα της Κορώνειας για την οποία υπάρχουν και πόροι, αλλά υπάρχουν ανάξιες τοπικές αρχές. Βάλτε μπροστά πραγματικά ένα γενναίο πρόγραμμα αφαλάτωσης για όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα φυσικά τα νησιά που το έχουν ανάγκη.
Το κόστος της μικραίνει συνεχώς, ιδίως δε, αν τη συνδυάσουμε και με νέους μεθόδους χρήσεως ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, θα μπορούμε να έχουμε πολλαπλό όφελος.Και τέλος, ενσωματώστε μέσα στην πολιτική μας αυστηρές προδιαγραφές για τις εγκαταστάσεις των γκολφ, εγώ θα έλεγα να απαγορευτούν – και άλλων τέτοιων εγκαταστάσεων ενεργοβόρων και μια γενική αποτρεπτική τιμολόγηση των χρήσεων του νερού, ώστε πάνω από την κανονική χρήση μιας κανονικής οικογένειας με άνεση, η υπόλοιπη κατανάλωση – πισίνες και άλλα διάφορα τέτοια πράγματα – να τιμολογούνται σε πολλαπλές τιμές και αποτρεπτικά και εγώ θα έλεγα και σε κάποιο σημείο και εμβληματικά για την υπόλοιπη κοινωνία.
16 Νοεμβρίου 2009
Μόνος σου...
Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι στο χώρο σου είσαι μόνος. Ότι όσες προσπάθειες έκανες για κοινό βήμα αποδείχτηκαν άσκοπες. Ότι η μοναξιά σε διαπερνάει. Αναδύεται καθώς περνάς μέσα από τις συμπληγάδες της αγωνίας. Ξαναμοιράζεται η τράπουλα αλλά κανένα φύλλο για σένα. Δεν είσαι στο παιχνίδι. Δεν πούλησες και δεν πουλήθηκες. Αντίθετα αγωνίστηκες με γνώμονα την συντροφικότητα, την αλήθεια, το ρίσκο, την έκπληξη, το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Σε μια τέτοια κατάσταση απογοήτευσης και αδράνειας υπάρχουν δύο λύσεις. Η μία είναι ο αναχωρητισμός. Η λογική του «δεν με ενδιαφέρει πια», του μικρόκοσμου και της αποχής από τα τεκταινόμενα. Της πλήρης απαλοιφής από τη σκέψη και τη πράξη της έννοιας «δημόσιος λόγος». Της απόστασης από το διάλογο και την εισροή-εγκλωβισμό σε ατέρμονους μονολόγους επιβεβαίωσης της δικής σου αλήθειας. Η δεύτερη λύση είναι η αλλαγή του συστήματος αναφοράς. Αλλαγή ή διεύρυνση του χώρου σου. Τούτο σημαίνει πρωτοβουλίες, άνοιγμα, εξωστρέφεια, επικοινωνία, διάθεση. Όταν στο χώρο σου νοιώθεις μόνος τότε το μόνο εποικοδομητικό που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις το χώρο σου ή να δημιουργήσεις έναν καινούργιο. Και κανείς δε ξέρει πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό.
Φωτο: Γιάννης Στεφανίδης
15 Ιουλίου 2009
ΟΚΑΝΑδες και νταλγκάδες
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Μετανάστευση και «λαθρο»μετανάστευση, ναρκωπαραβατικότητα και θεραπευτικά προγράμματα (με προτίμηση σ' αυτά του ΟΚΑΝΑ) συγχέονται συχνά μέσα από αφόρητες γενικεύσεις. Μέτρα πρόληψης, μέτρα επιτήρησης, ανεπάρκεια των αντιδράσεων υποβαθμίζονται ως θέματα, τα ανθρωπιστικά επιχειρήματα συνθλίβονται κάτω από το μέγεθος του προβλήματος και ασφυκτιούν μέσα στο μέτρο που θέτει η εφαρμοσμένη τέχνη του εφικτού.
Τα «ναρκωτικά» είναι ένα πρόβλημα που προκαλεί από μόνο του κοινωνική ανησυχία και δυσφορία. Η δυσφορία αυτή στις μέρες μας δεν μπορεί παρά να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, δεν μπορεί όμως και να αποτελεί το αποκλειστικό κριτήριο για τον χώρο και τον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών για τους εξαρτημένους. Ο ΟΚΑΝΑ, ο οποίος προβάλλεται ως μέρος του προβλήματος και κινδυνεύει να ταυτιστεί με τις πιάτσες, είναι ένας εθνικός οργανισμός, που ιδρύθηκε με διακομματική συναίνεση, για να συντονίζει την εθνική πολιτική για τα ναρκωτικά, για να συστηματοποιήσει την πρόληψη (και διαθέτει ήδη σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση πάνω από 70 Κέντρα Πρόληψης σε όλη τη χώρα), να εισάγει και νέες θεραπευτικές μεθόδους στην Ελλάδα (και διαθέτει ήδη πάνω από 25 θεραπευτικές μονάδες ανά την επικράτεια, στεγνές και υποκαταστάτων).
Οι πάνω από 4.500 χρήστες ουσιών που περιθάλπονται καθημερινά από τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ και οι υπερδιπλάσιοι τουλάχιστον που αναμένουν την εισδοχή τους σ’ αυτά αποτελούν ένα καθαρά δικό μας πρόβλημα, δεν μπορούμε να το «προωθήσουμε» ή να το «επαναπροωθήσουμε» πουθενά.
Όποια ευρωπαϊκή πόλη και να επισκεφθεί κανείς θα δει διάσπαρτες στο κέντρο και την περιφέρεια μονάδες για εξαρτημένους και κυρίως μονάδες υποκαταστάτων γιατί αυτή είναι η θεραπεία με την μεγαλύτερη ζήτηση. Οι μονάδες αυτές υποστηρίζονται από συστηματική δουλειά στις πιάτσες των τοξικομανών, από ελεγχόμενα στέκια τοξικομανών, χώρους ασφαλέστερης χρήσης και προγράμματα ανταλλαγής συριγγών, που χωροθετούνται και λειτουργούν έτσι ώστε να διασπούν και να μετακινούν τους πληθυσμούς των εξαρτημένων. Οι μονάδες φροντίζουν να μειώνεται, στο μέτρο του θεραπευτικά εφικτού, η συχνότητα επισκέψεων των χρηστών στις μονάδες, χορηγώντας «δόσεις για το σπίτι». Η συνταγογράφηση των υποκαταστάτων μειώνει τους πληθυσμούς χρηστών που προσέρχονται στα κέντρα, η αστυνόμευση των χώρων είναι διαρκής και η σταθερή προσπάθεια για την πάταξη της εγκληματικότητας αυτονόητη. Τα αποτελέσματα που παράγονται και στο επίπεδο της θεραπείας, αλλά και στο επίπεδο της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής, χρηστών και περιοίκων, είναι θετικά και μετρήσιμα.
Πρώτος στόχος όλων των σύγχρονων θεραπευτικών πολιτικών είναι η ένταξη του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού χρηστών σε θεραπευτικά προγράμματα.
Αυτό απαιτεί τη δημιουργία ενός δικτύου συνεργαζόμενων θεραπευτικών υπηρεσιών, στο οποίο τα προγράμματα υποκαταστάτων αποτελούν, και θα αποτέλουν για το ορατό μέλλον, το πιο μαζικό και ελκυστικό τμήμα. Όλες αυτές οι θεραπευτικές υπηρεσίες για να λειτουργήσουν πρέπει κάπου να εγκατασταθούν και η χωροθέτηση είναι πολύ σημαντική για την αποτελεσματικότητά τους. Σφάλματα στη μέχρι τώρα χωροθέτηση των μονάδων φυσικά δεν αποκλείονται και γι αυτό είναι θεμιτή η επανεξέτασή της, είναι όμως λαθεμένη και μονόπλευρη η αντίληψη περί εξοστρακισμού όλων των μονάδων υποκαταστάτων από τα κέντρα των πόλεων. Ζητούμενο πρέπει να είναι (μεταξύ πολλών άλλων) η αύξηση των χρηστών που συμμετέχουν στα θεραπευτικά προγράμματα χωρίς να δημιουργούνται μονάδες μαμούθ, η πλαισίωση των θεραπευτικών μονάδων με δράσεις μείωσης της βλάβης, η συστηματική και σύμφωνη με τον θεσμικό πολιτισμό μας αστυνόμευση μαζί με πολιτικές άρσης των αποκλεισμών.
Με βάση όλα τα παραπάνω , εκφράζουμε τη διαφωνία μας για την κινητοποίηση στις 15-7, όπως και σε κάθε προηγούμενη. Πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους κινητοποιήσεις προσφέρονται μόνο για επικοινωνιακούς λόγους και συμβάλουν με έναν ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο στον προσχηματικό διαχωρισμό της τοπικής κοινωνίας. Το κλείσιμο της μονάδας υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ μόνο κακό στους ασθενείς μπορεί να προκαλέσει. Προτείνουμε:
1) Τη στήριξη του ΟΚΑΝΑ από την κεντρική εξουσία (οικονομικά, θεσμικά, ενίσχυση σε ειδικευμένο προσωπικό).
2) Να εφαρμοστεί επιτέλους το αρχικό σχέδιο του ΟΚΑΝΑ που μιλούσε για τη δημιουργία επτά μονάδων μέσα στο οικιστικό ιστό της πόλης και των περιφερειακών δήμων.
3) Αποσυμφόρηση των υπαρχόντων μονάδων με διασπορά πολλών μικρών αντίστοιχων μονάδων στα νοσοκομεία που είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένα ότι μπορούν να φιλοξενήσουν τέτοια προγράμματα.
4) Ενίσχυση του έργου του τοπικού αστυνομικού τμήματος με την ύπαρξη επαγγελματιών κοινωνικού προσανατολισμού (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι).
5) Επέκταση του προγράμματος υποκατάστασης σε όλους τους νομούς της χώρας
6) Ενίσχυση του θεραπευτικού πλουραλισμού έτσι ώστε ο χρήστης – ασθενής να επιλέγει το πρόγραμμα απεξάρτησης που μπορεί να ακολουθήσει.
Παρά του ότι ο φόβος και η ανασφάλεια είναι από τα ισχυρότερα συναισθήματα του ανθρώπου, εντούτοις πιστεύουμε ότι η τοπική μας κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ομάδες των ανθρώπων που μειονεκτούν. Και η πλειοψηφία των κατοίκων της Σταυρούπολης έχει αποδείξει την ευαισθησία που τη διέπει και από την αποδοχή της λειτουργίας του ΨΝΘ αλλά και από τη σημαντική ενσωμάτωση των κατά καιρών προσφύγων.
Π.Κ. Σταυρούπολης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Μετανάστευση και «λαθρο»μετανάστευση, ναρκωπαραβατικότητα και θεραπευτικά προγράμματα (με προτίμηση σ' αυτά του ΟΚΑΝΑ) συγχέονται συχνά μέσα από αφόρητες γενικεύσεις. Μέτρα πρόληψης, μέτρα επιτήρησης, ανεπάρκεια των αντιδράσεων υποβαθμίζονται ως θέματα, τα ανθρωπιστικά επιχειρήματα συνθλίβονται κάτω από το μέγεθος του προβλήματος και ασφυκτιούν μέσα στο μέτρο που θέτει η εφαρμοσμένη τέχνη του εφικτού.
Τα «ναρκωτικά» είναι ένα πρόβλημα που προκαλεί από μόνο του κοινωνική ανησυχία και δυσφορία. Η δυσφορία αυτή στις μέρες μας δεν μπορεί παρά να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, δεν μπορεί όμως και να αποτελεί το αποκλειστικό κριτήριο για τον χώρο και τον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών για τους εξαρτημένους. Ο ΟΚΑΝΑ, ο οποίος προβάλλεται ως μέρος του προβλήματος και κινδυνεύει να ταυτιστεί με τις πιάτσες, είναι ένας εθνικός οργανισμός, που ιδρύθηκε με διακομματική συναίνεση, για να συντονίζει την εθνική πολιτική για τα ναρκωτικά, για να συστηματοποιήσει την πρόληψη (και διαθέτει ήδη σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση πάνω από 70 Κέντρα Πρόληψης σε όλη τη χώρα), να εισάγει και νέες θεραπευτικές μεθόδους στην Ελλάδα (και διαθέτει ήδη πάνω από 25 θεραπευτικές μονάδες ανά την επικράτεια, στεγνές και υποκαταστάτων).
Οι πάνω από 4.500 χρήστες ουσιών που περιθάλπονται καθημερινά από τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ και οι υπερδιπλάσιοι τουλάχιστον που αναμένουν την εισδοχή τους σ’ αυτά αποτελούν ένα καθαρά δικό μας πρόβλημα, δεν μπορούμε να το «προωθήσουμε» ή να το «επαναπροωθήσουμε» πουθενά.
Όποια ευρωπαϊκή πόλη και να επισκεφθεί κανείς θα δει διάσπαρτες στο κέντρο και την περιφέρεια μονάδες για εξαρτημένους και κυρίως μονάδες υποκαταστάτων γιατί αυτή είναι η θεραπεία με την μεγαλύτερη ζήτηση. Οι μονάδες αυτές υποστηρίζονται από συστηματική δουλειά στις πιάτσες των τοξικομανών, από ελεγχόμενα στέκια τοξικομανών, χώρους ασφαλέστερης χρήσης και προγράμματα ανταλλαγής συριγγών, που χωροθετούνται και λειτουργούν έτσι ώστε να διασπούν και να μετακινούν τους πληθυσμούς των εξαρτημένων. Οι μονάδες φροντίζουν να μειώνεται, στο μέτρο του θεραπευτικά εφικτού, η συχνότητα επισκέψεων των χρηστών στις μονάδες, χορηγώντας «δόσεις για το σπίτι». Η συνταγογράφηση των υποκαταστάτων μειώνει τους πληθυσμούς χρηστών που προσέρχονται στα κέντρα, η αστυνόμευση των χώρων είναι διαρκής και η σταθερή προσπάθεια για την πάταξη της εγκληματικότητας αυτονόητη. Τα αποτελέσματα που παράγονται και στο επίπεδο της θεραπείας, αλλά και στο επίπεδο της βελτίωσης της ποιότητας της ζωής, χρηστών και περιοίκων, είναι θετικά και μετρήσιμα.
Πρώτος στόχος όλων των σύγχρονων θεραπευτικών πολιτικών είναι η ένταξη του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού χρηστών σε θεραπευτικά προγράμματα.
Αυτό απαιτεί τη δημιουργία ενός δικτύου συνεργαζόμενων θεραπευτικών υπηρεσιών, στο οποίο τα προγράμματα υποκαταστάτων αποτελούν, και θα αποτέλουν για το ορατό μέλλον, το πιο μαζικό και ελκυστικό τμήμα. Όλες αυτές οι θεραπευτικές υπηρεσίες για να λειτουργήσουν πρέπει κάπου να εγκατασταθούν και η χωροθέτηση είναι πολύ σημαντική για την αποτελεσματικότητά τους. Σφάλματα στη μέχρι τώρα χωροθέτηση των μονάδων φυσικά δεν αποκλείονται και γι αυτό είναι θεμιτή η επανεξέτασή της, είναι όμως λαθεμένη και μονόπλευρη η αντίληψη περί εξοστρακισμού όλων των μονάδων υποκαταστάτων από τα κέντρα των πόλεων. Ζητούμενο πρέπει να είναι (μεταξύ πολλών άλλων) η αύξηση των χρηστών που συμμετέχουν στα θεραπευτικά προγράμματα χωρίς να δημιουργούνται μονάδες μαμούθ, η πλαισίωση των θεραπευτικών μονάδων με δράσεις μείωσης της βλάβης, η συστηματική και σύμφωνη με τον θεσμικό πολιτισμό μας αστυνόμευση μαζί με πολιτικές άρσης των αποκλεισμών.
Με βάση όλα τα παραπάνω , εκφράζουμε τη διαφωνία μας για την κινητοποίηση στις 15-7, όπως και σε κάθε προηγούμενη. Πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους κινητοποιήσεις προσφέρονται μόνο για επικοινωνιακούς λόγους και συμβάλουν με έναν ιδιαίτερα αρνητικό τρόπο στον προσχηματικό διαχωρισμό της τοπικής κοινωνίας. Το κλείσιμο της μονάδας υποκατάστατων του ΟΚΑΝΑ μόνο κακό στους ασθενείς μπορεί να προκαλέσει. Προτείνουμε:
1) Τη στήριξη του ΟΚΑΝΑ από την κεντρική εξουσία (οικονομικά, θεσμικά, ενίσχυση σε ειδικευμένο προσωπικό).
2) Να εφαρμοστεί επιτέλους το αρχικό σχέδιο του ΟΚΑΝΑ που μιλούσε για τη δημιουργία επτά μονάδων μέσα στο οικιστικό ιστό της πόλης και των περιφερειακών δήμων.
3) Αποσυμφόρηση των υπαρχόντων μονάδων με διασπορά πολλών μικρών αντίστοιχων μονάδων στα νοσοκομεία που είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένα ότι μπορούν να φιλοξενήσουν τέτοια προγράμματα.
4) Ενίσχυση του έργου του τοπικού αστυνομικού τμήματος με την ύπαρξη επαγγελματιών κοινωνικού προσανατολισμού (κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι).
5) Επέκταση του προγράμματος υποκατάστασης σε όλους τους νομούς της χώρας
6) Ενίσχυση του θεραπευτικού πλουραλισμού έτσι ώστε ο χρήστης – ασθενής να επιλέγει το πρόγραμμα απεξάρτησης που μπορεί να ακολουθήσει.
Παρά του ότι ο φόβος και η ανασφάλεια είναι από τα ισχυρότερα συναισθήματα του ανθρώπου, εντούτοις πιστεύουμε ότι η τοπική μας κοινωνία κρίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ομάδες των ανθρώπων που μειονεκτούν. Και η πλειοψηφία των κατοίκων της Σταυρούπολης έχει αποδείξει την ευαισθησία που τη διέπει και από την αποδοχή της λειτουργίας του ΨΝΘ αλλά και από τη σημαντική ενσωμάτωση των κατά καιρών προσφύγων.
Π.Κ. Σταυρούπολης του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
12 Ιουνίου 2009
Τι καταλαβαίνεις;
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από την χθεσινή ανακοίνωση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών:
"Η Γραμματεία σημειώνει ότι έδωσε την εκλογική μάχη στη βάση της ιδρυτικής συμφωνίας, της Διακήρυξης και των αποφάσεων των δύο Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ: πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε. που συνδέονται ιδιαίτερα με το Σύμφωνο Σταθερότητας, τις επιλογές της Συνθήκης του Μάαστριχτ και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σαφής απόρριψη της κεντροαριστεράς, συστηματική προσπάθεια για τη συγκρότηση πόλου ενότητας στη δράση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Από αυτή την πολιτική γραμμή δεν έχουμε κανένα λόγο και καμιά πρόθεση να μετακινηθούμε. Δηλώσεις που αποβλέπουν σε ανάδειξη προσωπικών εκτιμήσεων και επιλογών δεν προσφέρουν τίποτα στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα ενισχύουν φαινόμενα αναξιοπιστίας του εγχειρήματος και απογοήτευσης του κόσμου μας.
Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται επίσης την ανάγκη να υπογραμμίσει ότι όλες οι επιλογές για το ψηφοδέλτιο και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις μας, έγιναν στο έδαφος της κοινής συμφωνίας. Προσωπικές επιθέσεις και «στοχοποιήσεις» πριν και μετά τις εκλογές, δεν ανήκουν στην παράδοση της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα πρέπει με σταθερότητα να αποκλειστούν από τη συζήτηση για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων."
Μάλλον δεν καταλάβανε τίποτα!!!
"Η Γραμματεία σημειώνει ότι έδωσε την εκλογική μάχη στη βάση της ιδρυτικής συμφωνίας, της Διακήρυξης και των αποφάσεων των δύο Πανελλαδικών Συνδιασκέψεων του ΣΥΡΙΖΑ: πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, απόκρουση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Ε.Ε. που συνδέονται ιδιαίτερα με το Σύμφωνο Σταθερότητας, τις επιλογές της Συνθήκης του Μάαστριχτ και το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, σαφής απόρριψη της κεντροαριστεράς, συστηματική προσπάθεια για τη συγκρότηση πόλου ενότητας στη δράση της ριζοσπαστικής αριστεράς. Από αυτή την πολιτική γραμμή δεν έχουμε κανένα λόγο και καμιά πρόθεση να μετακινηθούμε. Δηλώσεις που αποβλέπουν σε ανάδειξη προσωπικών εκτιμήσεων και επιλογών δεν προσφέρουν τίποτα στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα ενισχύουν φαινόμενα αναξιοπιστίας του εγχειρήματος και απογοήτευσης του κόσμου μας.
Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται επίσης την ανάγκη να υπογραμμίσει ότι όλες οι επιλογές για το ψηφοδέλτιο και τις πολιτικές εκπροσωπήσεις μας, έγιναν στο έδαφος της κοινής συμφωνίας. Προσωπικές επιθέσεις και «στοχοποιήσεις» πριν και μετά τις εκλογές, δεν ανήκουν στην παράδοση της ριζοσπαστικής αριστεράς και θα πρέπει με σταθερότητα να αποκλειστούν από τη συζήτηση για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων."
Μάλλον δεν καταλάβανε τίποτα!!!
02 Ιουνίου 2009
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Στις επικείμενες ευρωεκλογές οι ερωτήσεις που ζητούν απαντήσεις είναι πολλές. Ξεκινώντας από την «αγωνία» για την ύπαρξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το σημείο της αναζήτησης ευρωπαϊκών πολιτικών για να χαράξουμε τις αντίστοιχες εθνικές. Δηλαδή ουσιαστικά για ποια Ευρώπη μιλάμε, για ποια άσκηση πολιτικής, για ποια νομιμοποίηση και φυσικά για το περίφημο δημοκρατικό έλλειμμα. Αναμφισβήτητα ο γεωγραφικός χώρος της Ευρώπης ήταν αυτός που γέννησε πολιτικές επαναστάσεις αλλά και δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους. Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι ήταν ο γεννήτορας και των πιο ακραίων ιδεολογιών ή ακόμη ότι οι ανισότητες που υφίστανται αυτή τη στιγμή είναι απόρροια των ευρωπαϊκών πολιτικών. Δεν είναι απόλυτα ψέμα. Είναι αλήθεια όμως ότι η Ευρώπη είναι και ο πιο δημοκρατικός χώρος σε όλη την υφήλιο. Είναι ο προνομιακός χώρος δημιουργικής αντιπαράθεσης ιδεών και πρακτικών. Είναι ο γεωγραφικός εκείνος χώρος όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι σεβαστά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της γης. Είναι μια ελπίδα και μια πιθανότητα ότι στο μονοπολικό κόσμο που επαγγέλλονται οι ΗΠΑ μπορεί να υπάρξει λύση προς μια άλλη κατεύθυνση. Όχι στρατιωτικά, όχι πυρηνικά, όχι κατασταλτικά αλλά πολιτικά και ιδεολογικά. Είναι άλλωστε γεγονός ότι η πολιτική ηγεμονία της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης είναι αυτή που θα δώσει το στίγμα στη συνέχεια του 21ου αιώνα.
Από τα προηγούμενα γίνεται φανερό ότι η πολυχρωμία της Ευρώπης αλλά και τα μεγάλα βήματά της (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΟΝΕ, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κ.α.) πρέπει να διαφυλαχτούν ως θεσμοί και όχι ως εφαρμοζόμενες πολιτικές. Υποστηρίζω δηλαδή ότι η ύπαρξη θεσμών ευρωπαϊκής ομοσπονδιοποίησης είναι σημαντική για το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης, έτσι ώστε η όποια ενοποιητική διαδικασία να έχει πρακτικότητα και ρεαλισμό. Ταυτόχρονα όμως είναι αναγκαία η αλλαγή των πολιτικών που ασκούνται αλλά και της φιλοσοφίας που διέπει το οικοδόμημα της ΕΕ. Το Ευρωκοινοβούλιο να αποκτήσει ακόμη περισσότερες δικαιοδοσίες αποφασιστικής και νομοθετικής σημασίας, μέχρι του βαθμού να είναι το κυριότερο όργανο αποφάσεων στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ενταχθεί σε διαδικασία λογοδοσίας απέναντι στο Ευρωκοινοβούλιο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να υπαχθεί ελεγκτικά στις αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου, έτσι ώστε η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική να έχει άμεση σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες. Η διαδικασία της διεύρυνσης, πέραν των οικονομικών δεικτών που απαιτούνται από τις υποψήφιες χώρες, να περιλάβει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό δείκτες κοινωνικής συνοχής, αλληλεγγύης, σεβασμού των δικαιωμάτων, οικολογικούς. Όλα αυτά αναδεικνύουν μια διαφορετική προσέγγιση στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης.
Σε όλα αυτά υπάρχουν αντιρρήσεις και πολλές είναι αρκετά εδραιωμένες. Η αντίληψη, πχ, που αναφέρεται σε νεοφιλελεύθερες ελίτ που καθοδηγούν το οικοδόμημα της ΕΕ δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να αναλογιστούμε ότι αυτές οι ελίτ – στην ουσία οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών-μελών – δεν είναι τίποτα άλλο παρά εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των λαών των χωρών. Η επιλογή δηλαδή των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους έδωσε τη δυνατότητα να ελέγξουν την πορεία της ενοποίησης. Μια άλλη, επίσης ισχυρά εδραιωμένη αντίληψη, αναφέρεται στην ύπαρξη μόνο κοινής αγοράς (οικονομική ματιά), η οποία λειτουργεί ως το απαραίτητο συνδετικό στοιχείο μεταξύ των κρατών. Η μονοδιάστατη οικονομική ματιά μπορεί να ήταν αναγκαία για την έναρξη της οικοδόμησης του ενοποιητικού εγχειρήματος, δεν είναι όμως τώρα ικανή για τη συνέχιση και την πραγμάτωση μιας Ευρώπης των πολιτών. Χρειάζεται μια νέα προωθητική αντίληψη για κοινή φορολογική πολιτική, για Ευρωπαίο Υπουργό Οικονομικών κ.α., η οποία θα επιβεβαιώνει τις ανάγκες της κοινωνίας. Ταυτόχρονα αντιλήψεις που έχουν να κάνουν με την «απόδραση» από την ΕΕ συγκρούονται με τη θέληση των Ευρωπαίων για το κοινό μέλλον, για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι που θα αφήσει πίσω τα μίση του παρελθόντος. Το ερωτηματικό δηλαδή είναι αν μπορούμε να καθορίσουμε εκείνες τις συνθήκες και διαδικασίες ώστε η πολιτική ενοποίηση να γίνει μέσω της συμμετοχής των Ευρωπαίων πολιτών διασφαλίζοντας το μέλλον όλης της Ευρώπης.
Θα μπορούσαν πολλοί να υποστηρίξουν ότι η ομοσπονδιακή προσέγγιση στη ενοποιητική διαδικασία της Ευρώπης είναι πολλάκις διφορούμενη και γενικόλογη. Σαφέστατα η αδυναμία πειραματικής επιβεβαίωσης στον σύγχρονο κόσμο είναι μια αποτροπή στην υπεράσπιση της φεντεραλιστικής θέσης. Οι περιπτώσεις των ΗΠΑ και της Ελβετίας δεν συνιστούν ικανά παραδείγματα ενίσχυσης των φεντεραλιστικών θέσεων. Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στο ομοσπονδιακό σύστημα μπορεί να ενυπάρχει και η διαφορετικότητα-ετερότητα και υπεράσπιση της μειοψηφίας. Κατ’ επέκταση καταστρατηγείται και αντιπαλεύεται η τυραννία της πλειοψηφίας. Σημαντικό επίσης επιχείρημα υπέρ της ομοσπονδιακής προσέγγισης είναι φυσικά και η υπεράσπιση της ειρήνης. Η ολική καταστροφή της Ευρώπης – δύο φορές μέσα στον 20ο αιώνα , η απουσία αντίπαλου ψυχροπολεμικού δέους και η απαίτηση των λαών για ειρηνική συνύπαρξη πιέζουν όλους τους πολιτικούς φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες στο μέτρο των δυνατοτήτων τους.
Στο πλαίσιο αυτής της ομοσπονδιακής προσέγγισης απαιτούνται α) δημοκρατική εμβάθυνση και β) συνταγματικές προδιαγραφές. Σε σχέση με το πρώτο απαραίτητη είναι η ακύρωση του λεγόμενου δημοκρατικού ελλείμματος. Είναι μια πραγματικότητα η οποία στοιχειοθετείται από την ελλιπή συμμετοχή των Ευρωπαίων στις διαδικασίες της ΕΕ. Αποχή από τις Ευρωεκλογές, αδυναμία κατανόησης όχι μόνο των διαδικασιών της Ένωσης αλλά και της σημασίας των εφαρμοζόμενων πολιτικών, στειρότητα ιδεών, αντιπαραθέσεων και διαλόγου. Όλα αυτά φυσικά οδηγούν σε μια μανιχαϊστική αντίληψη για την Ευρώπη σε αντιπαράθεση με το κράτος-έθνος. Έτσι γίνεται προφανές ότι η αντίληψη περί «σκοτεινών διαδρόμων της ΕΕ» στοιχειώνει το πολιτικό μέλλον της Ευρώπης. Είναι αναγκαίο λοιπόν η Ευρώπη να μην είναι μόνο οικονομική Ευρώπη αλλά και πολιτική. Αυτό σημαίνει συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες (μεγαλύτερη νομιμοποίηση), ανάπτυξη διαλόγου για το μέλλον (φόρουμ συνδικάτων, ΜΚΟ), πανευρωπαϊκά κινήματα ανάδειξης και εφαρμογής πολιτικών από τα κάτω προς τα πάνω (καταναλωτικό κίνημα, περιβαλλοντικό κίνημα, κίνημα υπεράσπισης των ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων, συνδικαλιστικό κίνημα, δημοψηφίσματα). Ταυτόχρονα τα εθνικά πολιτικά κόμματα να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει η υπέρβαση της μετάφρασης των εθνικών αναγκών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Θα υπάρξει δηλαδή μια ενιαία και σαφή προγραμματική πλατφόρμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την ανάδειξη μιας άλλης προσέγγισης για την πολιτικά ενωμένη Ευρώπη.
Η δεύτερη απαίτηση της ομοσπονδιακής προσέγγισης είναι οι συνταγματικές προδιαγραφές του ομοσπονδιακού μορφώματος. Αναφέρομαι φυσικά σε μια Συνταγματική Συνθήκη. Σε γραπτούς, κοινούς κανόνες οι οποίοι θα εντάσσουν το δημοκρατικό έλεγχο, θα αναφέρονται εξίσου στην ισότητα και την ελευθερία, θα καθορίζουν όρια και θα αποτυπώνουν με σαφήνεια τις κοινωνικές αξιώσεις. Κανόνες οι οποίοι το ανεπανάληπτο του περιβάλλοντος θα το κάνουν προωθητική δύναμη για το μέλλον. Κανόνες που θα στοχεύουν στους πολλούς και τη δημοκρατία και όχι στους λίγους και τον αυταρχισμό (οικονομικό και πολιτικό). Κανόνες που θα μιλούν για μια ανοικτή Ευρώπη και όχι για μια Ευρώπη φρούριο. Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα θα πρέπει να περιλαμβάνει την ουσία και μόνο αυτή. Θα καθορίζει δηλαδή, τους στόχους και τις θεμελιώδεις αρχές και θα κατοχυρώνει την κατανομή και την διάκριση των εξουσιών και των ευθυνών ανάμεσα στις εθνικές αρχές και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Θα πρέπει να περιλαμβάνει με απόλυτη σαφήνεια τις βασικές αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας και να καταργεί κάθε διάκριση με βάση το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία, την αναπηρία, την ερωτική προτίμηση ή την ηλικία. Έτσι εκτός από αναγκαίο είναι και ικανό να δημιουργηθεί ο σκελετός ενός ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου.
Όλα αυτά συνθέτουν μια «χορογραφία» πολιτικών όπου σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, φαίνονται ως ελάσσονα για τους Ευρωπαίους πολίτες. Περισσότερο απειλούνται από τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, από την υποτίμηση του εισοδήματός τους, από την ανασφάλεια για το εργασιακό μέλλον, από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής. Η έλευση ενός Παραδείσου στο απώτερο μέλλον δεν τους ενδιαφέρει. Αναζητούν λύσεις εδώ και τώρα. Λύσεις υπαρκτές και χειροπιαστές. Η δημοκρατική εμβάθυνση των ήδη υπαρχόντων θεσμών είναι μια από τις λύσεις που οδεύουν προς αυτή την κατεύθυνση. Αν δεν μπορέσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά να δώσει τέτοιες απαντήσεις, θα τις δώσει κάποιος άλλος. Και τότε θα ξαναμιλάμε για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς.
06 Απριλίου 2009
Ευρώπη
Στο παρακάτω άρθρο του κ. Ανδρέα Πανταζόπουλου που δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου καταγράφεται με ιδιαίτερη σαφήνεια η ανεπάρκεια του πολιτικού λόγου των ελληνικών κομμάτων για τις ευρωεκλογές. Επειδή οι ιδέες κατατίθενται αρκετά συμπυκνωμένα και με πολλές αιχμές δεν μπορούσα παρά να το ποστάρω ολόκληρο. Άλλωστε για το δημοκρατικό έλλειμμα που έχει η Ευρώπη δεν φταίει μόνο η θεσμική υπόσταση της ΕΕ αλλά και τα εθνικά κόμματα, μιας και η κουβέντα περί του μέλλοντος της Ευρώπης υπολείπεται της εσωτερικής κατανάλωσης και των κουτσομπολιών περί κούρασης. Κατ' επέκταση βέβαια μερίδιο της ευθύνης έχουμε κι εμείς, αφού σε περίοδο κρίσης αναζητούμε εσωτερικούς εχθρούς (τους βρίσκουμε στα πρόσωπα των άμοιρων οικονομικών μεταναστών) και εξωτερικούς εχθρούς (κουτόφραγκοι) οι οποίοι θέλουν να αλώσουνε την αθάνατη ελληνική ψυχή.
"Δύο μήνες απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου και η σχετική δημόσια συζήτηση εξαντλείται σε δημοσκοπήσεις για τα ποσοστά των κομμάτων.
Φαίνεται γι’ άλλη μια φορά ότι και αυτή η μάχη έχει εκ των προτέρων, και επί της ουσίας, χαθεί: Η ευρωπαϊκή προοπτική αδυνατεί να μετασχηματιστεί σε εσωτερικό, εθνικό πολιτικό ζήτημα, να επιβάλει τις δικές της προτεραιότητες, τις δικές της κοινωνικο-πολιτικές διαιρέσεις. Και μάλιστα εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης. Οπως μας λένε οι δημοσκοπήσεις, θα ψηφίσουμε και πάλι «εθνικά», έχοντας δηλαδή κατά νου τον εσωτερικό πολιτικό ανταγωνισμό και τις αντίστοιχες ταυτίσεις. Υπάρχει ένα μείζον και επανερχόμενο πρόβλημα «Ευρώπη», που δεν το συζητάμε, με βασική ευθύνη των πολιτικών κομμάτων αλλά και των ΜΜΕ ή, όταν το προσεγγίζουμε, το αντιμετωπίζουμε με πολεμικούς-θυματικούς όρους: Τα «δεινά» που μας επιφυλάσσει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, το ευρώ που ακρίβυνε την καθημερινότητά μας, τα ελλείμματα και το χρέος, η «επιτήρηση». Ετσι, όταν οι κυβερνήσεις μας πάνε στις Βρυξέλλες, το κάνουν για να «δώσουν μάχες» για την υπεράσπιση των σχεδόν πάντα απειλούμενων συμφερόντων μας. Αυτός ο εθνοκεντρικός ευρωπαϊσμός μας είναι το διαρκές μοτίβο των επιχειρημάτων μας, ο άξονας μιας εργαλειακής συζήτησης για την Ευρώπη και το μέλλον της.
Ποτέ δεν έχουμε προβληματιστεί δημόσια και με στοιχειώδη σοβαρότητα για το τι μέλλον έχει το «έθνος», η ιδέα του και η κυριαρχία του, σε συνθήκες ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει θέσει με σαφήνεια ένα τέτοιο μείζον πρόβλημα, που αποτελεί κεντρικό ζήτημα για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πέρα από περιττές και επικίνδυνες, αποκλειστικές, εθνικο-κυριαρχικές αντιλήψεις, αλλά και σε ρήξη με άκρως ιδεολογικοποιημένους και εξωραϊσμένους αγοραίους «κοσμοπολιτισμούς» που σάρωσε η χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά ένα από τα μείζονα θέματα που αναδεικνύουν εκ των πραγμάτων αυτές οι ευρωεκλογές είναι ακριβώς αυτό: Η σχέση εθνικού-ευρωπαϊκού σε συνθήκες διεθνούς κρίσης: αλληλοαποκλεισμός ή συνεύρεση και υπό ποιούς όρους; Μαθαίνω, για παράδειγμα, ότι διεθνή έγκυρα επιστημονικά κέντρα προσανατολίζουν το ερευνητικό τους ενδιαφέρον στη μελέτη αυτής της δύσκολης σχέσης. Σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο τα εθνικά κόμματα ενσωματώνουν στις προγραμματικές τους θέσεις την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλά και ποια τύχη θα επιφυλαχθεί σε αυτές από τη λαϊκή τους δεξίωση.
Αν τα εθνικά κόμματα υιοθετούσαν μια τέτοια ατζέντα, αν επιχειρούσαν να παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους δικές τους σκέψεις και προτάσεις γι’ αυτή τη νέα και δύσκολη πραγματικότητα άρθρωσης εθνικού/ευρωπαϊκού, τότε θα μπορούσαν να είναι εντελώς σύγχρονα και ωφέλιμα εργαλεία για το κοινό καλό. Γιατί θα συναντούσαν, για παράδειγμα, μία βασική αιτία της δικής τους κακοδαιμονίας, της δικής τους κοινωνικής απονομιμοποίησης, που οφείλεται, κυρίως, στην απόσταση που τα χωρίζει από ευρύτερες κοινωνικές ανάγκες και αγωνίες. Ιδιαίτερα η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, θα έβρισκε μπροστά της και πάλι, με έγκυρο και επίκαιρο τρόπο, το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα» και τη μαγική λέξη κοινωνική «προστασία», που φαίνεται να συνιστά έναν από τους κρισιμότερους παράγοντες νομιμοποίησης της ευρωπαϊκής προοπτικής. Το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών θα μπορούσε να είναι η απόπειρα επιβολής μιας δημόσιας συζήτησης για τις δυνατότητες ανάκτησης από την πολύμορφη εθνικο-λαϊκιστική ρητορική κοινωνικών δυνάμεων που δεν της ανήκουν. Για τη δημοκρατική Αριστερά, αυτό θα σήμαινε επαναπατρισμό της στα κοινωνικά της ερείσματα, πέρα από μοδάτους «αντιστασιακούς» ριζοσπαστισμούς, αλλά και σε σύγκρουση με κεντρώες ψευδαισθήσεις που απονευρώνουν την ευρωπαϊκή προοπτική."
"Δύο μήνες απομένουν μέχρι τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου και η σχετική δημόσια συζήτηση εξαντλείται σε δημοσκοπήσεις για τα ποσοστά των κομμάτων.
Φαίνεται γι’ άλλη μια φορά ότι και αυτή η μάχη έχει εκ των προτέρων, και επί της ουσίας, χαθεί: Η ευρωπαϊκή προοπτική αδυνατεί να μετασχηματιστεί σε εσωτερικό, εθνικό πολιτικό ζήτημα, να επιβάλει τις δικές της προτεραιότητες, τις δικές της κοινωνικο-πολιτικές διαιρέσεις. Και μάλιστα εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης. Οπως μας λένε οι δημοσκοπήσεις, θα ψηφίσουμε και πάλι «εθνικά», έχοντας δηλαδή κατά νου τον εσωτερικό πολιτικό ανταγωνισμό και τις αντίστοιχες ταυτίσεις. Υπάρχει ένα μείζον και επανερχόμενο πρόβλημα «Ευρώπη», που δεν το συζητάμε, με βασική ευθύνη των πολιτικών κομμάτων αλλά και των ΜΜΕ ή, όταν το προσεγγίζουμε, το αντιμετωπίζουμε με πολεμικούς-θυματικούς όρους: Τα «δεινά» που μας επιφυλάσσει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, το ευρώ που ακρίβυνε την καθημερινότητά μας, τα ελλείμματα και το χρέος, η «επιτήρηση». Ετσι, όταν οι κυβερνήσεις μας πάνε στις Βρυξέλλες, το κάνουν για να «δώσουν μάχες» για την υπεράσπιση των σχεδόν πάντα απειλούμενων συμφερόντων μας. Αυτός ο εθνοκεντρικός ευρωπαϊσμός μας είναι το διαρκές μοτίβο των επιχειρημάτων μας, ο άξονας μιας εργαλειακής συζήτησης για την Ευρώπη και το μέλλον της.
Ποτέ δεν έχουμε προβληματιστεί δημόσια και με στοιχειώδη σοβαρότητα για το τι μέλλον έχει το «έθνος», η ιδέα του και η κυριαρχία του, σε συνθήκες ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει θέσει με σαφήνεια ένα τέτοιο μείζον πρόβλημα, που αποτελεί κεντρικό ζήτημα για το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, πέρα από περιττές και επικίνδυνες, αποκλειστικές, εθνικο-κυριαρχικές αντιλήψεις, αλλά και σε ρήξη με άκρως ιδεολογικοποιημένους και εξωραϊσμένους αγοραίους «κοσμοπολιτισμούς» που σάρωσε η χρηματοπιστωτική κρίση. Αλλά ένα από τα μείζονα θέματα που αναδεικνύουν εκ των πραγμάτων αυτές οι ευρωεκλογές είναι ακριβώς αυτό: Η σχέση εθνικού-ευρωπαϊκού σε συνθήκες διεθνούς κρίσης: αλληλοαποκλεισμός ή συνεύρεση και υπό ποιούς όρους; Μαθαίνω, για παράδειγμα, ότι διεθνή έγκυρα επιστημονικά κέντρα προσανατολίζουν το ερευνητικό τους ενδιαφέρον στη μελέτη αυτής της δύσκολης σχέσης. Σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο τα εθνικά κόμματα ενσωματώνουν στις προγραμματικές τους θέσεις την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, αλλά και ποια τύχη θα επιφυλαχθεί σε αυτές από τη λαϊκή τους δεξίωση.
Αν τα εθνικά κόμματα υιοθετούσαν μια τέτοια ατζέντα, αν επιχειρούσαν να παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους δικές τους σκέψεις και προτάσεις γι’ αυτή τη νέα και δύσκολη πραγματικότητα άρθρωσης εθνικού/ευρωπαϊκού, τότε θα μπορούσαν να είναι εντελώς σύγχρονα και ωφέλιμα εργαλεία για το κοινό καλό. Γιατί θα συναντούσαν, για παράδειγμα, μία βασική αιτία της δικής τους κακοδαιμονίας, της δικής τους κοινωνικής απονομιμοποίησης, που οφείλεται, κυρίως, στην απόσταση που τα χωρίζει από ευρύτερες κοινωνικές ανάγκες και αγωνίες. Ιδιαίτερα η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, θα έβρισκε μπροστά της και πάλι, με έγκυρο και επίκαιρο τρόπο, το λεγόμενο «κοινωνικό ζήτημα» και τη μαγική λέξη κοινωνική «προστασία», που φαίνεται να συνιστά έναν από τους κρισιμότερους παράγοντες νομιμοποίησης της ευρωπαϊκής προοπτικής. Το διακύβευμα αυτών των ευρωεκλογών θα μπορούσε να είναι η απόπειρα επιβολής μιας δημόσιας συζήτησης για τις δυνατότητες ανάκτησης από την πολύμορφη εθνικο-λαϊκιστική ρητορική κοινωνικών δυνάμεων που δεν της ανήκουν. Για τη δημοκρατική Αριστερά, αυτό θα σήμαινε επαναπατρισμό της στα κοινωνικά της ερείσματα, πέρα από μοδάτους «αντιστασιακούς» ριζοσπαστισμούς, αλλά και σε σύγκρουση με κεντρώες ψευδαισθήσεις που απονευρώνουν την ευρωπαϊκή προοπτική."
20 Μαρτίου 2009
Ποιός πανηγυρίζει;
Ο Συνασπισμός από «γεννησιμιού» του είχε καθορίσει ως ζωντανά κύτταρα της εσωκομματικής δημοκρατίας τις τάσεις. Τις ανέχτηκε ως ρεύματα ιδεών που προσφέρουν στον πλούτο της Αριστεράς, ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε μέσω της συνθετικής οδού να προσδιορίσει ένα διαφορετικό μοντέλο δράσης και πολιτικής αποτελεσματικότητας. Είναι γεγονός ότι η ύπαρξη των τάσεων βοήθησε ώστε να αποενοχοποιηθούν οι διαφορετικές απόψεις και να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα αναζήτησης για την Ελληνική Αριστερά. Αναμφισβήτητο είναι από την άλλη πλευρά ότι τα ίδια ρεύματα ιδεών, εντός του κομματικού ανταγωνισμού, λειτούργησαν πολλές φορές ως ένας στρατός υπηρετούντων οι οποίοι ακολουθούν τη γραμμή με απώτερο σκοπό την άλωση του κομματικού κάστρου. Ανήγαγαν δηλαδή την ιδιότητα του μέλους της τάσης ως ανώτερο απόκτημα από την ιδιότητα του κομματικού μέλους, την οποία ταυτόχρονα την θεωρούσαν ανώτερη από την ιδιότητα του πολίτη. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις εσωκομματικής πόλωσης (συνέδρια, κρίσιμα δημοψηφίσματα) αυτό οδήγησε σε παρεκβάσεις της πολιτικής δραστηριότητας του κόμματος με άμεσο αποτέλεσμα την εσωστρέφεια και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Οι αναζητήσεις της κομμουνιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας οδήγησαν σε πολλά εξαμβλώματα. Οι αναζητήσεις της κριτικής Αριστεράς, εκείνης δηλαδή της Αριστεράς που αποσκοπεί στην υπέρβαση των δογμάτων και των δύο κυρίαρχων ρευμάτων, δεν πρέπει έπ’ ουδενί λόγο να οδηγήσει σε αντίστοιχες καταστάσεις. Είναι ανάγκη να παραμείνει ρεαλιστική για να προωθηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην ελληνική και κατ’ επέκταση στην ευρωπαϊκή κοινωνία, αλλά και οραματική για το σοσιαλισμό με βασικά χαρακτηριστικά τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η δράση της και η πολιτική της πραγμάτωση είναι καλό να περιέχουν αυτά τα στοιχεία στις απαραίτητες δόσεις χωρίς βερμπαλισμούς και μεγαλομανίες.
Το τελευταίο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΣΥΝ ανέδειξε πέραν των αριθμητικών αποτελεσμάτων και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ ότι τα νούμερα. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η ευρεία συμμετοχή των μελών. Αυτό δείχνει ότι όταν υπάρχει ανάγκη έκφρασης της κομματικής βάσης υπάρχουν και οι απαραίτητες διέξοδοι για την έκφραση αυτή. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η μη τασική περιχαράκωση. Τα στρατόπεδα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους γιατί αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό ότι τα στενά όρια των ηγετικών ομάδων των τάσεων δεν εκφράζουν και την πολιτική αναγκαιότητα. Θα υποστηρίζαμε δε ότι η κάθε πιθανή προσπάθεια οικειοποίησης των κομματικών μελών από τις τάσεις θα ήταν τουλάχιστον άστοχη. Αντίθετα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος αλλά και αξιοποίησης προς πάσα κατεύθυνση. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το μήνυμα που λαμβάνει ο ΣΥΝ. Και το μήνυμα έχει να κάνει με την εγκατάλειψη των ανώφελων εσωκομματικών αντιθέσεων, την υιοθέτηση της κοινής λογικής ως απαραίτητο στοιχείο για την πολιτική δράση του κόμματος, την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης σε εσωκομματικό επίπεδο, τη βεβαιότητα ότι η «καθαρότητα» είναι μισή αρχοντιά και όχι ολόκληρη – και ο νοών νοείτω - και τέλος ότι η Αριστερά μπορεί να είναι και πολύχρωμη και «εφτάψυχη» αρκεί να είναι χρήσιμη για τους πολίτες, την κοινωνία, τη χώρα, την Ευρώπη.
ΥΓ. Μια εξαιρετική άποψη για τα τεκταινόμενα στην ΠΟΣΔΕΠ από τον Γιώργο Γιαννουλόπουλο
Οι αναζητήσεις της κομμουνιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας οδήγησαν σε πολλά εξαμβλώματα. Οι αναζητήσεις της κριτικής Αριστεράς, εκείνης δηλαδή της Αριστεράς που αποσκοπεί στην υπέρβαση των δογμάτων και των δύο κυρίαρχων ρευμάτων, δεν πρέπει έπ’ ουδενί λόγο να οδηγήσει σε αντίστοιχες καταστάσεις. Είναι ανάγκη να παραμείνει ρεαλιστική για να προωθηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην ελληνική και κατ’ επέκταση στην ευρωπαϊκή κοινωνία, αλλά και οραματική για το σοσιαλισμό με βασικά χαρακτηριστικά τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η δράση της και η πολιτική της πραγμάτωση είναι καλό να περιέχουν αυτά τα στοιχεία στις απαραίτητες δόσεις χωρίς βερμπαλισμούς και μεγαλομανίες.
Το τελευταίο εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΣΥΝ ανέδειξε πέραν των αριθμητικών αποτελεσμάτων και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ ότι τα νούμερα. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η ευρεία συμμετοχή των μελών. Αυτό δείχνει ότι όταν υπάρχει ανάγκη έκφρασης της κομματικής βάσης υπάρχουν και οι απαραίτητες διέξοδοι για την έκφραση αυτή. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η μη τασική περιχαράκωση. Τα στρατόπεδα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους γιατί αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό ότι τα στενά όρια των ηγετικών ομάδων των τάσεων δεν εκφράζουν και την πολιτική αναγκαιότητα. Θα υποστηρίζαμε δε ότι η κάθε πιθανή προσπάθεια οικειοποίησης των κομματικών μελών από τις τάσεις θα ήταν τουλάχιστον άστοχη. Αντίθετα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος αλλά και αξιοποίησης προς πάσα κατεύθυνση. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το μήνυμα που λαμβάνει ο ΣΥΝ. Και το μήνυμα έχει να κάνει με την εγκατάλειψη των ανώφελων εσωκομματικών αντιθέσεων, την υιοθέτηση της κοινής λογικής ως απαραίτητο στοιχείο για την πολιτική δράση του κόμματος, την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης σε εσωκομματικό επίπεδο, τη βεβαιότητα ότι η «καθαρότητα» είναι μισή αρχοντιά και όχι ολόκληρη – και ο νοών νοείτω - και τέλος ότι η Αριστερά μπορεί να είναι και πολύχρωμη και «εφτάψυχη» αρκεί να είναι χρήσιμη για τους πολίτες, την κοινωνία, τη χώρα, την Ευρώπη.
ΥΓ. Μια εξαιρετική άποψη για τα τεκταινόμενα στην ΠΟΣΔΕΠ από τον Γιώργο Γιαννουλόπουλο
19 Μαρτίου 2009
Θα βάλω κουκούλα γιατί κρυώνω...
Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να φτιάξουμε σχολεία, δεν έχουμε δουλειές, δεν δημιουργούμε για το μέλλον της χώρας, τότε ας κυνηγήσουμε την κουκούλα. Και μετά απ΄ αυτήν το σκουφάκι. Και μετά την τραγιάσκα. Κι αφού δεν θα έχει μείνει τίποτα θα κυνηγήσουμε και τα μαλλιά. Στην αρχή τα μακριά (τεντυμπόϊδες) και μετά και τα κοντά. Και στο τέλος θα τα ξυρίσουμε όλα. Και θα κυκλοφορούμε με το δεξί το χέρι σε έκταση για να χαιρετάμε. Ο εφιάλτης κοντεύει…
Η ανικανότητα τους οδηγεί σε παραλογισμούς.
Η ανικανότητα τους οδηγεί σε παραλογισμούς.
24 Φεβρουαρίου 2009
Πρόσκληση
Η ομάδα ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ
σας προσκαλεί στην ομιλία του
ΜΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
μαθηματικού, πεζογράφου και κριτικού
με θέμα:
Η ρητορική της βιογραφίας.
Οι περιπτώσεις των Τζιρόλαμο Καρντάνο και
Εβαρίστ Γκαλουά
την Παρασκευή, 27 Φεβρουαρίου, στις 8:00 μμ
στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης
(Πλατεία Ιπποδρομίου, 546 21 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 264668)
Η βιογραφία ως λογοτεχνικό είδος, από τους «Παράλληλους Βίους» του Πλούταρχου και τα Συναξάρια έως τη Βικτωριανή Αγγλία, έχει μια μεγάλη παράδοση. Η συναρπαστική ζωή του τυχοδιώκτη, μαθηματικού και αστρολόγου Τζιρόλαμο Καρντάνο μας εισάγει στο ιστορικό πλαίσιο για την επίλυση των εξισώσεων 3ου και 4ου βαθμού, τα πρώτα μεγάλα προβλήματα που κατόρθωσαν να λύσουν ευρωπαίοι επιστήμονες από την εποχή των αρχαίων ελλήνων.
Ο τραγικός βίος του Εβαρίστ Γκαλουά, ο οποίος θεμελίωσε τη μοντέρνα Άλγεβρα, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία των επιστήμης ή τον «θρίαμβο της μνημειώδους βλακείας επάνω στην αδάμαστη μεγαλοφυΐα», όπως έγραψε ο Ε. Τ. Μπελ. Οι διαφωνίες των βιογράφων για το θάνατό του αποτελούν ένα σημαντικό παράδειγμα για τη μελέτη των αφηγηματικών τρόπων τους οποίους μετέρχονται, αλλά και αφορμή για μια ενδιαφέρουσα περιπλάνηση πάνω στις αλήθειες και τις πλάνες των βιογραφιών.
Πληροφορίες: www.thalesandfriends.org ή Κατερίνα Καλφοπούλου 6948309722
σας προσκαλεί στην ομιλία του
ΜΑΚΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ
μαθηματικού, πεζογράφου και κριτικού
με θέμα:
Η ρητορική της βιογραφίας.
Οι περιπτώσεις των Τζιρόλαμο Καρντάνο και
Εβαρίστ Γκαλουά
την Παρασκευή, 27 Φεβρουαρίου, στις 8:00 μμ
στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης
(Πλατεία Ιπποδρομίου, 546 21 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310 264668)
Η βιογραφία ως λογοτεχνικό είδος, από τους «Παράλληλους Βίους» του Πλούταρχου και τα Συναξάρια έως τη Βικτωριανή Αγγλία, έχει μια μεγάλη παράδοση. Η συναρπαστική ζωή του τυχοδιώκτη, μαθηματικού και αστρολόγου Τζιρόλαμο Καρντάνο μας εισάγει στο ιστορικό πλαίσιο για την επίλυση των εξισώσεων 3ου και 4ου βαθμού, τα πρώτα μεγάλα προβλήματα που κατόρθωσαν να λύσουν ευρωπαίοι επιστήμονες από την εποχή των αρχαίων ελλήνων.
Ο τραγικός βίος του Εβαρίστ Γκαλουά, ο οποίος θεμελίωσε τη μοντέρνα Άλγεβρα, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία των επιστήμης ή τον «θρίαμβο της μνημειώδους βλακείας επάνω στην αδάμαστη μεγαλοφυΐα», όπως έγραψε ο Ε. Τ. Μπελ. Οι διαφωνίες των βιογράφων για το θάνατό του αποτελούν ένα σημαντικό παράδειγμα για τη μελέτη των αφηγηματικών τρόπων τους οποίους μετέρχονται, αλλά και αφορμή για μια ενδιαφέρουσα περιπλάνηση πάνω στις αλήθειες και τις πλάνες των βιογραφιών.
Πληροφορίες: www.thalesandfriends.org ή Κατερίνα Καλφοπούλου 6948309722
10 Φεβρουαρίου 2009
Σας προσκαλούμε στην εκδήλωση που οργανώνουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη
του αγαπημένου μας φίλου, συναγωνιστή και συντρόφου ΝΙΚΟΥ ΠΑΝΤΖΑΛΗ,
την Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009 και ώρα 7.30 μ.μ. στο ξενοδοχείο Ηλέκτρα Παλλάς.
Οι φίλοι του
Η διαύγεια του τετελεσμένου…
Η ομίχλη του γίγνεσθαι…
Ανάμεσα στους δυο ορίζοντες βρίσκεται η χώρα μας,
κυλά η ζωή μας.
Έχει το τετελεσμένο, ομίχλες και σκιές στη διαύγειά του μέσα.
Έχει το γίγνεσθαι, κοίλα τοπία που σαν ναοί φωτοβολούν
στην ομίχλη του μέσα.
Μα ποιο είναι τετελεσμένο; Ποίο το γίγνεσθαι;
Ποια είναι η χώρα μας; Και η ζωή μας;
Το ταξίδι κινά από την Τροία.
Κύκλους αμέτρητους - χρόνους δέκα - διανύσαμε γύρω από το
ιερόν πτολίεθρον πριν την ανώφελη πτώση.
Ανώφελη; Όχι. Χωρίς αυτή, το ταξίδι για την Ιθάκη δεν θα υπήρχε.
Βγήκαμε πλούσιοι από τους κύκλους της αυταπάτης.
Εισήλθαμε στη σπείρα της ζωής που αξίζει.
Εισήλθαμε από την πύλη του ονείρου. Του ονείρου που σηματοδοτεί
και διαχωρίζει το τετελεσμένο από του ταξιδιού το γίγνεσθαι.
Μα και το ταξίδι γεμάτο είναι με παραισθήσεις, αιχμαλωσίες,
μάχες, απάτες, αυταπάτες. Και ο σκοπός του καμιά δεν έχει σχέση
με αργαλειούς και πιστές Πηνελόπες.
Του ταξιδιού το γίγνεσθαι βιώνεται μόνο. Για να καταγραφεί,
πρέπει να γίνει τετελεσμένο.
Μέχρι τότε αρμενίζουμε στο τρικυμισμένο πέλαγο των σχέσεων
των ανθρώπων. Με εφόδια το πάθος, τη φαντασία, το όνειρο,
την επιθυμία.
Χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε.
Ετούτο το ταξίδι είναι η πραγματική μας ζωή.
Η ζωή μας γίνεται γνωστή εκ των υστέρων...
κείμενο - φωτογραφία: Νίκος Πάντζαλης (http://iaspidos.blogspot.com/)
20 Ιανουαρίου 2009
Τι λέτε σ’ αυτά τα παιδιά;
"Σας σπρώχνουν να τα κάνετε. Μπείτε και στο Πανεπιστήμιο, σπάστε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αχρηστέψτε τους σκληρούς δίσκους και την ερευνητική δουλειά χρόνων, μπράβο (;). Με τέτοια θαυμαστά έργα τσακίζεται ο ταξικός εχθρός. Ποιος; Ο ταξικός εχθρός. Κοιτάξτε πίσω σας.
Ο δρόμος άδειασε. Οι μαγαζάτορες κατέβασαν ρολά. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους. Η κοινωνία αποσύρθηκε. Να τους υποστηρίξουμε; Δεν είστε καλά. Αυτοί είναι τρελοί από φανατισμό. Είναι για δέσιμο! Η κοινωνία θυμάται. Ξέρει. Τον τρόμο της Δεξιάς. Τον τρόμο της Αριστεράς.
Ξέρει ποιος θα νικήσει στην αναμέτρηση των οπλικών συστημάτων και ανησυχεί. Της αρέσει η ιδέα μια δίκαιης, σαρωτικής επανάστασης. Μιας επανάστασης όχι ενάντια στο Λαό, όχι για την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά για τη νίκη των απλών ανθρώπων, για τη νίκη της ελευθερίας, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, το θρίαμβο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και το πιο επαναστατικό σύνθημα, το πιο προχωρημένο είναι: Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω η τρομοκρατία."
Λεωνίδας Κύρκος, Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή, Realnews, 18/01/2009
Ο δρόμος άδειασε. Οι μαγαζάτορες κατέβασαν ρολά. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους. Η κοινωνία αποσύρθηκε. Να τους υποστηρίξουμε; Δεν είστε καλά. Αυτοί είναι τρελοί από φανατισμό. Είναι για δέσιμο! Η κοινωνία θυμάται. Ξέρει. Τον τρόμο της Δεξιάς. Τον τρόμο της Αριστεράς.
Ξέρει ποιος θα νικήσει στην αναμέτρηση των οπλικών συστημάτων και ανησυχεί. Της αρέσει η ιδέα μια δίκαιης, σαρωτικής επανάστασης. Μιας επανάστασης όχι ενάντια στο Λαό, όχι για την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά για τη νίκη των απλών ανθρώπων, για τη νίκη της ελευθερίας, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, το θρίαμβο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και το πιο επαναστατικό σύνθημα, το πιο προχωρημένο είναι: Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω η τρομοκρατία."
Λεωνίδας Κύρκος, Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή, Realnews, 18/01/2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)