Προσπάθεια απάντησης στο υπάρχον μοντέλο ανάπτυξης

Η πλήρης αποδόμηση του παραγωγικού ιστού της χώρας και η δημιουργία μιας οικονομίας κατά βάση υπηρεσιών, χαρακτηρίζει τη γενικότερη πολιτική των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας. Έντεχνα το ΠΑΣΟΚ και άτεχνα η ΝΔ, δημιούργησαν εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να μιλάμε αυτή τη στιγμή για την αποβιομηχάνιση της χώρας. Κι εδώ φαίνεται το πραγματικό διαρθρωτικό έλλειμμα των κοινωνικών και οικονομικών υποδομών. Δηλαδή από τη μια μεριά η αντίδραση του επιχειρηματικού κόσμου απέναντι στις παγκοσμιοποιημένες διαδικασίες είναι σπασμωδική και κινείται στη λογική, όχι της ανάπτυξης τομέων με υψηλή προστιθέμενη αξία, αλλά στη λογική της μείωσης του κόστους εργασίας. Από την άλλη η αντίδραση του κόσμου της εργασίας στηρίζεται κατά κύριο λόγο στη διατήρηση κεκτημένων που δε συνάδουν με τη σύγχρονη εποχή (πχ μονιμότητα χωρίς αξιολόγηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα).

Το μεγάλο ερωτηματικό για την Αριστερά είναι ο τρόπος που πρέπει να κινηθεί στη σύγχρονη πραγματικότητα. Γιατί η Αριστερά δεν μπορεί να εμπνεύσει μεγάλα κομμάτια της μισθωτής εργασίας; Γιατί υπάρχει η κρίση και η απαξίωση του κοινωνικού μοντέλου ιδιαίτερα στην Ευρώπη, αλλά και πιο έντονα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα;

Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν τρεις βασικές κατηγορίες αιτιών:

1) Κοινωνικές αιτίες:

- Η παρακμή της βιομηχανικής εργατικής τάξης και η είσοδός της σε ένα μετα-φορντικό ή μετα-ταιηλοριστικό μοντέλο παραγωγής όπου ο εξειδικευμένος εργάτης έχει δώσει τη θέση του σε multi-skill μισθωτούς.

- Η ενδυνάμωση των μεσαίων μισθωτών τάξεων, των απασχολούμενων σε εξειδικευμένες πνευματικές εργασίες.

- Η διαφοροποίηση εντός της τάξεων των μισθωτών (μισθωτοί δημοσίου, μισθωτοί μεγάλων επιχειρήσεων με ισχυρούς συνδικαλιστικούς φορείς, μισθωτοί μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μισθωτοί πολύ μικρών βιοτεχνικών επιχειρήσεων, ατυπικοί μισθωτοί, μετανάστες μισθωτοί, προσωρινοί μισθωτοί κλπ).

2) Ιδεολογικές αιτίες:

- Η αποσάθρωση της εργατικής κουλτούρας.

- Η υποχώρηση της ταξικής συνείδησης.

- Η επέκταση του εγωιστικού ατομικισμού.

3) Πολιτικές αιτίες:

- Η απομάκρυνση των συνδικάτων από τους χώρους εργασίας.

- Η χαλάρωση των δεσμών των κομμάτων με ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας και γενικότερα με αυτό που ονομάζουμε κοινωνία των ενεργών πολιτών.

- Η απομόνωση των ηγετικών ελίτ από τη βάση των κομμάτων.

- Η κρίση της κομματικής δράσης και συμμετοχής. Στη σημερινή εποχή είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μιλήσουμε για ελκτικά προς εν δυνάμει νέα μέλη, κομματικά περιβάλλοντα όταν συνεχίζουν αυτά να διέπονται από μια κλειστή πυραμιδική κάθετη οργανωτική δομή, μη αφήνοντας και εγκλωβίζοντας τις οριζόντιες γραμμές επικοινωνίας και δράσης.

Πρέπει επίσης να καταλάβουμε και κάτι άλλο. Οι αναπτυγμένες κοινωνίες μας είναι καπιταλιστικές και εμπορευματικές. Οι πολίτες αποτελούν στόχο μιας υπερπροσφοράς αγαθών και υπηρεσιών με αποτέλεσμα τον ελεύθερο χρόνο τους να τον διαθέτουν στη κατανάλωση παρά στη δημόσια δράση. Με αυτό το συμπέρασμα καταντά πιο επιτακτική η ανάγκη για τη δημιουργία ενός σοβαρού και ισχυρού καταναλωτικού κινήματος. Πιστεύοντας ότι το καταναλωτικό κίνημα μπορεί να γίνει το κίνημα των κινημάτων, δημιουργείται ένα πεδίο δράσης λαμπρό για την Αριστερά αν συμμετάσχει.

Κατά καιρούς ακούγεται και προτείνεται το αίτημα για το 35ωρο. Το αίτημα αυτό, όσο κι να για τους πολλούς φαίνεται ανεφάρμοστο, ουτοπικό, εξοργιστικό (μιλάω για την Ελλάδα γιατί αλλού έχει εφαρμοστεί), εντούτοις πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους τους εργαζόμενους. Πρέπει να συνδυαστεί με ένα γενικότερο αίτημα περί «κοινωνίας της ευζωίας». Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να γίνει ο φορντισμός της εποχής μας. Χρειάζεται να δειχτεί ότι η μετάβαση στο 35ωρο συνοδεύεται από αύξηση της κατανάλωσης σε τομείς του τουρισμού μικρής διάρκειας, της διάθεσης βιβλίων, της πρόσβασης στο διαδίκτυο, της χρήσης ηλεκτρονικών μέσων (DVD και CD-ROM). Ο στόχος δεν είναι να μειωθεί η αξία της εργασίας και να τονισθεί η τεμπελιά και η διασκέδαση. Ο απώτερος σκοπός θα πρέπει να είναι η προσπάθεια απόδειξης ότι το αίτημα για το 35ωρο οδηγεί προς μια άλλη παραγωγική, αναπτυξιακή και πολιτιστική οδό για την κοινωνία μας. Και ως τέτοιο πρέπει να το εκλάβουμε.

Κλείνοντας να σημειώσουμε ότι η Αριστερά πέραν των προτάσεων της για αναδιανομή του πλούτου, πρέπει επιτέλους να απαντήσει στην ερώτηση του πως θα παραχθεί ο πλούτος. Και μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τέτοια απάντηση εκτός της εύκολης λύσης της αύξησης της χρηματοδότησης του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Ομοιομορφία

BLOC PARTY - Uniform

There was a sense of disappointment as we left the mall
All the young people looked the same
Wearing their masks of cool and disinterest
Commerce dressed up as rebellion

Because we are so handsome and we are so bored
So entertain us, tell me a joke
Make it long, make it last forever
Make it cruel just make me laugh
We can't be hurt

Drink to forget your blues on the weekend
Think about more things to buy
The TV taught me how to sulk and to love nothing
And how to grow my hair long

So why do you go picking fights that you will lose?
(When u have entertainment, when give you things to pass the time)
So why do you have to go thinking thoughts that are above you?
(You can be happy, just play dumb x2)

Well I was brave
And unique,
Intelligent,
A snowflake
I could have been a hero
No-one can be trusted over the age of 14
Tattoo our arms
Converse shoes
Cynical
But we still do it
We tell ourselves that we're different
I've gotten so good at lying to myself
All, all my pain and honour is used up
All my guns are rusted
So when are you going to realise those are not your wrongs to right
Have another line, have another drink
(Pop songs won’t change the government)

I am a martyr I just need a motive
I am a martyr I just need a cause
I'm a believer I just need to a moment
I'm a believer I just need a cause
We're finding it hard to break the mould
We are finding it so hard to be alone
We're finding it hard to have time by ourselves
We have nothing at all to say

Uniform

There was a sense of disappointment as we sped away
All the teenagers looked the same

Η κρίση της σοσιαλδημοκρατίας

Από την στιγμή που έγιναν γνωστά τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογών της 16^ης Σεπτεμβρίου ήταν πρόδηλο ότι η κρίση στο ΠΑΣΟΚ θα σηματοδοτούσε τη μετεκλογική περίοδο. Μια κρίση που περνάει από χίλια μύρια κύματα, από εντάσεις και συμβιβασμούς, από υπεκφυγές και λόγια κοφτερά, μέχρι «υπονομεύσεις» και εξάρσεις «λαϊκισμού». Σ’ αυτή τη διαδικασία το πολιτικό έχει περάσει στην άκρη. Πρωταγωνιστεί η ικανότητα στο να κερδίσεις τον αντίπαλο, οι σχέσεις με τα ΜΜΕ, τα δίκτυα υποστήριξης των υποψηφίων, οι πιπεράτες παραπολιτικές ιστορίες στα τραπέζια και σε διάφορες περιφέρειες και γενικά μια στυφή απομίμηση του life style κόσμου των μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών.

Περιμένοντας από τις κατεξοχήν εφημερίδες που υποστηρίζουν το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ή της «κεντροαριστεράς» να ανοίξουν τη κουβέντα, επί πολιτικού πλέον, απογοητεύτηκα γιατί δεν υπήρξε κάτι σημαντικό. Αντίθετα μια ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς – η Αυγή – αναζητά τα αίτια της κρίσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας «με συνείδηση ότι συνυπάρχουν οι ομοιότητες, οι συνάφειες, οι διαφορές και οι ιδιαιτερότητες». Δίνω μερικές απόψεις των συμμετεχόντων στην έρευνα.

Ο Κώστας Βεργόπουλος δηλώνει ότι «δεν βρίσκεται σήμερα σε κρίση η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή η πολιτική του κοινωνικού μεταρρυθμισμού, αλλά τα κόμματα που την έχουν εγκαταλείψει», ενώ ο Χριστόφορος Βερναρδάκης εκτιμά ότι «η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ έχει πάψει προ πολλού να είναι αριστερή ή κεντροαριστερή και έχει κινηθεί σε μεσαίες, αμφίσημες, ουδέτερες και συντηρητικές ιδεολογικές και πολιτικές αξίες». Καταλήγει δε στο ότι «το ΠΑΣΟΚ δε θα καταφέρει να διαχειριστεί την πολύπλευρη κρίση του, η οποία βεβαίως ξεπερνά κατά πολύ το πρόβλημα ηγεσίας που τίθεται σήμερα. Το πιθανότερο είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας ριζικής αλλαγής στο κομματικό σύστημα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας».

Ο Μιχάλης Σπουρδαλάκης αναφέρεται σε έξι ιδιομορφίες του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τα συγγενή ευρωπαϊκά κόμματά του, τις οποίες τις χαρακτηρίζει και ως «βαρίδια». Πρώτη ιδιομορφία είναι το εγγενές πρόβλημα δημοκρατικού ελλείμματος. Δεύτερη η θολή και γενικόλογη κοινωνική αναφορά του ΠΑΣΟΚ με δυνάμεις της εργασίας, χωρίς οργανωτικές και λειτουργικές δεσμεύσεις. Τρίτον η μετατροπή των τάσεων κυβερνητισμού σε πλήρη κρατικοποίηση του ΠΑΣΟΚ. Τέταρτον οι μεταλλάξεις του αυτοπροσδιορισμού του. Πέμπτον η προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στα προτάγματα των διαφόρων εκδοχών του νεοφιλελευθερισμού και έκτον οι διαδικασίες εκλογής της νέας ηγεσίας. Έτσι συμπεραίνει ότι «αν όλα αυτά έχουν κάποια βάση αλήθειας, η κρίση του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο βαθιά που δεν αμφισβητεί μόνο την αριστερή φυσιογνωμία του αλλά υπονομεύει και την κυβερνητική προοπτική».

Ο Γιάννης Μηλιός σημειώνει ότι « η μαγιά από την οποία οικοδομείται το ΠΑΣΟΚ σήμερα συντίθεται από το ετερόκλητο μείγμα πολιτικής ανεπάρκειας και αυτιστικής ματαιοδοξίας που φυτρώνει στο οργανωτικό και λειτουργικό no man’s land: δεν είναι τυχαίο ότι η όποια προσπάθεια ανανέωσης του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος προσέκρουσε στην ανυπαρξία κοινωνικών αναφορών», ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναφέρει ότι «με το να μην διαφοροποιούνται (σ.σ. οι σοσιαλδημοκράτες) στο πεδίο τη οικονομικής πολιτικής έκαναν πιο εύκολη τη δουλεία των δεξιών αντιπάλων τους να κινητοποιούν τα λαϊκά στρώματα σε μια πιο πολιτιστική (πατρίς-θρησκεία-οικογένεια) και αυταρχική ατζέντα. Το δίλημμα για τους σοσιαλδημοκράτες είναι είτε να υιοθετήσουν αυτή την ατζέντα είτε να αποδεσμευτούν από το οικονομικό μοντέλο».

Τέλος ο Ανδρέας Πανταζόπουλος επισημαίνει ότι «το σημερινό διακύβευμα για τη σοσιαλδημοκρατία δεν είναι αν θα κάνει «αριστερή» ή «δεξιά» στροφή, αλλά αν θα επιχειρήσει την έξοδο της από τις αντιπολιτικές ψευδαισθήσεις του φιλελευθερισμού. Για να το πούμε διαφορετικά: η έτσι νοούμενη αναπολιτικοποίησή της συνιστά μια αριστερή στροφή». Καταλήγει δε στο ότι «το σημαίνον «Παπανδρέου» λειτουργεί. Γιατί ένα πολιτικό κόμμα είναι και μια μνημονική κοινότητα, είναι ταυτόχρονα ένα μουσείο, μια αποθήκη αρχείων, ένα κατάστημα με σουβενίρ, ένα άλμπουμ κιτρινισμένων φωτογραφιών και ενός λεπτού σιγή».

Ορίστε τι κάνουν οι ιμπεριαλιστές

Οι "ιμπεριαλιστές" των Σκοπίων προσπαθούν να καταλύσουν την κοινότητα ελεύθερου λογισμικού επιλέγοντας στα σχολεία τους λειτουργικό σύστημα Linux και τη σουίτα εφαρμογών OpenOffice. Είναι μια καταφανής προσπάθεια για να πολεμηθεί η δημοκρατική παράταξη της Microsoft και του ριζοσπάστη ακτιβιστή ηγέτη της Bill Gates. Υποδηλώνει επίσης την αντίθεσή της στη μεγάλη ανθρωπιστική δράση του Bill και υπονομεύει την ελευθερία επιλογής των πολιτών για ένα εξαρτημένο λειτουργικό σύστημα όπως είναι τα Window$.

Η ελληνική κυβέρνηση βέβαια βιάστηκε να υπογράψει σύμβαση με τη Microsoft για να προστατεύσει το ελληνικό δημόσιο από την "ιμπεριαλιστική" πρακτική της ΠΓΔΜ.

Μερικά links προς ενημέρωση:
Η επιλογή της ΠΓΔΜ
Επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή

Πολύ αριστερός

“Τις ιδιαίτερες σχέσεις του με τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο επιβεβαίωσε χθες ο Β. Βενιζέλος. Την ώρα της ψηφοφορίας για την εκλογή προέδρου της Βουλής, ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ για την προεδρία του κόμματος άφησε στο έδρανό του, που βρισκόταν προς τα «ορεινά» της αίθουσας, και πλησίασε το σύμβουλο του αρχιεπισκόπου Κ. Πυλαρινό, ο οποίος καθόταν στα έδρανα των κρατικών λειτουργών. Η συζήτηση περιεστράφη στην υγεία του αρχιεπισκόπου και ο Β. Βενιζέλος ρώτησε τον κ. Πυλαρινό αν μιλάει με τον κ. Χριστόδουλο. Η απάντηση ήταν «ναι», οπότε ο Β. Βενιζέλος τού ζήτησε, όταν μιλήσει μαζί του, να του εκφράσει την επιθυμία του να επικοινωνήσουν. Επιδιώκει άραγε να ζητήσει από τον κ. Χριστόδουλο όταν προσεύχεται για την υγεία του να απευθύνει κάποια έκκληση στον Υψιστο και υπέρ της δικής του αίσιας κατάληξης της μάχης για την κατάκτηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ; Θυμίζουμε ότι ο κ. Βενιζέλος ήταν στο πλευρό του κ. Χριστόδουλου στην υπόθεση των ταυτοτήτων, ενώ είχε αντιδράσει και στην πρόταση του Γ. Παπανδρέου και άλλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς για το διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας.”

Ελευθεροτυπία 28/9/2007

Ο πολιτικός που θα αναγεννήσει την «κεντροαριστερά» και τη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη»

Οργανάκια παίζουν

Άρχισαν τα όργανα λοιπόν. Η κυβερνητική κομπανία στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα θα μας κάνει να γλεντήσουμε, να γελάσουμε, να φωνάξουμε αλλά κυρίως να κλάψουμε. Τα όργανα παίζουν μονότονο ρυθμό σε μινοράκι οπότε το πιο πιθανόν είναι να μας πιάσουν τα κλάματα με αυτά που θα δούμε και θα ακούσουμε.
Το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού αποσύρεται και επαναφέρεται το προηγούμενο. Η ΝΔ υπέγραψε τη συναλλαγματική της στα χρεωστούμενα προς τον πατριωτικό χώρο. Όταν η πολιτική επεμβαίνει στις Επιστήμες για να τις ποδηγετήσει τότε θα έχουμε τέτοια και χειρότερα φαινόμενα.
Προχωρούμε στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής. Χωρίς να αναζητηθούν ευθύνες για το χάλι της εταιρείας, για τις πελατειακές σχέσεις που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται, για τα χρέη των κομμάτων, για την άστατη διαχείριση, για το ευνοϊκό περιβάλλον των ημετέρων, για την ανικανότητα των διοικούντων να διαχειριστούν τη κρίση που άφησε η 11/9, προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τη νόσο με το μοναδικό φάρμακο που γνωρίζουν οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού: ιδιωτικοποίηση.
Άνοιγμα του Ασφαλιστικού. Με μοναδικό στόχο την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, χωρίς να προταθούν λύσεις για την εξυγίανση του συστήματος και φυσικά τη χρηματοδότησή του, ανοίγεται το ασφαλιστικό με απώτερο σκοπό την αλλαγή της αλληλέγγυας προς τις άλλες γενιές φύσης του συστήματος.

Και τώρα

Εισαγωγή της προφορικής συνέντευξης στις προσλήψεις των δήμων.
Κ-Ο-Λ-Α-Σ-Η

ΥΓ. Ο κ.Σιούφας ως νέος πρόεδρος της Βουλής προανήγγειλε αλλαγές στον κανονισμό της Βουλής. Λέτε να καταργηθεί η "ώρα του πρωθυπουργού", ώστε να γλυτώσει τον Καραμανλή από ανάξια για το επίπεδό του κριτική; Λέτε;

Παρέμβαση του Δημ.Παπαδημούλη στην Κομισιόν για τη λίμνη Κορώνεια

Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρνει με ερώτησή του ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Δημήτρης Παπαδημούλης το θέμα της ρύπανσης της λίμνης Κορώνειας, όπου την τελευταία εβδομάδα βρέθηκαν εκατοντάδες νεκρά πουλιά.

Ο έλληνας ευρωβουλευτής ζητά από την Κομισιόν να τον ενημερώσει σχετικά με την πορεία του προγράμματος αποκατάστασης και παρακολούθησης το οποίο συγχρηματοδοτείται από το Ταμείο Συνοχής καθώς και σχετικά με το ύψος των κονδυλίων που έχουν διατεθεί μέχρι σήμερα.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ερώτησης:

"Η λίμνη Κορώνεια αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ελληνικούς υδροβιότοπους που προστατεύεται από τη Συνθήκη Ραμσάρ και συγκαταλέγεται στις προστατευόμενες περιοχές του NATURA 2000[1]. Η Επιτροπή κίνησε το 2004 διαδικασία παράβασης εναντίον της Ελλάδας για την έλλειψη κατάλληλου καθεστώτος προστασίας της λίμνης την οποία και τερμάτισε το 2006[2], θεωρώντας ότι ελήφθησαν τα απαραίτητα μέτρα.

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκαν στην λίμνη Κορώνεια εκατοντάδες νεκρά πουλιά, λόγω της υπερσυγκέντρωσης τοξικών ουσιών σε αυτή από την πτώση της στάθμης του νερού. Δεδομένου ότι υφίσταται πρόγραμμα αποκατάστασης της λίμνης της Κορώνειας που συγχρηματοδοτείται από το Ταμείο Συνοχής και το οποίο αποβλέπει στην αναγέννηση των φυσικών στοιχείων της λίμνης[3] και συμπεριλαμβάνει πρόγραμμα παρακολούθησης, μέσω του οποίου αξιολογείται ο αντίκτυπος των δράσεων στην ποιότητα των υδάτων της λίμνης, θα επιθυμούσα η Επιτροπή να με πληροφορήσει:

Έχει ενημερωθεί για την σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η λίμνη Κορώνεια; Ποια η πορεία του προγράμματος που συγχρηματοδοτείται από το Ταμείο Συνοχής; Ποιο είναι το ύψος των κονδυλίων που έχουν διατεθεί μέχρι σήμερα και σε ποιον φορέα; Ποιες συγκεκριμένες δράσεις αποκατάστασης έχουν αναληφθεί;"

---

[1] Ζώνη Ειδικής Προστασίας «Λίμνες Βόλβη και Λαγκαδά και Στενά Ρεντίνας» (κωδικός GR1220009)

[2] PV (2006)1751

[3] Απόφαση 2005/579/ΕΚ της Επιτροπής, της 20ής Ιουλίου 2005, για την απόρριψη του αιτήματος κοινοτικής χρηματοδότησης ορισμένων δαπανών τις οποίες πραγματοποίησαν τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Προσανατολισμού και Εγγυήσεων (ΕΓΤΠΕ), τμήμα « Εγγυήσεις », ΕΕ L 199 της 29.7.2005.

Η μεγάλη ντροπή της Κορώνειας

Σήμερα ξεπερνώ την πολιτική πραγματικότητα και εισέρχομαι στην «πραγματική» πραγματικότητα. Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και μια κυβέρνηση που έχει πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα και προφανώς τις ίδιες πολιτικές. Μέσα σ’ όλα αυτά έρχεται και μια είδηση που ταρακουνάει εμάς εδώ στη Θεσσαλονίκη και δεν αγγίζει κανέναν υπεύθυνο.

Νεκρά πουλιά στη λίμνη της Κορώνειας λόγω της υπερσυγκέντρωσης τοξικών ουσιών από τη πτώση της στάθμης του νερού.

Μεγαλώσαμε με μια αόριστη περηφάνια για τις λίμνες του Λαγκαδά (Κορώνεια, Βόλβη). Στην πορεία όμως υπάρχει ο βούρκος της Κορώνειας και η λίμνη της Βόλβης. Οι αιτίες πολλές:

Ανεξέλεγκτη άρδευση για ποτιστικές καλλιέργειες.

Δημιουργία μικρής έκτασης βιομηχανικής ζώνης στην επαρχία Λαγκαδά χωρίς υποδομές, με αποτέλεσμα τη διοχέτευση αποβλήτων (κυρίως από βαφεία) στη λίμνη. Ευτροφισμός λόγω της αλόγιστης χρήσης λιπασμάτων στην λογική της εντατικοποίησης της παραγωγής (βλέπε και λίγο επιδοτήσεις).

Ερημοποίηση του χειμάρρου Μπογδάνα, κύριου τροφοδότη της λίμνης και τμήμα του δικτύου NATURA 2000, και ταυτόχρονα αμμοληψίες από την περιοχή με αποτέλεσμα την αλλαγή της κοίτης.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να αλλάξει άρδην το αναπτυξιακό μοντέλο της περιοχής.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να αλλάξει το υδροβόρο μοντέλο γεωργικής πρακτικής.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να εφαρμοστεί η απόφαση του ΣτΕ η οποία διέταξε ελέγχους και κλείσιμο των βιομηχανιών που ευθύνονται για την μόλυνση της λίμνης.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ η ενθάρρυνση των οικολογικών και βιολογικών καλλιεργειών ακόμη και με τη δημιουργία ενός Κέντρου Βιολογικών Ερευνών και Εφαρμογών σε δικτύωση με άλλους βιοκαλλιεργητές της Ελλάδας.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να κλείσουν όλες οι παράνομες γεωτρήσεις και να ελέγχονται όλες οι νόμιμες.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να πάρουμε μέτρα τώρα. Αφήστε τα σχέδια επί χάρτου και παρτε επιτέλους γενναίες πολιτικές αποφάσεις.

Εκτιμήσεις στο τροχάδην

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 16^ης Σεπτεμβρίου έδειξαν ότι τελικά ο δικομματισμός δεν ηττήθηκε. Το πλήγμα που δέχτηκε ήταν καρφίτσας και όχι βαριοπούλας. Η τηλεπικοινωνιακή και δημοσκοπική δημοκρατία επικράτησε της δημοκρατικής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων και προγραμμάτων. Η εικόνα αλλά και το πολιτικό βάρος του κάθε ηγέτη έπαιξε σημαντικό ρόλο καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Ο express χαρακτήρας της προεκλογικής διαδικασίας αλλά και το αίσθημα της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη ανατροπή του πολιτικού πεδίου. Ταυτόχρονα η ανικανότητα των «διαχειριστών» του συστήματος για την αντιμετώπιση κρίσεων μικρής και μεγάλης έκτασης επέτρεπε στους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες να αισιοδοξούν για μια διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων από το σύνολο του εκλογικού σώματος. Είναι γεγονός βέβαια ότι σε περιόδους κρίσεων οι πολίτες λειτουργούν είτε συσπειρωτικά γύρω από την εξουσία είτε αποδομητικά για όλο το πολιτικό σύστημα. Στις φετινές εκλογές υπήρξε μια σημαντική ενίσχυση των μικρών λεγόμενων κομμάτων χωρίς ωστόσο να δοθεί το καίριο πλήγμα.

Τα μηνύματα πολλαπλά και με πολλούς αποδέκτες. Ανακαλύπτει κανείς ότι υπάρχει μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας λόγω της παρουσίας του ΛΑΟΣ και των εκλεκτών βουλευτών του (Βελόπουλος, Πλεύρης, Σεξολόγος Βαϊτσης) στη Βουλή. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η ψήφος στο ΛΑΟΣ είχε κατά κύριο λόγο μια μορφή διαμαρτυρίας. Ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει μια σοβαρή μείωση των ποσοστών της ΝΔ. Αυτό έχει να κάνει με τη φθορά και την ανικανότητα, ταυτόχρονα δε, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Κ. Καραμανλής έπεισε τον κόσμο ότι χρειάζονται οι «μεταρρυθμίσεις» και ότι μόνο αυτός είναι ικανός να προχωρήσει μπροστά τη χώρα. Ανακαλύπτουμε επίσης ότι ο κύριος ηττημένος των εκλογών ήταν το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του Γ. Παπανδρέου. Εκλογικίστικοι τακτικισμοί, διλήμματα παλαιάς κοπής, μεγάλη απόσταση λόγων και πράξεων αλλά και το γενικότερο πρόβλημα προσανατολισμού της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας έπαιξαν το καθένα το ρόλο τους. Η ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε νεοφιλελεύθερες εφαρμοζόμενες πολιτικές και στη ρητορική περί δίκαιης κοινωνίας οδηγεί σε ένα μη αναγνωρίσιμο (με την έννοια της ταυτότητας και όχι με την έννοια του παρελθόντος) ΠΑΣΟΚ. Οι μετασεισμικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ πιθανόν να είναι μεγαλύτερης ισχύος από τον κύριο σεισμό.

Όμως ανακαλύπτουμε και τη δύναμη της Αριστεράς. Μια Αριστερά που έχει πολλές βεβαίως αποχρώσεις αλλά με μια δυναμική που εκφράζεται μέσα από τη νεολαία, τους ενεργούς πολίτες και φυσικά από τους απλούς ανθρώπους που ζουν μια ιδιαίτερα σκληρή πραγματικότητα. Εκτιμώ ότι είναι αναγκαίο όσο ποτέ να επικαιροποιηθούν ιδέες και απόψεις που εκφράζονται από τα ιστορικά ρεύματα της Αριστεράς βάσει των κοινών αξιών τους. Είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε σε μια νέα πολιτική πρακτική. Να πετάξουμε από πάνω μας το πανωφόρι του αριστερού «καθωσπρεπισμού» και να φορέσουμε το t-shirt ενός προοδευτικού ριζοσπαστισμού. Το μήνυμα προς τα κόμματα της Αριστεράς ήταν σαφές. Σας δίνουμε το δικαίωμα να είστε πιο δυνατοί στην επόμενη Βουλή αλλά ταυτόχρονα θα σας ελέγχουμε για να δούμε πως θα διαχειριστείτε αυτή τη δύναμη.

Το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόχως καλό. Φύσει και θέσει αισιόδοξοι άνθρωποι, πιστεύαμε ότι θα πάμε πολύ καλά. Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ψήφος διαμαρτυρίας για να φωνάξουν με τον τρόπο τους κάποιοι ότι δεν πάει άλλο. Ήταν ψήφος προειδοποίησης απέναντι στους συστημικούς παίκτες ώστε να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου. Ήταν ψήφος στήριξης για την εναλλακτική πρόταση που κατατέθηκε. Ενωτική στη δράση Αριστερά, απεγκλωβισμένη από βεβαιότητες, με αναζήτηση προς μια «νεωτερικής» μορφής Αριστερά. Ήταν όμως και μια θετική ψήφος για όλη τη στάση του ΣΥΝ και των συνιστωσών απέναντι στα μεγάλα θέματα που ανοίξανε την προηγούμενη τετραετία. Ήταν μια θετική ψήφος για το ότι παρουσιάστηκαν προτάσεις για το περιβάλλον, για τη παιδεία, για τις εργασιακές σχέσεις και το ασφαλιστικό. Προφανώς και έχουν να γίνουν ακόμη πολλά. Ας ελπίσουμε ότι θα διαχειριστούμε το 5% με τρόπο θετικό για την Αριστερά και την κοινωνία.

Συνέντευξη για την ΕΥΑΘ

Πριν από λίγη ώρα οι πρόεδροι των σωματείων εργαζομένων και υπαλλήλων της ΕΥΑΘ σε συνέντευξη τύπου στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, κατήγγειλαν τον Γραμματέα της ΝΔ κ. Ζαγορίτη για επέμβαση στα διοικητικά της εταιρείας. Πιο συγκεκριμένα λίγο πριν το συνέδριο της ΝΔ ο κ.Ζαγορίτης κάλεσε τους εκπροσώπους των σωματείων στο γραφείο του και δεσμεύτηκε ότι το θέμα της διένεξης μεταξύ των σωματείων και της διοίκησης θα το λύσει ο ίδιος προσωπικά αρκεί να μην δημιουργούσαν προβλήματα κατά την διενέργεια του συνεδρίου.

Δεν είναι ο σκοπός μου να κρίνω το είδος των διαφορών μεταξύ εργαζομένων και του κ. Σκόρδα. Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η προσπάθεια ενός κομματικού φορέα να επέμβει στα ενδοεταιρικά μιας ανώνυμης εταιρείας. Προφανώς και η ΕΥΑΘ είναι ΝΠΔΔ, προφανώς και το 75% ανήκει στο κράτος, εντούτοις αυτό δεν αποκρύπτει το γεγονός της πλήρους χαλιναγώγησης στο κόμμα μιας ανώνυμης εταιρείας κοινής ωφέλειας. Αυτό φυσικά και δεν είναι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα. Δείχνει όμως τη μεγάλη αναντιστοιχία λόγων και πράξεων και τη σαφώς μεγάλη απόσταση που υπάρχει από την ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα. Και φυσικά δείχνει πως αντιλαμβάνεται την «νέα διακυβέρνηση» η ΝΔ.

Μονόφυλλο

Εκλογές 2007

Φίλες και φίλοι, αγαπητοί συν-bloggers
Σ’ αυτές τις εκλογές βρισκόμαστε σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι επιλογών και αποφάσεων για την τύχη της χώρας. Μέσα από τον κουρνιαχτό και τις στάχτες της Πελοποννήσου και της Εύβοιας γίνεται ακόμη πιο φανερό ότι είναι ανάγκη πλέον να αλλάξει ρότα το πολιτικό σκηνικό.
Γνωρίζετε επίσης ότι όλο αυτό το διάστημα που συντηρώ το ιστολόγιο, έθεσα πολλές φορές με ιδιαίτερη ένταση θέματα που έχουν σχέση με την κοινωνία μας και την Αριστερά. Σαφώς και κάποιες στιγμές δεν είχαμε απόλυτη συμφωνία, άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξης του ιστολογίου.
Επειδή πιστεύω ότι η Αριστερά είναι πολύχρωμη και πληθυντική. Επειδή θαρρώ ότι είναι αδήριτη ανάγκη να επαναπροσδιοριστούν αξίες και προτάγματα για την κοινωνία μας. Επειδή η πραγματοποίηση του στόχου για μια καλύτερη κοινωνία δεν γίνεται με αυτόματο πιλότο και με ειδήμονες πολιτικούς και παραγοντίσκους.
Σας ενημερώνω ότι είμαι υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.).
Συμμετέχω γιατί είναι σημαντικό να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες της συμμετοχής στην πολιτική και το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Επιζητώ βαθιές αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Μακριά από τον γιγαντισμό, τον καταναλωτισμό και τη λατρεία της ποσότητας και του εφήμερου. Να προτάξουμε το ανεπανάληπτο του περιβάλλοντος, την ποιότητα, το μη εμπορευματικό.
Ραντεβού στις κάλπες
- Για να υπερασπιστούμε το δημόσιο χώρο
- Για μια καλύτερη ποιότητα ζωής
- Για τη διασφάλιση του κοινωνικού κράτους
- Για την παραγωγική αναδιάρθρωση, την αειφόρο ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος
- Για το κοινό ευρωπαϊκό «σπίτι» των εργαζομένων και της νεολαίας
- Για μια Θεσσαλονίκη ανοικτή, βιώσιμη μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη
- Για να ανακυκλώσουμε τα σκουπίδια του πολιτικού μας βίου
- Για να αλλάξουμε το τοπίο.
- Γιατί μπορούμε να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά.

Σας ενημερώνω φυσικά ότι το blog θα ενημερώνεται όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Περιμένω σχόλια και απόψεις.

Έτσι λοιπόν...

Εκλογές λοιπόν στις 16 του Σεπτέμβρη. Ο πρωθυπουργός βγήκε από τον κοιτώνα του για να ανακοινώσει πρόωρες εκλογές χωρίς κανέναν εμφανή σοβαρό λόγο. Όλος ο προγραμματισμός της κυβέρνησης και της ΝΔ στηρίζεται τελικά στα τερτίπια των δημοσκοπήσεων και τα επικοινωνιακά χαρίσματα των συμβούλων (βλ. Λούλης). Ζούμε τελικά μετά τη μεταπολίτευση, στη δημοσκοπική δημοκρατία. Κι αν ο Άνεμος μιλάει για το τέλος της μεταπολίτευσης, εγώ μιλάω για την αρχή της δημοσκοπικής και επικοινωνιακής δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας όπου το κυρίαρχο ζητούμενο δεν είναι η αντιπαράθεση και η σύγκρουση ιδεών, πολιτικών (εφαρμοζόμενων ή μη), λόγου αλλά η τηλεοπτική λάμψη που εκπέμπουν τα κυρίαρχα πολιτικά πρόσωπα.

Έτσι πάει λοιπόν σε εκλογές ο Καραμανλής. Για να μην υπάρξει αντιπαράθεση στο θέμα των ομολόγων. Για να μη γίνει ουσιαστική συζήτηση για το τι είδους ανάπτυξη θέλουμε στη χώρα. Για να μείνουν οι προ εβδομάδας εξαγγελίες περί παροχών κενού νοήματος, μιας και δε θα ανοίξει η Βουλή για να γίνουν και νομοθετήματα.

Έτσι λοιπόν ο Καραμανλής και η κουστωδία του θα υποστηρίξουν την ανάγκη συνέχισης των «μεταρρυθμίσεων» (ποιών;), την ανάγκη ύπαρξης «στέρεου κοινωνικού κράτους για αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη» (λες και η τετραετία έδειξε ότι αυτός είναι ο στόχος και όχι η απορύθμιση του ασφαλιστικού και η μείωση του κοινωνικού κράτους), την αύξηση των επενδύσεων (εδώ γελάμε μιας και δε ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες «επενδύσεις» που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν η αγορά της Vivartia από ένα μη παραγωγικό φορέα όπως η Marfin, καθώς και τα μεγαλεπήβολα σχέδια για γήπεδα γκολφ). Παράλληλα θα επικαλούνται συνεχώς τον ήπιο διάλογο και την αντίθεση τους απέναντι «στην υποβάθμιση του δημόσιου βίου», θεωρώντας προφανώς ότι κάθε κριτική απέναντι τους υποβαθμίζει τον προεκλογικό αγώνα. Σκοπός τους είναι η αντιπαράθεση να λάβει απλώς έναν τεχνοκρατικό χαρακτήρα, χωρίς προφανώς να μπούμε στην ουσία, χωρίς να υπάρξουν συγκρούσεις, χωρίς στην πραγματικότητα να εκφραστεί η καρδιά της δημοκρατίας.

Έτσι λοιπόν η χώρα και οι παραγωγικές τάξεις σύρονται στις διαθέσεις του Ενός (πρωθυπουργός) και των Άλλων (επικοινωνιολόγοι, μαρκετινίστες κλπ).

Άλλα φρούτα...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΒΙΟΛΑΚΙ ΜΑΣ

Περισσότερες λεπτομέρειες.

SUV και τάξεις

Βλέπω τα SUV (ή 4Χ4 ή τζιπ ή off road ή όπως αλλιώς τα λένε) να αυξάνονται και να πληθύνονται στους ελληνικούς δρόμους. Μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως τζιπ κανένα Niva, κανένα ανακατασκευασμένο στρατιωτικό από τον ΟΔΔΥ, άντε το πολύ πολύ κανένα Vitara. Αυτή τη στιγμή και τι δεν βλέπουμε. BMW, Mercedes, Wrangler, VW, Audi, μέχρι και Porsche. Θηριώδη αυτοκίνητα, άχρηστα για την ελληνική επικράτεια, χρήσιμα όμως για να τονιστεί το κοινωνικό status του κατόχου. Κάπου διάβασα ότι είμαστε η χώρα με τις περισσότερες ταξινομήσεις Porsche ανά κάτοικο σε όλη την Ευρώπη. Με την τιμή της βενζίνης κολλημένη στο 1 ευρώ, μήπως είναι πολυτέλεια να μιλούμε για όλον αυτό το στόλο των SUV; Και τέλος πάντων ποιοι είναι αυτοί που δεν τους γνωρίζουμε και έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να αγοράσουν ένα τέτοιο αυτοκίνητο αλλά και να το συντηρήσουν; Μα θα μου πείτε, κοίτα λίγο γύρω σου. Κι εγώ κοιτάζω. Και βλέπω εκτός από τα παλικάρια και τις κοπέλες που συντηρούν οικογένειες με 700 ευρώ το μήνα, να είναι γεμάτα τα σκυλάδικα. Να γίνονται επαύλεις και βίλες στο Πανόραμα, στη Χαλκιδική, στα βόρεια προάστια των Αθηνών. Βλέπω τα νέα παιδιά να έχουν ως πρότυπο τα καλοβαλμένα πρόσωπα της τηλεόρασης. Και αναφέρομαι στα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε κάποιο ανώτατο ίδρυμα αλλά μπαίνουν (ή προσπαθούν να μπουν) από πολύ νωρίς στην αγορά εργασίας. Απλώς ως ανειδίκευτοι εργάτες, να παίρνουν ένα μεροκάματο της συμφοράς και ταυτόχρονα να προσπαθούν να κάνουν τη ζωή που τους δείχνουν τα κανάλια. Βλέπω δηλαδή, να υπάρχει μια σαφώς οριοθετημένη γραμμή, ταξικής πλέον αναφοράς. Εάν κάποτε υποστηρίζαμε ότι στις νέες κοινωνίες που διαμορφώνονται από τη τεχνολογική ανάπτυξη, οι τάξεις σταματούνε να έχουν υπόσταση και αναφορά στην κοινωνία, είναι τώρα πλέον γεγονός ότι αυτό δεν ισχύει. Υπάρχουν οι τάξεις αλλά έχουν αλλάξει. Έχουν αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα, έχουν αλλάξει οι όροι δημιουργίας τους. Στην ουσία τους όμως παραμένουν ίδιες. Μπορεί να μην είναι τόσο άμεση η σχέση τους με τα μέσα παραγωγής, αλλά έχουν άμεση σχέση με τον πλούτο, την παραγωγή του και την κατοχή του.

Από την άλλη αναρωτιέμαι: αφού κυκλοφορούν τόσα πολλά ακριβά αυτοκίνητα μήπως οι έχοντες και κατέχοντες είναι περισσότεροι από τους λιμοκτονούντες; Μήπως τελικά είμαστε ένα πλούσιο κράτος και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Μήπως τελικά ο καπιταλισμός του 21^ου αιώνα είναι ο παράδεισος; Αλήθεια, τότε γιατί εγώ δεν μπορώ να πάρω ένα τζιπ; Έστω και χωρίς ρόδες ρε παιδιά!!

Σε ρυθμούς down-tempo

Αυτά τα δύο χρόνια περίπου που συντηρώ αυτόν τον διαδικτυακό χώρο μου προσφέρανε γνώσεις, συγκινήσεις, φίλους. Πάνω απ’ όλα όμως ως ιστολόγιο μου προσέφερε την δυνατότητα να εκφράσω απόψεις και να τις δημοσιοποιήσω. Προφανώς και ο σκοπός της γραφής, τουλάχιστον από τη μεριά μου, δεν ήταν και δεν είναι δημοσιογραφικός. Όπως και δεν έχω απώτερο σκοπό να αυξήσω την επισκεψιμότητα αυτού του blog. Το να αυξήσεις την επισκεψιμότητα είναι γνωστό ότι χρειάζεται να έχεις πρώτα απ’ όλα χρόνο, αλλά το πιο σημαντικό είναι να έχεις κάτι να πεις, κάτι που θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη. Δεν συντηρώ αυτό το blog για να εκδώσω βιβλίο ή για να γίνω δημοσιογράφος. Δεν συμμετέχω στην κοινότητα των blogger γιατί είναι μόδα. Δεν ακολουθώ άλλωστε ούτε καν τους κανόνες για ένα δημοφιλές blog.

Η ανάγκη να εκφράσω θέσεις, σκέψεις και απόψεις γύρω από τα τεκταινόμενα -κοινωνικά αλλά και προσωπικά- με οδηγεί στο να είμαι παρών. Είναι προφανές θαρρώ ότι η συχνότητα αναρτήσεων των ποστ οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ακόμη κι αν έχω άποψη για πολλά πράγματα, δεν χρειάζεται να εκφράζομαι επί παντός επιστητού. Αντίθετα βρίσκω πολύ καλά κείμενα σε άλλους blogger που μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τις όποιες αγωνίες. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα υποστήριζα ότι υπάρχουν κείμενα που «ζηλεύω», με την έννοια της ευρύτητας και της δομικής πληρότητας που έχουν. Ταυτόχρονα δε, με τέτοιου είδους κείμενα ανεβαίνει και ο προσωπικός πήχυς. Στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι μια οφθαλμαπάτη, μια εικονική πραγματικότητα. Και για να είμαι σαφής, δεν ανήκω σ’ αυτούς που γράφουν με ρυθμό up tempo. Γι’ αυτό φίλοι μου θα υποστείτε την καθυστέρησή μου, αλλά και το «μη περιοδικό» των post.

Που βασίζεις την ευτυχία;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στα αυτοκίνητα, στα κινητά και την ψευτογκλαμουριά ή στις πλάτες του μπαμπά;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στην πλαστή την ομορφιά, στα κρυφά ενδύματα ή στα ακριβά κοσμήματα;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στα πολυκαταστήματα της Γλυφάδας ή στη νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στο νόμιμο αλκοόλ, στην αφθονία ναρκωτικών, στο εμπόριο γυναικών;

Που βασίζεις την ευτυχία λοιπόν;

Στους αριθμούς που γυρνάνε σε κάποια κληρωτίδα ή σε κάποια κλειτορίδα;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στα όσα είδα και σιχάθηκα, τα ιδεολογικά τους κόπρανα ποτέ μου δεν ασπάστηκα

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στις συμβουλές που δίνονται από μηνιαία περιοδικά για θέματα καταναλωτικά;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στα πτυχία που σκίζεις προκειμένου να βγεις στο γυαλί γιατί το θεωρείς επιτυχία;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στη μοιχεία, το τζόγο, τη ρουλέτα, τα μαντεία ή μήπως στην ειδωλολατρία;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στον παπά από την ενορία ή στην ορθοδοξία; Καλά περίμενε τη Δευτέρα Παρουσία.

Που βασίζεις την ευτυχία;

Σε μία καλή βίζιτα ή στην αξιοπρέπεια σου που μένει στα αζήτητα;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Όπου τη βασίζουν και οι άλλοι; Είσαι απ’ αυτούς που ακολουθούν ότι το χαζοκούτι τους προβάλλει;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στην καρδιά σου τη μεγάλη, που περιμένεις να ‘ρθουν καλύτερες μέρες αγάλι αγάλι;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στο χάλι που ονομάζουν εκσυγχρονισμό ενώ πρόκειται για πνευματικό απαγχονισμό;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Θέλω απλά να μου δώσεις τον ορισμό. Βάζω στοίχημα ότι μεταφράζεται σε ευρώ.

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στην αστραφτερή πολυτέλεια ή στα σκατοτσιφτετέλια;

Που βασίζεις την ευτυχία;

Σε γιορτές και επετείους και ψάχνεις για γλέντι λόγους αστείους

Που βασίζεις την ευτυχία;

Στα πολλά σου τα λεφτά, τη γκόμενα σου τη ξανθιά ή στα καλά αφεντικά;

Τελικά που βασίζεις την ευτυχία;

Μίζερε Έλληνα, νικοτινομανή, καφεϊνομανή, αλκοολούχο καταναλωτή, θύμα του καπιταλισμού, των τραπεζών και των θρησκειών, θύμα του κατακτητή υλισμού που είναι σε κάθε νου με ρόλο αρχηγού.

Που βασίζεις την ευτυχία;

Σε όσα συναντάω παντού;

Τι ονομάζεις ευτυχία; Θέλω ακριβή έννοια του ορισμού. Σίγουρα υπάρχει ευτυχία σ’ αυτό που ονομάζεις ευτυχία;

Ναι, ναι σίγουρα!!

Ευτυχισμένε μαλάκα

Αγόρασες όλα τα ηλεκτρικά είδη από ένα πολυκατάστημα, ένα ακριβό αμάξι με δόσεις που θα χρωστάς για πάντα στην τράπεζα.

Ευτυχισμένε μαλάκα…

Που βασίζεις την ευτυχία;

Ανάφλεξη - Παραγωγή: Σκηνοθέτης, Στίχοι/Ερμηνεία: Ε.Άγιος

Το παραπάνω hip-hop κομμάτι υπάρχει στη συλλογή που κυκλοφορεί μαζί με το περιοδικό Sonik.

Λέει τόσα πολλά...

Φύγε τώρα!!!

Ε όχι!!! Δεν πάει άλλο!!! Επικίνδυνος, τυχοδιώκτης, συκοφάντης, εμπρηστής της κοινωνίας, δημαγωγός. Τι άλλο θα του σέρνουν κι αυτός θα μένει απαθής και άπρακτος; Τι άλλο μπορούν να κάνουν οι υφιστάμενοι του κι αυτός να το παίζει ψύχραιμος στις κάμερες; Που είναι η αξιοπρέπεια; Που είναι η τσίπα του Έλληνα; Και άντε αυτός. Οι υπόλοιποι υπουργοί που γίνονται έρμαιο των διαθέσεων του; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός; Που είναι; Που ταξιδεύει ο λογισμός τους; Γιατί αφήνουν να ξεφτιλίζονται;

Αφήστε τα παραμύθια περί πολιτικής βούλησης. Η πολιτική δεν είναι διαθέσεις είναι πρωτίστως πράξεις . Και οι δικές σας πράξεις μας οδηγούν στα ξεπερασμένα - φανταζόμασταν - μαύρα χρόνια.

Έργα και ημέρες.

Placebo live

Οκ! Ο χώρος ήταν μάπα. Αποπνικτικός από την κάπνα, υγρός από τον ιδρώτα, διπλός και τριπλός πολλές φορές από τη σχεδόν κακή ακουστική - παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, πρέπει να ομολογήσω των ηχοληπτών - μικρή έξοδος για σχεδόν 5000 ανθρώπους. Περιττό δε να πω ότι για να πάρεις μια μπύρα ή θα πλακωνόσουν ή στην καλύτερη περίπτωση θα έχανες το live. Όλα αυτά ήταν γεγονός. Γεγονός ήταν όμως ότι οι Placebo ήταν εξαιρετικοί. Δεμένοι, γεμάτοι, απεγκλωβισμένοι από τα ταμπού της επιβεβαίωσης, φτύσανε με ορμή σχεδόν όλο το Meds και τον ήχο τους στα ταλαιπωρημένα από τα σαβουροτράγουδα της Πάνια αυτιά μας. Η φωνή του Molko ίδια και απαράλλαχτη. Το light show επαγγελματικό μακριά από ερασιτεχνισμούς της συμφοράς. Ωφέλιμος χρόνος ακοής περί τα 100 λεπτά. Όχι κι άσχημα.

Συμπέρασμα: Οι Placebo σεβάστηκαν το κοινό και τον εαυτό τους. Οι διοργανωτές σεβάστηκαν μόνο την τσέπη τους.

Ελληνικό...

Οι πολιτικές πράξεις οδηγούν σε σημαντικά γεγονότα ή τα γεγονότα αναγκάζουν τους πολιτικούς να πράττουν; Αυτό το ερώτημα γεννήθηκε στο μυαλό μου με αφορμή την απεργία πείνας του Δημάρχου Ελληνικού Χρ. Γκορτζίδη. Είναι γνωστή στο πανελλήνιο η προσπάθεια του Δημάρχου για ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στις ακτές της Αττικής. Το είχε υποσχεθεί, απ’ όσο γνωρίζω, προεκλογικά και με τις πράξεις του δείχνει να το παλεύει μέχρι κεραίας. Ταυτόχρονα με αυτή τη μεγάλη κινητοποίηση στην Αθήνα, εδώ στη Θεσσαλονίκη ο δήμος Εχεδώρου στέλνει λυματολάσπη συσκευασμένη σε κονσέρβες στον Υπουργό ΠΕΧΩΔΕ (που περισσότερο ΧΩΔΕ είναι παρά ΠΕ) για να τονίσει την υπολειτουργία του βιολογικού της Θεσσαλονίκης. Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω και την παρέλαση των βαρελιών των τοξικών από το εργοστάσιο της ΔΙΑΝΑ στο κέντρο της πόλης με πρωτοβουλία της Greenpeace και του Δήμου Σταυρούπολης πριν από μερικά χρόνια.

Όλα αυτά δημιούργησαν και δημιουργούν εξελίξεις. Πέρα όμως από τις αποχρώσεις του καθενός, σε όλα αυτά υπάρχει μια κοινή συνισταμένη. Ότι όταν η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν ρέπει σε φθηνούς εντυπωσιασμούς, αλλά τολμά να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, όταν δεν είναι σε ένα συνεχές αλισβερίσι με το πρόσχημα του συμβιβασμού με την κεντρική εξουσία αλλά κάνει τις ρήξεις της χωρίς να σκεφτεί πολιτικά κόστη, όταν ακόμη σταματά να καπελώνεται από κομματικούς μηχανισμούς αλλά αφουγκράζεται τον παλμό των πολιτών τότε μπορεί να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για πραγματική συμμετοχή, για επίλυση των προβλημάτων προς όφελος των πολλών.

Αποδεικνύεται ότι αυτό που κάποτε ήταν ουτοπία και «ψευτοεπαναστατισμός» μπορεί πλέον να είναι πραγματικότητα και ρεαλιστικό. Να που η ουτοπία δεν είναι μακριά αρκεί να έχεις ουτοπικές διαθέσεις και ρεαλιστικές πρακτικές. Όσο αφορά τους πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής ας ασχολούνται με τις δημοσκοπήσεις και την ωραιοποίηση της εικόνας τους. Τα προβλήματα είναι αλλού, η ίδια η κοινωνία είναι αλλού.

Για την Αμαλία

Σήμερα ακολουθώ την πρωτοβουλία πολλών άλλων blogger. Συνεισφέρω με ότι μπορώ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Η μη πληρότητα μιας πρότασης

Το 1936 ο μεγάλος Αυστριακός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ πρότεινε και απέδειξε το Θεώρημα της μη πληρότητας. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του 20ου αιώνα, μαζί με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν και την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάισενμπεργκ, κατέρριψε την οποιαδήποτε φορμαλιστική απόπειρα για την δημιουργία ντετερμινισμών είτε στο πεδίο των μαθηματικών, είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Σχηματικά το πιο πάνω θεώρημα έλεγε ότι σε ένα τυπικό και συνεπές σύστημα υπάρχουν προτάσεις που μπορεί να είναι αληθείς αλλά πιθανόν να μην είναι αποδείξιμες.

Μεταφέροντας το θεώρημα στην πολιτική όπου εδώ και χρόνια έχει αποδειχτεί ότι δεν υπάρχουν ντετερμινισμοί, απορρίπτοντας πλήρως την με αυτόματο πιλότο δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας (από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και κατόπιν στον κομουνισμό), μπορούμε να σχολιάσουμε, πάντα με την όποια αβεβαιότητα γεννάται από τις πολλές παραμέτρους, ένα σύνθημα που προτείνεται από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους.

"Με την ενωτική αριστερά για την ανατροπή του δικομματισμού".

Καταρχήν θα πρέπει να δείξουμε ότι πιθανόν είναι μια αληθής πρόταση. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η ευρωπαϊκή πολιτική συγκυρία δεν ευνοεί τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου στα αριστερά του πολιτικού φάσματος ο οποίος θα έχει και την όποια δυναμική για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό συμβαίνει και γιατί τα συμπεράσματα από την κατάρρευση του υπαρκτού δεν έχουν πλήρως αποκωδικοποιηθεί, αλλά και γιατί η τάση της εποχής, δυστυχώς, είναι η αμερικανοποίηση της πολιτικής σκηνής. Δηλαδή η δημιουργία και η αντιπαλότητα δύο μεγάλων πολιτικών ρευμάτων, τα οποία μετεξελίσσονται σε κόμματα-ομπρέλα, κάτω από τα οποία βρίσκουν στέγη οι διάφορες ιδεολογικές εκφράσεις. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν στην Ιταλία και την Βρετανία. Σ’ αυτήν όμως την τάση υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Υπάρχει η άποψη της ιδεολογικής καθαρότητας όπου κατά κύριο λόγο γίνεται δίκη προθέσεων παρά πράξεων. Δεν χωράνε δηλαδή διαφορετικές απόψεις στην γραμμή του κόμματος, η οποία αποφασίζεται από ένα κονκλάβιο υπεράνω της έκφρασης γνώμης των μελών ή των φίλων. Άλλωστε δεν είναι παράλογο η άποψη της πλειοψηφίας ενός κόμματος να είναι μειοψηφία στην κοινωνία. Υπάρχει η άποψη μιας διευρυμένης κοινωνικής και πολιτικής συνεργασίας που μπορεί να περιλάβει το κρίσιμο εκείνο μέγεθος των ενεργών πολιτών, όπου μέσα από μια διαφορετική οπτική γωνία, μπορεί να δώσει στην αριστερά μια πολύ σημαντική κοινωνική πλειοψηφία και να καταγραφεί ως μια προσπάθεια ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμόνευσης.

Στην πράξη όσοι μιλούνε για την ενωτική αριστερά αναφέρονται στη συνένωση ή στη συμπόρευση πολλών αριστερών ομάδων οι οποίες χαρακτηρίζονται πολιτικά από διάφορους ηγέτες-διανοούμενους χωρίς αντίκρισμα και απήχηση στην κοινωνία. Θα λέγαμε ότι είναι θεμιτό να προτείνουμε την κοινή δράση της αριστεράς. Με ποιον όμως στόχο; Αν ο στόχος είναι η ανατροπή του δικομματισμού τότε αναμφίβολα θα υποστηρίζαμε ότι η συγκεκριμένη μεθοδολογία κάνει την πρόταση μη αποδείξιμη. Όταν μια πρόταση είναι μη αποδείξιμη με μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, αλλά είναι αληθής, τότε αλλάζουμε μέθοδο. Αν όμως ο στόχος είναι η πολιτική και κοινωνική ηγεμονία τότε πρέπει να επαναφέρουμε τη συζήτηση για τον ορισμό της «ενωτικής αριστεράς». Κι αυτό είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα.

Ποδόσφαιρο και μάχη

Τελικός Champions League λοιπόν στην Αθήνα, και θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω μερικές σκέψεις για τον βασιλιά των ομαδικών αθλημάτων. Υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει διάκριση μεταξύ ποδοσφαίρου και πολιτικής. Κι όμως από την εποχή του Ψυχρού πολέμου και μετά είναι ηλίου φαεινότερο ότι το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε αλλά και χρησιμοποίησε πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες. Πολιτικοί που βγαίνουν στα μπαλκόνια και ζητωκραυγάζουν για τις επιτυχίες ομάδων, αθλητές που εκμεταλλεύονται την προσωπική τους δόξα για να αρπάξουν πολιτικές θέσεις και πρωτεία, ανελεύθερα καθεστώτα που προτάσσουν την επιτυχία των εθνικών χρωμάτων ως ανωτερότητα του οικονομικού συστήματος ή και της φυλής. Όλα αυτά είναι δεδομένο ότι τα ξέρετε και ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα έχετε συζητήσει με τους φίλους σας ή τα έχετε σκεφτεί ή τα έχετε διαβάσει. Αναγνωρίζεται γενικώς άλλωστε ότι η παγκοσμιοποίηση διαπλέκει ακόμη περισσότερο την πολιτική με το ποδόσφαιρο.

Οι πρώτες ρίζες του ποδοσφαίρου ανευρίσκονται στον 13ο αιώνα όπου υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες στην Βρετανία για ένα έθιμο που σχετίζεται με τις Απόκριες και έχει να κάνει με την προσπάθεια δυο χωριών, που απέχουν μεταξύ τους περίπου τρία μίλια, να σκοράρουν στην αντίπαλη εστία. Συμμετέχουν όλοι οι κάτοικοι με αποτέλεσμα ένα τέλειο παγανιστικό παιχνίδι. Δεν θα πρέπει βέβαια να αγνοούμε και το ελληνικό παιχνίδι επίσκυρο και το ρωμαϊκό harpastum. Με τα χρόνια τέθηκαν κανόνες και το ποδόσφαιρο άρχισε να γίνεται πρόκληση για τους άρχοντες. Με άλλον πιο εύσχημο τρόπο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έφτανε στο να δοκιμάζει τα όρια κοινωνικού ελέγχου των τοπικών και εθνικών κυβερνήσεων. Έτσι οι Εδουάρδοι Β' και Γ' απαγορεύουν το παιχνίδι, καθώς και το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Στην πράξη το ποδόσφαιρο γεννήθηκε ως αστική αναταραχή, ως αψήφηση του νόμου. Έτσι πολλές φορές με αφορμή αγώνα ποδοσφαίρου δημιουργούταν κοινωνικές αναταραχές με συγκεκριμένα αιτήματα. Στην καρδιά της σύγκρουσης βρισκόταν η διαφορά του εθίμου από το νόμο και η προσπάθεια της εξουσίας να αντικαταστήσει το πρώτο με το δεύτερο. Ο Τζων Στιούαρτ Μιλ υπερασπίστηκε το έθιμο: "Το έθιμο είναι ο ισχυρότερος προστάτης των ασθενών απέναντι στους δυνατούς". Σιγά σιγά οι εθιμικοί κανόνες γίνανε γραπτοί και το ποδόσφαιρο απορροφήθηκε από τις άρχουσες τάξεις. Οι πληβείοι μετατράπηκαν από συμμέτοχοι σε παθητικούς θεατές με αποτέλεσμα την παρακμή της προηγούμενης εποχής και τη έναρξη μιας νέας. Το τοπικό μετατράπηκε σε συλλογικό ή εθνικό. Το πείσμα και σκληρότητα των τοπικών αγώνων μετασχηματίστηκαν σε συναισθηματικό δέσιμο με συλλόγους και εθνικά κράτη.

Πως συνδέεται την σήμερον εποχή το ποδόσφαιρο με την διεθνή πολιτική κατάσταση; Ας πάρουμε για αρχή το περίφημο αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Έχει συγκρούσεις, ταχύτητα, δύναμη και αποτελέσματα σε κάθε παιχνίδι. Όλες οι αμερικάνικες έννοιες ενσωματώνονται στη λογική ενός παιχνιδιού: πειθαρχία, ομαδική δουλειά, θάρρος για να αντεπεξέλθουν στα εχθρικά πυρά. Το αμερικάνικο ποδόσφαιρο στηρίζεται στην τακτική του ελιγμού και της συγκέντρωσης δυνάμεων με απώτερο στόχο την διείσδυση στις γραμμές του εχθρού. Απαιτώνται συνδυασμένες επιθέσεις με παίκτες που μπορούν να συνεισφέρουν με την ταχύτητά τους, τη δύναμή τους, τον αιφνιδιασμό αλλά και την τεχνολογία. Ο χώρος είναι πολύ σημαντικός και υπάρχει έντονη βία με αυστηρούς κανόνες. Τα παιχνίδια αρχίζουν με στοίχιση και τελειώνουν σχετικά γρήγορα. Αναλογιστείτε τώρα τον αμερικάνικο στρατό και προσπαθήστε να βρείτε αναλογίες. Είναι προφανώς κάτι περισσότερο από έκδηλες.

Αντίθετα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο χαρακτηρίζεται από τη συνεχή κίνηση, τις λίγες αλλαγές αθλητών, το χαμηλό σκορ. Οι παίκτες εκμεταλλεύονται το χώρο, χωρίς ο χώρος να έχει ιδιαίτερη σημασία αφού το παιχνίδι ρέει συνεχώς, ψάχνουν τον αιφνιδιασμό και όχι την τακτική της δύναμης και της κυριαρχίας, αυτοσχεδιάζουν χωρίς να έχουν συνεχόμενη βοήθεια από το προπονητικό τημ. Ενώ το αμερικάνικο ποδόσφαιρο στηρίζεται στην πειθαρχία, την ομαδική δουλειά και το θάρρος, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μεγιστοποιεί πρακτικές όπως η διάσπαση, η παρεμπόδιση και απόσπαση της προσοχής. Γίνεται έτσι πιο ντελικάτο και πιο εστέτ σε σχέση με το αμερικάνικο ποδόσφαιρο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τρόπος ανάπτυξης των δύο παιχνιδιών αντικατοπτρίζεται και στις πολεμικές τακτικές που έχουν να αντιμετωπίσουν πιθανοί εμπόλεμοι. Το αμερικανικό ποδόσφαιρο προσιδιάζει την αμερικάνικη στρατιωτική μηχανή όπου η προσπάθεια της είναι με τη δύναμη και τον όγκο να επιβληθεί στον εχθρό. Αντίθετα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο θυμίζει τόσο πολύ αντάρτικες τακτικές, γιατί απαιτεί αυτοσχεδιασμό παρά λεπτομερή σχεδιασμό, απαιτεί αιφνιδιασμό με αποτέλεσμα ακόμη και ομάδες με αριθμητική υπεροχή να ηττηθούν.

Ας κάτσουμε λοιπόν αναπαυτικά στον καναπέ μας και ας απολαύσουμε τους ευρωπαίους αντάρτες, έστω και χωρίς τον Τσε. Θα ξέρουμε ότι με μία διαφορετική προσέγγιση κάνουμε και τη δική μας αντίσταση στην αμερικανική κουλτούρα.

Ακροδεξιά και αντικαπιταλισμός

Στη δεκαετία του '90 η σοσιαλδημοκρατία έκανε τους συμβιβασμούς της για χάρη ενός "ρεφορμιστικού" νεοφιλελευθερισμού.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της εξουσίας σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Ταυτόχρονα, αυτή η "μετατόπιση" δημιούργησε ένα μεγάλο κενό εκπροσώπησης κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως του κόσμου της εργασίας. Σε τέτοιες καταστάσεις ο Γκράμσι έλεγε ότι "η άμεση κατάσταση γίνεται επισφαλής, καθώς το πεδίο μένει ελεύθερο για όλες τις βίαιες λύσεις, για τη δράση σκοτεινών δυνάμεων, που τις αντιπροσωπεύουν οι χαρισματικοί άνδρες, οι άνδρες που έχουν έρθει να εκπληρώσουν μια αποστολή".
Έτσι βρήκε χώρο η λαϊκιστική δεξιά και ακροδεξιά για να σημειώσει εκλογικές επιτυχίες. Φυσικά όχι προβάλλοντας το πρόγραμμα της δεκαετίας του '80, αλλά υιοθετώντας αριστερή ορολογία και αντικαπιταλιστικούς αφορισμούς. Με αντιφατικά προγράμματα και θεωρίες υποδύονται τους συνήγορους των "χαμένων" της παγκοσμιοποίησης, προτάσσοντας την κριτική στον νεοφιλελευθερισμό. Παραδείγματος χάρη η ιταλική Λίγκα του Βορρά απορρίπτει την αντικατάσταση των κρατικών ρυθμίσεων από τους μηχανισμούς της αγοράς. Σκοπός όμως δεν είναι η ύπαρξη ενός κοινωνικού κράτους, αλλά η σφυρηλάτηση της ενότητας του πολιτισμού με μια συγκεκριμένη εθνότητα ώστε να αποφευχθεί η αλλοτρίωση.
Θεμέλιος λίθος είναι ο λαϊκιστικός εθνικισμός ο οποίος στηρίζεται στην εξής λογική: Η αυτοδιάθεση του λαού υποσκάπτεται από ξένες επιρροές (ιμπεριαλισμός) που υπάρχουν σε κοινωνικο-οικονομικό αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο. Οπότε εχθροί ανακηρύσονται οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και οι υπερεθνικοί οργανισμοί (ΕΕ, ΝΑΤΟ), καθώς και οι αλλοδαποί κάτοικοι. Η μάχη, δηλαδή, είναι ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και των πολυεθνικών. Η πολιτισμική ποικιλομορφία θεωρείται ολέθρια για το λαό. Το ίδιο και η παρουσία ξένων. Έτσι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις και η παρουσία των προσφύγων μεταφράζονται στις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η ρατσιστική βία τότε μετατρέπεται σε πολιτική ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Το NPD στην Γερμανία στηρίζει την εκστρατεία του στο σύνθημα "Ναι στο μέλλον, όχι στην παγκοσμιοποίηση", και έχει χαρακτηριστικά "αντικαπιταλιστικά και αντιπαγκοσμιοποιητικά". Διατυπώνουν τη λύση μιας "εφικτής εναλλακτικής αντιπρότασης στο υπάρχον σύστημα" με έναν "ευρασιατικό συνασπισμό λαών".
Όλη αυτή η φρασεολογία οδήγησε, και οδηγεί ακόμη, πολλά κοινωνικά στρώματα, κυρίως τα χαμηλότερα οικονομικά, να ταυτίζουν την αδηφαγία του παγκόσμιου κεφαλαίου με την ύπαρξη των αλλοδαπών σε κάθε κοινωνία, και κατ' επέκταση να παρουσιάζονται ξενοφοβικά φαινόμενα και ρατσιστικές αντιλήψεις.
Όλα αυτά μπορούμε να τα συνδυάσουμε με την ελληνική πραγματικότητα και να αποκομίσουμε σημαντικά συμπεράσματα για την άνοδο επικίνδυνων αντικοινωνικών ομάδων και κομμάτων.

Ανθολόγιο Τιμής

Γιάννης Ρίτσος - Επιτάφιος (απόσπασμα)

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες, κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες, και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου, το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή, γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού, δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά, τα ωραία θα ειν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε, το φέγγος κι η φωτιά μας

Ο υποσταθμός απειλεί τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας

Επί της οδού Λαγκαδά, δίπλα ακριβώς από το στρατόπεδο Παύλου Μελά, υπάρχει εδώ και χρόνια ένα μπλοκ πολυκατοικιών και καταστημάτων. Άνθρωποι που με προσπάθεια μιας ζωής μπορέσανε και αγοράσανε ένα διαμέρισμα ώστε να βάλουν το κεφαλάκι τους κάτω από δικά τους «κεραμίδια». Καταστηματάρχες που εναγωνίως πολεμάνε την καθημερινότητα και τις δυσκολίες της αγοράς.

Σ’αυτό το μπλοκ, υπάρχει κι ένα μαύρο πανό κρεμασμένο. Μαύρο σαν τη ζωή που ζούμε ή σαν αυτή που επιφυλάσσεται στα παιδιά μας. Τα γράμματα γραμμένα με σπρέι και όχι καλλιτεχνικά και ορθολογιστικά στημένα. Το μαύρο πανό υπήρχε και πριν τις δημοτικές εκλογές. Όταν γείτονες κρεμούσανε τα δικά τους συνθήματα, υπερασπιζόμενοι τον εκλεκτό τους, το μαύρο πανό, ως αιρετικό, διατύπωνε ένα χρόνιο αίτημα των περίοικων, χωρίς να υποστηρίζει κανέναν. Απλώς ήθελε να δώσουν σημασία στην ύπαρξη του, οι περαστικοί και οι κάτοικοι.

Η αγωνιστικότητα πολλών κάμφθηκε με το χρόνο. Είδαν κι απόειδαν ότι με το κράτος και το μονοπώλιο της ΔΕΗ δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα. Κι ας είχαν μαζέψει μερικοί στοιχεία που δείχνουν την επικινδυνότητα του υποσταθμού. Κι ας είχαν βγάλει φωτογραφίες με την εξέλιξη του έργου. Κι ας φοβήθηκε η ΔΕΗ και έβαλε ιδιωτική security να φυλάει το χώρο, μήπως κι έρθουν οι σύγχρονοι σαμποτέρ οικογενειάρχες και παιδιά.

Όλον αυτό τον καιρό η ΔΕΗ δούλευε στο εργοτάξιο. Ταμπέλα που να λέει τι σόι έργο είναι αυτό δεν είδανε ποτέ. Σαν να μην υφίσταται πουθενά. Φοβούνται, τρέμουν, απαξιούν; Δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι το μαύρο πανό θα μείνει εκεί, να συντροφεύει εφιάλτες και να προμηνύει θύελλες.

ΥΓ. Στον Παρθένη και σε μερικούς ρομαντικούς που ακόμη επιμένουν.

Το πλοίο της ανυπαρξίας

Το ατύχημα του κρουαζιερόπλοιου Sea Diamond στη Σαντορίνη και η βύθισή του δημιουργεί τόσα πολλά ερωτηματικά, που στην πραγματικότητα θα μείνουν αναπάντητα κάτω από το βάρος του –πιο πιθανού σεναρίου- πνιγμού δύο ανθρώπων. Πέρα από το δυσβάσταχτο ανθρώπινο κόστος καταρρέει και ο μύθος περί ασφαλών περιηγήσεων με κρουαζιερόπλοιο. Η κατάρρευση δε, έγινε με τον πιο παταγώδη τρόπο, μέσα στα νερά της Καλντέρας. Το υπέροχο, αλλά τόσο τρομακτικό τοπίο, έδεσε με το φόβο των τουριστών και με την ανυπαρξία μηχανισμού αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών. Σε μια χώρα όπου οι κρατούντες υπερηφανεύονται για το θαλάσσιο στόλο και την πολυθρύλητη μεν, αμφισβητούμενη δε, επάρκεια ασφαλιστικών δικλείδων, έρχεται το ναυάγιο να βάλει ταφόπλακα στα υπέροχα αλλά στομφώδη λόγια. Η πραγματικότητα είναι η εξής: ακραίος ανταγωνισμός των εταιριών, χαριστικές ρυθμίσεις, ανυπαρξία δυνατότητας υποδοχής και ασφάλειας των λιμανιών.

Είναι αναγκαίο παρά ποτέ να εξεταστούν σοβαρά οι δυνατότητες υποδοχής των λιμανιών για τέτοια κρουαζιερόπλοια, να δοθεί ο απαραίτητος τεχνολογικός εξοπλισμός σε όλα τα λιμεναρχεία, να υπάρξουν έλεγχοι ως προς την προσέγγιση των πλοίων στις αποβάθρες.

Είναι περιττό να πούμε ότι η περιβαλλοντική βόμβα που βρίσκεται στα βάθη της Καλντέρας απειλεί με αφανισμό το οικοσύστημα της Σαντορίνης. Απειλεί με αφανισμό τον τουρισμό και την οικονομία του νησιού. Γιατί ένας τουρίστας μπορεί να ανεχθεί όλες τις ιδιοτροπίες του οικοδεσπότη του. Αυτό που δεν θα μπορέσει ποτέ να δεχθεί είναι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από την αμέλεια των ιθυνόντων.

Η κυβέρνηση απλώς απειλεί με πρόστιμο την εταιρεία. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει είναι ότι η εταιρεία έχει την άμεση ευθύνη αποκατάστασης του περιβάλλοντος όπως ήταν πριν το ατύχημα. Όλο το κόστος, σύμφωνα με τις σύγχρονες περιβαλλοντικές πρακτικές, πρέπει να το επωμιστεί η ίδια.

Τίθεται πλέον επί τάπητος το ζήτημα που έθεσαν πολλές περιβαλλοντικές οργανώσεις, αλλά και πολιτικοί φορείς , που έχει σχέση με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Η διέλευση τανκερς θα αυξηθεί. Ο κίνδυνος θα μεγιστοποιηθεί. Δεν είναι δυνατόν να οραματιζόμαστε τη μελλοντική Ελλάδα κάτω από πετρελαιοκηλίδες και τόνους μαζούτ. Είναι επιτακτική η επανεξέταση των εφαρμοζόμενων πολιτικών.

Ανθολόγιο 9

W.B. Yeats - Οι τέσσερις ηλικίες του ανθρώπου

Με το κορμί του άρχισε τον αγώνα
Και κέρδισε το σώμα. Όρθιος περπατά.

Ύστερα αγωνίστηκε με την καρδιά
Χάθηκαν ηρεμία και αθωότητα.

Με το μυαλό κατόπιν πάλεψε
Άφησε πίσω την περήφανη καρδιά του

Τώρα με το Θεό ανοίγει πόλεμο
Μόλις σημάνουνε μεσάνυχτα ο Θεός νικάει.

Enough! A socialist bites back.

«Χωρίς μια ανάλυση εμπλουτισμένη με θεμελιώδεις καθοδηγητικές αξίες, χωρίς ένα όραμα του πως πρέπει να είναι μια δημοκρατική κοινωνία ή χωρίς ιδέες για το πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά ή καλύτερα, κάθε πολιτικό κόμμα στο τέλος θα απολέσει το στόχο του, τον ίδιο το λόγο ύπαρξής του. Υπό αυτές τις συνθήκες τα κόμματα εκφυλίζονται σε κυνικές λέσχες θεσιθηρών, στις οποίες η γλώσσα των μέσων και οι καταλλήλως ενδεδυμένοι διευθυντές δημοσίων σχέσεων και οι διαφημιστές αντικαθιστούν την ιδεολογική συζήτηση, εκμεταλλευόμενοι τα μέσα και τις αυταπάτες του συρμού, τις επιφανειακά εντυπωσιακές μεγαλοστομίες και το «φαίνεσθαι», που κερδίζει κατά κράτος τη σοβαρή ανάλυση και τη συνέπεια των θέσεων.»

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας Jan Marijnissen με τίτλο «Αρκετά! Ο σοσιαλισμός αντεπιτίθεται». Ένα βιβλίο που χαρακτηρίστηκε από τον γνωστό ακτιβιστή Tony Benn ως το καλύτερο βιβλίο για το σοσιαλισμό της τελευταίας δεκαετίας. Εκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Αντίλογος και το Monthly Review πραγματοποίησε δύο πολύ καλές εκδηλώσεις-παρουσιάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είναι από τα λίγα πονήματα που επανατοποθετούν τη συζήτηση για την Αριστερά και την προοπτική της στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου. Συνιστάται ανεπιφύλακτα, ακόμη κι αν διαφωνεί κάποιος με το ιδεολογικό πρόσταγμα του βιβλίου.

Περισσότερες πληροφορίες για το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας εδώ και εδώ.

Το βιβλίο σε ηλεκτρονική PDF μορφή (Αγγλικά)

Το blog του Jan Marijnissen (αν γνωρίζετε ολλανδικά μπορείτε να μεταφράσετε και σε μένα)

Καλό Πάσχα και καλή ανάγνωση.

Η Ευρώπη βρήκε τρόπο να ξεπεράσει το παρελθόν της!!

Η ηγεμονία των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων είναι πια γεγονός. Σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν πια βεβαιότητες, υπάρχουν όμως άνθρωποι και πολιτικά υποκείμενα που τις ψάχνουν, έρχονται με βασανιστικό για πολλούς τρόπο φαντάσματα που ξεπηδούν από τις στάχτες του παρελθόντος. Έτσι μετά το αντικομμουνιστικό μνημόνιο που προσπάθησε να ψηφίσει η ΕΕ, έρχεται η κυβέρνηση της Πολωνίας να στιγματίσει τους Πολωνούς που πολέμησαν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες κατά του Φράνκο, χαρακτηρίζοντάς τους ως προδότες. Η διαγραφή του παρελθόντος και η νέα γραφή της Ιστορίας, όπως βολεύει κατά κύριο λόγο τους πολιτικούς άρχοντες κάθε χώρας, πρέπει να καταδικαστεί με κάθε τρόπο. Έτσι αναδημοσιεύω από τα Λεξίδια και το Μαύρο Πρόβατο την έκκληση των "Φίλων των μαχητών στη Δημοκρατική Ισπανία", προκαλώντας τους δημοκρατικούς πολίτες να συνεισφέρουν με την υπογραφή τους.

Αξίζει λοιπόν να βάλουμε την υπογραφή μας εδώ.
Επίσης ως link το κείμενο του Μιχάλη Μήτσου.

Το κείμενο της έκκλησης:

"Η κυβέρνηση της Πολωνίας λαμβάνει αυτές τις ημέρες σειρά μέτρων που αποσκοπούν στο να εξοβελιστεί από την ιστορία της χώρας η μνήμη των πολωνών που πολέμησαν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την υπεράσπιση της ισπανικής δημοκρατίας ενάντια στη συνδυασμένη επίθεση των Φράνκο, Χίτλερ, Μουσσολίνι, Σαλαζάρ. Οι μπριγαδίστες χαρακτηρίζονται από τις πολωνικές αρχές «προδότες και εγκληματίες».
Ενάντια στα μέλη των ταξιαρχιών, η κυβέρνηση επεξεργάζεται ένα νομοσχέδιο και πλήθος διατάξεων που προβλέπουν μεταξύ άλλων κατάργηση σύνταξης αντιστασιακού, αλλαγή ονομασίας ενός δρόμου και ενός σχολείου της Βαρσοβίας με τις οποίες τιμάται η μνήμη των παλιών πολεμιστών της ταξιαρχίας Ντομπρόφσκι. Για την πολωνική κυβέρνηση, οι μπριγαδίστες ήσαν «προδότες» διότι πήγαν να πολεμήσουν στην Ισπανία για να «οικοδομήσουν τον κομμουνισμόν» κι έτσι συνέβαλαν «εις την κατίσχυσιν του ολοκληρωτικού καθεστώτος» σχηματίζοντας «μιαν ομάδα επιρροής» στα πλαίσια του πολωνικού κομμουνιστικού κόμματος.
Οι πολωνικές αρχές έχουν ήδη σβήσει από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη στη Βαρσοβία τα ονόματα των κυριοτέρων μαχών (Έβρος, Μπρουνέτα, Χάραμα) στις οποίες συμμετείχαν οι πολωνοί πολεμιστές στις διεθνείς ταξιαρχίες στην Ισπανία.
Μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ισπανία, πολυάριθμοι πολωνοί κομμουνιστές και μη κατετάγησαν στις διεθνείς ταξιαρχίες. Η δική τους ταξιαρχία [τάγμα] έφερε το όνομα του Νρομπρόφσκι. Πολλές εκατοντάδες, έπεσαν νεκροί στη μάχη και η πλειοψηφία όσων επιβίωσαν έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αντίσταση κατά της ναζιστικής κατοχής. Η Πολωνία εξαλείφει από την Ιστορία τους μπριγαδίστες ενώ στην Εσθονία αποδίδονται επανειλημμένα επίσημες τιμές στα παλιά μέλη των SS. Χωρίς καμμία αντίδραση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι δύο χώρες είναι ανάμεσα στα 27 μέλη της.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε η Βαρσοβία προκαλούν έντονες αντιδράσεις στην Ισπανία. Στο Παρίσι, η Ένωση φίλων των αγωνιστών υπέρ της δημοκρατικής Ισπανίας σας καλούν να υπογράψετε αυτό το κείμενο διαμαρτυρίας, που θα απευθυνθεί στην πολωνική κυβέρνηση."

Ανθολόγιο 8

Γιάννης Ρίτσος - Η σονάτα του σεληνόφωτος

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι δε θάρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία,-όχι, όχι το φεγγάρι-
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στη ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες μας, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες μας, την άγνοιά μας και τα γηρατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.

Ο ριζοσπαστισμός του Giddens

Να που και ο Anthony Giddens μιλάει για ριζοσπαστισμό. Συγκεκριμένα προτείνει ο νέος αρχηγός των Εργατικών να είναι ο Μπράουν και αναφέρεται στα χαρακτηριστικά που πρέπει να προσλάβει ο υποψήφιος πρωθυπουργός, αλλά και ο λόγος των Εργατικών. Έτσι λοιπόν σταχυολογώ ότι ο Μπράουν πρέπει να γίνει πράσινος, να προωθηθεί ως μοντέλο ανάπτυξης της Μεγάλης Βρετανίας το σκανδιναβικό σύστημα, να αποχωρήσουν τα βρετανικά στρατεύματα από το Ιράκ και ότι "καμία Εργατική κυβέρνηση στο μέλλον δεν θα πρέπει να επιτραπεί να είναι τόσο στενός σύμμαχος με ένα δεξιό αμερικανικό καθεστώς". Γενικότερα καταθέτει ότι είναι αναγκαία μια στροφή σε σοσιαλδημοκρατικές σταθερές, χωρίς όμως να υποστηρίζει την επιστροφή στο παρελθόν.
Όλο το άρθρο υπάρχει εδώ.

Επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά, το μεγάλο πρόβλημα της προσωπικότητας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Οι αντιφάσεις που διέπουν το κοινωνικό προφίλ με την νεοφιλελεύθερη πρακτική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, είναι τόσο έντονες που ακόμη και ο Giddens οδηγείται σε ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου. Ο ίδιος άνθρωπος που υποστήριξε τον Blair στην επέμβαση στο Ιράκ, τώρα προτείνει (φυσικά κάτω από άλλες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες) την αποδέσμευση της Βρετανίας από τον πόλεμο. Με εξοργίζει όμως το γεγονός ότι όλη αυτή η πρόταση κατατίθεται με απώτερο σκοπό (όπως λέει και ο ίδιος) την επανεκλογή των Εργατικών στη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή προεκλογικά είναι καλό για τους Εργατικούς να στηρίξουν ένα τέτοιο πρόγραμμα. Μετεκλογικά όμως;

Το επόμενο που μου έρχεται στο μυαλό έχει να κάνει με τους όρους που χρησιμοποιούνται πλέον ευρέως και φυσικά με την αμφισημία τους. "Ριζοσπαστισμός" είναι ένας απ' αυτούς. Τον όρο τον χρησιμοποιεί και ένα κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς, ορίζοντας μ' αυτόν τον τρόπο το πεδίο δράσης και ιδεολογικής σύγκρουσης. Βλέπουμε όμως ότι και ο Giddens χρησιμοποιώντας τον παραπάνω όρο σηματοδοτεί μια κατεύθυνση που είναι όμως διαφορετική από την αριστερή (ή αριστερίστικη) σκοπιά. Ριζοσπαστισμός για τον Giddens είναι η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων που υιοθέτησε η κυβέρνηση Blair σε σχέση με τη μείωση του κοινωνικού κράτους.

Πάντως για να μη μειώσω τη σημασία της γνώμης του Giddens, θεωρώ ότι εάν ακολουθηθούν αυτές οι προτάσεις θα είναι μια θετική εξέλιξη για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δρώμενα. Ανεξάρτητα από το ότι για τα θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναφέρει ούτε μία λέξη.