Ας πούμε βιογραφικό

Γεννήθηκα στη Βουδαπέστη το 1974. Μεγάλωσα στη Σταυρούπολη. Έπαιξα στις αλάνες της όπου χτύπησα άπειρες φορές τα γόνατά μου (ακόμη θυμάμαι τις φωνές της μάνας μου…).  Κοιτώντας τα χρώμα του νερού του Δενδροπόταμου καταλαβαίναμε πότε η ΔΙΑΝΑ πετούσε απόβλητα. Έζησα με τις πλημμύρες του, αλλά και με την ανοιξιάτικη πρασινάδα του. 2^ο Δημοτικό στην καρδιά της Ομόνοιας σε κτίριο «κόκκινο» από το σεισμό. Μεταφορά στην τελευταία τάξη στο σχολείο της Χρ. Σμύρνης (πολιτισμός…). Κατόπιν 2^ο Γυμνάσιο, 2^ο Λύκειο (έπιασα όλα τα δεύτερα…). Καταλήψεις 1991. Στην αρχή πολλοί, μετά λίγοι και αμετανόητοι (ο Άγγελος, ο Σάκης, ο Κώστας, ο Πόλης, ο Χρήστος, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Δημήτρης, ο Θωμάς…). Συμμετοχή στο συντονιστικό των καταλήψεων. Νυχτέρια, αγωνία, άγχος. Συμβούλιο Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ. Πανελλαδικές και εισαγωγή στο ΑΠΘ – Τμήμα Χημείας. Ταυτόχρονα μέλος μουσικών σχημάτων στο Πνευματικό Κέντρο Σταυρούπολης. Βιωματικές σχέσεις φιλίας με την Έλλη, τον Μάκη, τον Αντώνη, τον Μίλτο, τον Παναγιώτη, τον Μάριο, τον Χρήστο, τον Ιορδάνη, τη Ζωή, τη Γεωργία, τον Κώστα, την Ελένη, τον Ευκλείδη… Φοιτητικές εκλογές. Ανεξάρτητα φοιτητικά σχήματα. Αγωνία για το αύριο. Τη νύχτα δουλειά, τη μέρα φοιτητής. Πτυχιούχος Χημείας. Μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έμαθα και κάτι αγγλικούλια και κάτι γαλλικούλια (το πιάνο και το μπαλέτο ήταν δύσκολα…)

Τώρα παντρεμένος με την Αλίκη – γέννημα θρέμμα Σταυρουπολίτισσα. Έχουμε τον μικρό Νικόλα και περιμένουμε το χαρμόσυνο του δεύτερου γιου. Ιδιωτικός υπάλληλος σε μεγάλη βιομηχανία τροφίμων (υπάρχουν και τέτοιοι υπάλληλοι…). Φοιτητής ξανά στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ (που το βρήκα το κουράγιο…).

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Σταυρούπολης το 2006. Υποψήφιος Βουλευτής Α’ Θεσ/νικης του ΣΥΡΙΖΑ το 2007. Τώρα μέλος της ΠΠΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς. 

Επιστολή

 

Φίλες και φίλοι

Στις δημοτικές εκλογές της 7^ης Νοεμβρίου, θέτω τον εαυτό μου στη κρίση σας ως υποψήφιου δημοτικού συμβούλου του νέου Δήμου Παύλου Μελά, με την Δημοτική Κίνηση Παύλου Μελά «Αλληλεγγύη για το Κοινό μας Μέλλον» και υποψήφιο Δήμαρχο τον Δημήτρη Θεοδοσιάδη.

Είναι σαφές νομίζω ότι αυτή τη περίοδο θα κληθεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση να χειριστεί την πληθυσμιακή αύξηση των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (άποροι, άστεγοι, άνεργοι, χρήστες ναρκωτικών, …), όχι μόνο λόγω της καθ’ αυτού οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως των παρεπόμενων αυτής όπως η διόγκωση του ατομικισμού μας και ο ηθικός πανικός.

Ταυτόχρονα ο νέος Δήμος Παύλου Μελά γεννά ελπίδες για αναπτυξιακή προοπτική και είναι μεγάλο στοίχημα ποιος μπορεί να διαχειριστεί και να επιλύσει τα σημαντικά ζητήματα του νέου δήμου, προς μια κατεύθυνση υπεράσπισης του δημόσιου χώρου και των κοινωνικών αναγκών.

Η δική μας Κίνηση δηλώνει την αντίθεσή της στις προσπάθειες γιγαντισμού της πόλης, στην αναξιοπιστία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, στην απαξίωση της συμμετοχής στα κοινά, στη λογική ότι «όλοι είναι το ίδιο».

Καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τα στρατόπεδα, για τη ΔΙΑΝΑ, για το ΤΙΤΑΝ, για το Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, για το ΑΓΝΟ, για την ανάπλαση των νταμαριών, για τον ενεργειακά αυτόνομο δήμο, για την αποτελεσματικότερη λειτουργία των υπηρεσιών του δήμου, για την κοινωνική πολιτική, το περιβάλλον και τον πολιτισμό.

Αναδεικνύουμε το συλλογικό απέναντι στο προσωποπαγές και απευθυνόμαστε στους πολίτες που δεν φοβούνται να γνωρίζουν.

Προτάσσουμε τις κοινωνικές και τοπικές διεργασίες «από τα κάτω» και όχι υπεράνω σχέσεις με κομματικά και βουλευτικά φέουδα.

Δεν κρατάμε το μαγικό ραβδάκι και όποιος το υπαινίσσεται ψεύδεται.

Αναζητούμε κοινό τόπο με την πλειοψηφία των πολιτών για έναν δήμο φερέγγυο, οικονομικά αξιόπιστο, διεκδικητικό, προς όφελος των πολλών.

Συμμετέχω γιατί είναι σημαντικό να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες της συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Επιζητώ βαθιές αλλαγές στον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε. Μακριά από το γιγαντισμό, τον καταναλωτισμό και την λατρεία του εφήμερου, για το ανεπανάληπτο του περιβάλλοντος, την ποιότητα, το μη εμπορευματικό.

Προσωπική Επικοινωνία: Εδέσσης 12 Σταυρούπολη

                                                Τηλ.6948803649,

                                                Email: antonismihalakis@yahoo.gr

                                                http://michalakis.blogspot.com

                                                Facebook: Antonis Michalakis

Διαδικτυακή ενημέρωση: http://www.allylegyh2010.gr

                                                http://allhleggyhpavloymela.blogspot.com

                                                Email: allylegyh2010@gmail.com

                                                Facebook: Αλληλεγγύη Παύλου Μελά

Πρωτοβρόχια

ΔΥΤΙΚΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΠΡΟΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ

Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά τις πρώτες διεκδικήσεις Τοπικής Αυτοδιοίκησης και κατοίκων για απομάκρυνση του εργοστασίου φυτοφαρμάκων της ΔΙΑΝΑ, ένα ακόμη επεισόδιο στο πολύκροτο σήριαλ της υποβάθμισης του περιβάλλοντος στη Δυτική Θεσσαλονίκη παίχτηκε μπροστά στα μάτια μας. Η προσπάθεια του εργοστασίου ΤΙΤΑΝ, με τη σύμφωνη γνώμη της νομαρχίας και του ΥΠΕΚΑ, για χρήση ως καύσιμο απόβλητα βιολογικών και γεωργικών διεργασιών προκαλεί το κοινό αίσθημα και δημιουργεί μια εκρηκτική ατμόσφαιρα για τις τοπικές κοινωνίες. Παρόλα αυτά το γεγονός αυτό δεν αποτελεί παρά μόνο μια παρωνυχίδα στις σχέσεις τοπικής κοινωνίας και πολιτείας.

Η ανάπτυξη του αστικού ιστού της Θεσσαλονίκης δημιούργησε ένα τερατούργημα το οποίο συμπιέζει ασφυκτικά τη ζωή των πολιτών. Η ανάδειξη της πόλης σε πρωταθλήτρια στα αιωρούμενα σωματίδια, η ανυπαρξία στοχευμένων περιβαλλοντικών πολιτικών, η έλλειψη δημόσιων χώρων, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, και η επικράτηση αντιλήψεων που προτάσσουν το οικονομικό κέρδος απέναντι στο κοινωνικό όφελος οριοθετούν την μέχρι τώρα υπάρχουσα κατάσταση. Ιδιαίτερα η Δυτική Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζεται από έντονα προβλήματα περιβαλλοντικής υποβάθμισης, κατάρρευσης των στοιχειωδών όρων διαβίωσης και παντελούς έλλειψης ασπίδας κοινωνικής προστασίας.
Ας μου επιτραπεί η σταχυολόγηση μερικών από τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα για τη Δυτική Θεσσαλονίκη.

Εργοστάσιο ΔΙΑΝΑ: Μετά τον αγώνα για την απομάκρυνση των τοξικών πρώτων υλών και προϊόντων, παρέμεινε στην ημερήσια διάταξη το αίτημα για εξυγίανση του χώρου. Η εξακριβωμένη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα από απόβλητα της ΔΙΑΝΑ, η μη ύπαρξη μέχρι πρότινος δικτύου νερού της ΕΥΑΘ και η προσπάθεια εκμετάλλευσης χώρων του εργοστασίου από τους ιδιοκτήτες καθιστούν το αίτημα για εξυγίανση άμεσο και αδιαπραγμάτευτο. Ταυτόχρονα το κόστος μεταφοράς των τοξικών που επωμίστηκε η ελληνική πολιτεία, αλλά και το κοινωνικό κόστος υποβάθμισης της ποιότητας ζωής και υγείας σηματοδοτούν την ανάγκη για απόδοση του χώρου στην τοπική κοινωνία και δημιουργία ενός χώρου περιβαλλοντικής μνήμης.

Πρώην στρατόπεδα: Ο χωροταξικός σχεδιασμός της ευρύτερης περιοχής δεν μπορεί παρά να περιέχει σε πρώτη θέση τους χώρους των πρώην στρατοπέδων. Δημόσιοι χώροι, λειτουργικοί με κοινωνικό όφελος, υπερασπιστές του αστικού πρασίνου και δημιουργοί μιας εναλλακτικής αναπτυξιακής πολιτικής μπορούν να επιτελέσουν έναν πραγματικό μοχλό ανάδειξης της περιβαλλοντικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του αστικού χώρου της Δυτ. Θεσσαλονίκης. Οι όποιοι σχεδιασμοί έχουν να κάνουν με τεμαχισμό και διαμοιρασμό αυτών των χώρων στα εργολαβικά συμφέροντα αποτελούν καίριο πλήγμα στην προοπτική όλης της Θεσσαλονίκης. Η απόδοση των στρατοπέδων στην τοπική κοινωνία χωρίς όρους και προγραμματικές συμβάσεις μεταξύ ΥΠΕΘΑ και Δήμων αποτελεί ουσιαστική ανάγκη. Η υπεράσπιση ενός δικτύου χώρων αστικού πρασίνου και μητροπολιτικών πάρκων από τα ανατολικά στα δυτικά και από τα βόρεια ως τη θάλασσα αποτελεί μοναδική σανίδα σωτηρίας για το πολεοδομικό συγκρότημα.

Μεγάλες βιομηχανικές μονάδες: Τα διυλιστήρια της ΕΚΟ και η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ εντάσσονται πλέον μέσα στον οικιστικό ιστό με όλες τις συνέπειες που υπάρχουν από τέτοιου είδους βιομηχανικές δραστηριότητες. Είναι ανάγκη να προταθεί το αίτημα για απομάκρυνση αυτών των βιομηχανιών ερευνώντας με σαφήνεια, διαφάνεια και συνολική προοπτική τους όρους μιας τέτοιας απομάκρυνσης. Η διευθέτηση επίσης βιομηχανικών και βιοτεχνικών πάρκων με όρους αειφορίας και εφαρμογής αδιάβλητων και κοινωνικών κριτηρίων για τη λειτουργία μεγάλων βιομηχανικών μονάδων καθίστανται αναγκαία ζητήματα προς επίλυση.

ΑΓΝΟ: Μια περιοχή 13 στρεμμάτων παραμένει ερημωμένη και έρμαια των διαθέσεων του ιδιοκτήτη – επενδυτή. Κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών είναι πολιτικά εκτεθειμένες με την διαδικασία δημοπρασίας του χώρου. Χωρίς εκμετάλλευση των ευκαιριών, το μέλλον του πρώην εργοστάσιου ΑΓΝΟ φαντάζει ιδιαίτερα ανησυχητικό. Είναι αδήριτη ανάγκη να εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον με τη διεκδίκηση απαλλοτρίωσης του ΑΓΝΟ και τη δημιουργία ενός πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της πόλης.

Η ενιαία αντιμετώπιση των Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων, η αξιοποίηση των προϊόντων κοινωνικού συντελεστή από τους Δήμους, ο σχεδιασμός της πόλης με τις αρχές της αειφορίας, της λειτουργικότητας και της κοινωνικής αποτελεσματικότητας μπορούν να δράσουν ευεργετικά για την πόλη. Ταυτόχρονα η ανάδειξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε υπερασπιστή της κοινωνικής συνοχής, απλώνοντας ένα δίχτυ προστασίας και αλληλεγγύης, η αυτονομία της απέναντι σε κομματικές και κυβερνητικές επιδιώξεις αλλά και η σταθερή διεκδικητική της στάση αποτελούν όρους για την ουσιαστική ανάπτυξη της περιοχής. Η καταδίκη προσωπικών πολιτικών και στρατηγικών καθώς και η ανάδειξη συλλογικοτήτων που εμβαθύνουν στον προβληματισμό της κοινωνίας των πολιτών και την τοπική δημοκρατία είναι το στοίχημα για μια αξιόπιστη, υπεύθυνη και αποτελεσματική πολιτική. Αποκρούοντας τις επιδιώξεις των λίγων και προτάσσοντας το συμφέρον των πολλών

Σκέψεις για τα γεγονότα στην Marfin

Αναμφισβήτητα η τραγικότητα της στιγμής δεν αναιρεί με κανένα τρόπο το ίδιο το γεγονός ή τις παράπλευρες συνέπειές του. Ούτε φυσικά αναιρείται η όποια ένσταση υπάρχει για τους «ηθικούς αυτουργούς». Αυτό όμως που θα πρέπει να μας οδηγήσει σε έναν αναστοχασμό του τρόπου επίτευξης του επιθυμητού είναι το όριο. Όριο για το μέχρι που μπορεί κανείς να φτάσει για να πετύχει το δικό του, για να εφαρμόσει τις απόψεις του ή ακόμη για να πείσει συμπολίτες με διαφορετικούς αξιακούς κώδικες.

Ο Giorgio Agamben υποστήριξε ότι οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί δημιουργούν διαχρονικά μια ιδιότυπη μορφή ενός homo sacer. Ενός νεκροζώντανου δηλ. υποκειμένου το οποίο έχει φθάσει στο κατώτερο επίπεδο διαβίωσης. Αφαιρείται όλη η Ουσία, το Πνεύμα, η Ταυτότητα και υπάρχει μόνο το Σώμα το οποίο είναι βορά στις διαθέσεις του Κυρίαρχου. Αναφέρει χαρακτηριστικά την συμπεριφορά των ναζί απέναντι στους Εβραίους καθώς και τους κρατούμενος του Γκουαντάναμο. Έτσι δημιουργούνται ευκόλως διαχειρίσιμα από την εξουσία ανθρώπινα υποκείμενα (ακόμη και με την ανταλλαγή βιομετρικών δεδομένων) με άμεσο αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο των δρώντων.

Στο ίδιο αποτέλεσμα οδηγούμαστε ξεκινώντας από μια άλλη αφετηρία. Με σκοπό την κατάργηση των υπαρχόντων δομών εξουσίας κατατίθεται από μέρους της εξεγερσιακής και ριζοσπαστικής κοινότητας η άποψη ότι ο τρόπος επίτευξης του επιθυμητού μπορεί να εμπεριέχει βία, πόλεμο, τρόμο στον αντίπαλο. Αυτό μας οδηγεί στη λογική του «σκοπού που αγιάζει τα μέσα», αλλά και σε μια απλούστευση της συνθετότητας λόγω έλλειψης διάκρισης και διαφοροποίησης. Δηλαδή σε μια ταύτιση πλούτου και πλουσίων, τράπεζας και τραπεζοϋπαλλήλων, «αστών» και «απεργοσπαστών». Η ταύτιση αυτή με ταυτόχρονη άσκηση ανεξέλεγκτης εξατομικευμένης βίας δημιουργεί έναν διαφορετικό, αλλά ίδιας νοηματικής προέλευσης, τύπο homo sacer. Οι υπάλληλοι της Marfin στην επόμενη απεργιακή συγκέντρωση θα νιώθουν νεκροζώντανα υποκείμενα, έρμαια στις διαθέσεις ή τον οίκτο που θα επιδείξουν είτε οι εργοδότες είτε οι αυτοανακηρυσσόμενοι αντιεξουσιαστές - επαναστάτες.

Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, που είναι πάρα πολύ πιθανό να είναι πραγματικότητα, αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε τον τρόπο αντιμετώπισης της βίας από διάφορα πολιτικά ρεύματα της αριστεράς. Υπάρχει μια αντίληψη που ενυπάρχει σε πολλές επιχειρηματολογίες και αναφέρεται στο ότι «στις μάχες υπάρχουν και θύματα». Αυτή η επέκταση της σμιντιανής αντίληψης περί φίλου/εχθρού είναι σαφέστατα επικίνδυνη για τη δημοκρατία και λειτουργεί μέσω μιας ωφελιμιστικής αντίληψης για την πολιτική. Η υποβάθμιση δηλαδή της αξίας της ανθρώπινης ζωής σε σχέση με το «κοινό καλό» (ακόμη και της αριστεράς) το μόνο που επιτυγχάνει είναι να μην χειραφετεί αλλά να υποδουλώνει, να μην ξυπνάει συνειδήσεις αλλά να αποκοιμίζει τα πάθη, να δημιουργεί πειθήνια αλλά και θρασύδειλα υποκείμενα.

Ταυτόχρονα υπάρχει μια τάση δικαιολόγησης της όποιας πράξης βίας η οποία ενδύεται ιδεολογικο-πολιτικό μανδύα. Με την προοπτική μιας τελεολογικής αντίληψης περί εξέγερσης ακυρώνεται οποιαδήποτε αντίληψη ενάντια στη βία με οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό κι αν ορίζεται αυτή. Νομιμοποιείται έτσι η βία ως αποδεκτό μέσο πολιτικής πάλης όπως αναφέρει και ο Σάκης Παπαθανασίου. Αυτή τη στάση δικαιολόγησης της αριστεράς απέναντι στη βία πολύ χαρακτηριστικά την περιγράφει και την αναλύει η κ. Σώτη Τριανταφύλλου. Σε αυτό το πλαίσιο δικαιολόγησης εντάσσεται και η άποψη περί ηθικής αυτουργίας για το τριπλό έγκλημα στην Marfin. Έτσι όμως δημιουργούνται μονομπλόκ σκέψης, ανέφελη απλουστευτικότητα και θεοποίηση της Πράξης. Με άλλα λόγια ενυπάρχει μια λατρεία της άμεσης δράσης απέναντι σε οποιαδήποτε διαμεσολάβηση. Μια οπισθοχώρηση της Σκέψης σε σχέση με την Πράξη. Η Σκέψη δηλ. προσπαθεί να δικαιολογήσει, να περιβάλλει και όχι να διαμορφώσει. Η νόηση, η λογική δεν έχει καμία αξία μπροστά στο υπέρτατο της δράσης. Έτσι όμως ακυρώνονται χωρίς κανέναν όρο οι αξίες και τα ιδανικά του Διαφωτισμού.

Αυτή η άποψη προφανώς και είναι αδιέξοδη. Οδηγεί σε τοίχο. Οποιαδήποτε πρόταξη αλλαγής του πολιτικού συστήματος, ακόμη και της πιο ριζοσπαστικής δεν μπορεί παρά να έχει περιορισμούς. Θα υποστήριζα με σαφήνεια ότι ο βασικός περιορισμός που είναι αναγκαίο να τεθεί είναι η ίδια η ανθρώπινη ζωή. Σωστά υποστηρίχτηκε ότι η ζωή είναι αξία αναπαλλοτρίωτη. Ταυτόχρονα θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι άλλοι τέτοιοι περιορισμοί είναι η ελευθερία της σκέψης και της συνείδησης, οι ελευθερίες του προσώπου και της σωματικής ακεραιότητας, ο πλουραλισμός. Κατ’ επέκταση η ίδια η δημοκρατία. Και είναι γεγονός πως σε μια περίοδο κρίσης της δημοκρατικής νομιμότητας δεν υπάρχει πιο ριζοσπαστικό και πιο αριστερό από το να υπερασπιστεί κάποιος τη μη βία, τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Η δημοκρατία πια όχι απλώς ως μέσο αλλά και ως σκοπό.