Και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι στο χώρο σου είσαι μόνος. Ότι όσες προσπάθειες έκανες για κοινό βήμα αποδείχτηκαν άσκοπες. Ότι η μοναξιά σε διαπερνάει. Αναδύεται καθώς περνάς μέσα από τις συμπληγάδες της αγωνίας. Ξαναμοιράζεται η τράπουλα αλλά κανένα φύλλο για σένα. Δεν είσαι στο παιχνίδι. Δεν πούλησες και δεν πουλήθηκες. Αντίθετα αγωνίστηκες με γνώμονα την συντροφικότητα, την αλήθεια, το ρίσκο, την έκπληξη, το παρελθόν αλλά για το μέλλον. Σε μια τέτοια κατάσταση απογοήτευσης και αδράνειας υπάρχουν δύο λύσεις. Η μία είναι ο αναχωρητισμός. Η λογική του «δεν με ενδιαφέρει πια», του μικρόκοσμου και της αποχής από τα τεκταινόμενα. Της πλήρης απαλοιφής από τη σκέψη και τη πράξη της έννοιας «δημόσιος λόγος». Της απόστασης από το διάλογο και την εισροή-εγκλωβισμό σε ατέρμονους μονολόγους επιβεβαίωσης της δικής σου αλήθειας. Η δεύτερη λύση είναι η αλλαγή του συστήματος αναφοράς. Αλλαγή ή διεύρυνση του χώρου σου. Τούτο σημαίνει πρωτοβουλίες, άνοιγμα, εξωστρέφεια, επικοινωνία, διάθεση. Όταν στο χώρο σου νοιώθεις μόνος τότε το μόνο εποικοδομητικό που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις το χώρο σου ή να δημιουργήσεις έναν καινούργιο. Και κανείς δε ξέρει πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό.
Φωτο: Γιάννης Στεφανίδης
4 σχόλια:
Για μερικούς δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δύσκολο: είναι αναγκαίο, είναι τρόπος ζωής. Είναι εύκολη η επιλογή τους και δύσκολη η διαχείρισή της.
Κάθε δύσκολη στιγμή στη ζωή μας -προσωπική, πολιτική, κοινωνική- μας ωθεί προς την απομόνωση. Το δύκσολο είναι να βρούμε εκείνα τα πρόσωπα στα οποία μπορούμε να στηριχτούμε...
Η εγγραφή δική σου μα η αγωνία όλων μας.
Υ.Γ. Θα την αξιοποιήσω, σύντροφε!!
ενα είναι σίγουρο, ότι... όποιο δρόμο και να πάρεις αμα αντιληφθείς ότι πρέπει ν αλλάξεις τη ρότα σου έστω και στη μέση της διαδρομής, πάλι κερδισμένος θά σαι...
εξ άλλου χρόοοοονια τώρα πειραματιζόμαστε και αντέχουμε...
Δημοσίευση σχολίου