Για το διακύβευμα της κρίσης

Η συνεχιζόμενη και διαρκώς εντεινόμενη οικονομική κρίση προσδιορίζει κατά πολλούς το τέλος του ιδεολογήματος του νεοφιλελευθερισμού. Ενός νεοφιλελευθερισμού που επενέβηκε και ανέλαβε την πρωτοκαθεδρία στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων (σοσιαλδημοκρατικών και κεντροδεξιών). Για περίπου 30 χρόνια άλωσε στην πραγματικότητα όλη την κληρονομιά του νεωτερικού κράτους και φυσικά όλη την κεϋνσιανή παράδοση. Ο νεοφιλελευθερισμός μετέφερε την ατομική πρωτοβουλία από την οικονομία στην πολιτική και κατόπιν σε όλη την κοινωνία. Ηγεμόνευσε καταρρίπτοντας σύνορα, φραγμούς, συλλογικότητες. Μπόλιασε την κοινωνία με την λατρεία των οικονομικών δεικτών, αποφεύγοντας με σαφή τρόπο τον πολιτικό λόγο. Με το προκάλυμμα του «τέλους της ιστορίας» μίλησε για το μονοσήμαντο τρόπο ανάπτυξης του δυτικού κόσμου. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από τον άγριο κόσμο της ελεύθερης και ασύδοτης αγοράς.

Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στην προσπάθεια επανένταξης του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα. Είναι κι αυτή μια ένδειξη της αλλαγής. Εντούτοις κυρίαρχο ρόλο αναζητεί να παίξει ο πολιτικός διάλογος, ή αλλιώς, η πολιτική σύγκρουση. Επανεντάσσεται στη δημόσια συζήτηση ο ρόλος της πολιτικής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπαίνουν αμείλικτα τα ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις θα καθορίσουν τις διαχωριστικές γραμμές των πολιτικών οργανισμών.

Τι κράτος θέλουμε; Μέχρι ποιού σημείου θα υπάρχει παρέμβαση του δημοσίου στην οικονομική σφαίρα; Τι είδους αναπτυξιακό μοντέλο θα επιζητήσουμε; Ποια πρέπει να είναι η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τι στόχο έχουμε για την ΕΕ; Ποια διοικητική δομή της χώρας είναι πιο αποδοτική; Ποια είναι τα όρια της αγοράς; Ποια ορίζουμε ως δημόσια αγαθά και κατ’ επέκταση με ποιους τρόπους θα γίνει η υπεράσπισή τους; Ποια θα είναι η σχέση μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων σε ένα νέο περιβάλλον; Τα πολιτικά υποκείμενα ποιους θα επιδιώξουν να εκπροσωπήσουν;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσουν – όπως προαναφέραμε – τις νέες διαιρετικές τομές. Οι κεντρικές κατευθύνσεις που θα δώσουν αυτές οι απαντήσεις θα πλαισιώσουν στην πραγματικότητα ένα νέο μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Αυτός ο μετασχηματισμός της κοινωνίας προϋποθέτει – κάτι που πρέπει να επιδιώκει η Αριστερά – την ηγεμονία της σε ιδεολογικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο. Στην έννοια όμως της ηγεμονίας ενυπάρχει ως συστατικό στοιχείο η σύγκρουση, η βία. Στην δημοκρατία η σύγκρουση είναι καθοριστικός όρος λειτουργίας της. Δηλαδή υπάρχει το δημοκρατικό παράδοξο της σύγκρουσης αντίθετων πόλων, σε μια εποχή όπου το ιδεολογικό φορτίο της βάρυνε ακόμη περισσότερο από την έννοια και την πρακτική της συναίνεσης. Καταλήγουμε δηλαδή στο συμπέρασμα ότι με δημοκρατικούς όρους μπορεί να επιτευχθεί η σύγκρουση, μπορεί να επιτευχθεί η ηγεμονική στάση των αριστερών ιδεών, μπορεί να επιτευχθεί αυτό που λέμε υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος και μετασχηματισμός του προς κάτι πιο ανθρώπινο. Είναι απαραίτητο δηλαδή σήμερα να μιλήσουμε με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια για δημοκρατικότητα του πολιτεύματος και για την εμβάθυνση της δημοκρατίας. Γιατί σε τελική ανάλυση οι απαντήσεις που χρειάζεται να δώσει η σύγχρονη Αριστερά συμπεριλαμβάνουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Γιορτή

Κατάρρευση

Σαν τυφώνας η επικαιρότητα έρχεται να σαρώσει τις ήσυχες μέρες του καλοκαιριού. Μαύρο πολιτικό χρήμα, διαγραφές, αποπομπές, ρυπαίνουν με τη μη κριτική τους στάση – αλλά εξόχως επικοινωνιακή – τη πολιτική ζωή. Ο ένας διαγράφει, ο άλλος λέει κάνε ότι νομίζεις, ο τρίτος λέει ότι το έκανα για το κόμμα.

Όταν ο κ. Σημίτης απεχώρησε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μετά από την πρωθυπουργία, η κοινή αίσθηση ήταν ότι η διακυβέρνησή του θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας του νεωτερικού ελληνικού κράτους. Ήταν η επιτυχία ένταξης στην Ευρωζώνη που έδωσε αυτή την αίσθηση. Ήταν η προσπάθεια εκσυγχρονισμού κάποιων τομέων του δημόσιου χώρου. Ήταν το συνολικό feeling της κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ας εξετάσουμε όμως προσεκτικά τις συνέπειες εκείνης της διακυβέρνησης.

Με κύριο σύνθημα τον εκσυγχρονισμό, ουσιαστικά παρέδωσε αμαχητί οποιαδήποτε προσπάθεια εκκοσμίκευσης και διαμόρφωσης ευρωπαϊκής συνείδησης στο πολιτικό κόστος. Ταυτόχρονα προώθησε κινήσεις που είχαν έντονο το νεοφιλελεύθερο προφίλ σε τομείς της οικονομίας, όπου συντονισμένος με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης προσπάθησε να δώσει ένα νέο στρατηγικό στόχο στην ίδια τη σοσιαλδημοκρατία. Μια στρατηγική που χαρακτηρίστηκε από άκρατο τεχνοκρατισμό, έλλειψη πολιτικού σχεδίου, οικονομισμό και λατρεία των αριθμών. Η επίκλησή του για το νέο όραμα της Ελλάδας – τη συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ – μπορεί να έδωσε ανάσα ζωής στην οικονομία – ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή που παίρνάμε σήμερα – εντούτοις αποσάθρωσε τον παραγωγικό ιστό και την κοινωνική συνοχή της χώρας. Δημιούργησε ελίτ τεχνοκρατών και διαπλεκόμενων με τα έργα του δημοσίου, αεριτζήδων και στρατιά «συμβούλων». Έδωσε στους πολίτες την δυνατότητα να πιστέψουν σε ένα καλύτερο προσωπικό μέλλον μέσω της φυγοπονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του αέρα του Χρηματιστηρίου. Μετουσίωσε την ανάγκη για μια σύγχρονη Ελλάδα σε μια ανάγκη για εύκολο και γρήγορο χρήμα.

Όλα αυτά λοιδόρησαν και εξακολουθούν να λοιδορούν την έννοια του εκσυγχρονισμού.

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ

Το στρατόπεδο Παύλου Μελά αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα σημεία αναφοράς στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Ιστορικός τόπος, χώρος μαρτυρίου και τώρα η μοναδική ελπίδα για ένα Μητροπολιτικό Πάρκο – ανάσα ζωής για όλη τη Θεσσαλονίκη. Σε μια τέτοια πόλη, πρωτεύουσα της Ευρώπης στα μικροσωματίδια, που ασφυκτιά κάτω από το βάρος χιλιάδων τόνων τσιμέντου και χιλιάδων αυτοκινήτων, είναι αναγκαία όσο ποτέ η διαμόρφωση των τελευταίων ελάχιστων ελεύθερων χώρων, όπως τα στρατόπεδα, σε χώρους πρασίνου, αναψυχής, συνάντησης και επικοινωνίας των πολιτών.

Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων εμπαίζουνε την τοπική κοινωνία τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Δημιουργώντας νόμους που απώτερο σκοπό έχουν τη διασπάθιση του δημόσιου χώρου και τη εκχώρησή του στα οργανωμένα συμφέροντα, κατασκευάζοντας σχέδια για την εξυπηρέτηση ιδιωτικο-οικονομικών αναγκών.

Εμείς κάνουμε σαφές το μέλλον που διεκδικούμε για το στρατόπεδο Παύλου Μελά. Κι αυτό το μέλλον χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου.

• Απορρίπτουμε την οποιαδήποτε πρόθεση τσιμεντοποίησης, οικοπεδοποίησης ή τεμαχισμού του χώρου. Η επιδίωξη είναι «ούτε ένα κυβικό μπετόν παραπάνω».
• Απορρίπτουμε την επιδίωξη του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης για δημιουργία οικισμού αξιωματικών.
• Απορρίπτουμε οποιαδήποτε πρόθεση αύξησης του οικοδομικού κεφαλαίου.

Διεκδικούμε

• Την άμεση απόδοση του στρατοπέδου στους πολίτες της Δυτικής Θεσσαλονίκης χωρίς όρους και τη δημιουργία Μητροπολιτικού πάρκου.
• Την ανακαίνιση και την αξιοποίηση των όποιων αξιόλογων, αρχιτεκτονικά αλλά και ιστορικά, κτιρίων υπάρχουν στο χώρο, για την ανάδειξη της ιστορικότητας του αλλά και για να δώσουν το έναυσμα για την φιλοξενία δημιουργικών και ζωντανών δράσεων στα πλαίσια του Μητροπολιτικού Πάρκου.
• Την άμεση κατάργηση του νόμου ΠΑΣΟΚ 2745/99 που δίνει την δυνατότητα οικοπεδοποίησης των στρατοπέδων.

Είναι αναγκαία

Ø Η επίδειξη πολιτικής βούλησης από την ηγεσία του Υπουργείου για την απόδοση του στρατοπέδου στην τοπική κοινωνία, κάτι που δεν έδειξε ότι έχει μέχρι στιγμής. Να σταματήσει το κρυφτούλι της κυβέρνησης της ΝΔ πίσω από το νόμο του ΠΑΣΟΚ.

Ø Η ρήξη με την κεντρική εξουσία από μεριάς Αυτοδιοίκησης.

Ø Η υπερτοπική συνεννόηση και δράση για ένα ζωντανό και ελπιδοφόρο κίνημα ενεργών πολιτών που θα είναι ο κινητήριος μοχλός για τη διασφάλιση του χώρου προς όφελος της τοπικής κοινωνίας

Το όνειρο για μια αξιοβίωτη και περιβαλλοντολογικά αναβαθμισμένη Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Προτάσσοντας το ανεπανάληπτο του περιβάλλοντος και στηρίζοντας την πρόταση για ένα ευρύ δίκτυο Μητροπολιτικών Πάρκων (στρατόπεδο Κόδρα, Γ’ΣΣ, στρατόπεδα Δυτ. Θεσσαλονίκης-Παύλου Μελά) είναι δυνατό η Θεσσαλονίκη να σταματήσει να είναι συνώνυμο της υποβάθμισης και της μόλυνσης.

ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΔΕΝ ΤΕΜΑΧΙΖΕΤΑΙ ΔΕΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

Πρέπει;

Ακούς μια φωνούλα παιδική που ξυπνάει τις αισθήσεις σου. Βλέπεις το δωμάτιο σαν πεδίο μάχης. Παντού πεταμένα και μπερδεμένα παιχνίδια. Αυτοκινητάκια, κουκλάκια, πολύχρωμες μπάλες. Όλα να δηλώνουν την παρουσία τους με ένα ελάχιστο σημάδι. Νοιώθεις τελικά ότι αυτό που ζεις δεν είναι η πραγματικότητα αλλά ένα όνειρο που δεν θέλεις να τελειώσει. Και μετά καταλαβαίνεις ότι πράγματι είναι η αληθινή ζωή.

Και σ’ αυτή τη ζωή το πρώτο λόγο τον έχουν κάποιοι που, πιθανόν, δεν περίμενες ότι θα τον είχαν. Πάντοτε πίστευες άλλωστε ότι ελέγχεις την κατάσταση και φυσικά όλη τη ζωή σου. Μα δεν είναι αυτή η αλήθεια.

«Μπαμπά κότσι», σου λέει και δείχνει ένα αυτοκινητάκι κατακόκκινο σαν τα μαγουλάκια του. «Ο παππούς έκανε το καθήκον του και του έμαθε την πρώτη λέξη στα ουγγαρέζικα», σκέφτεσαι. Ότι έκανε και μαζί σου.

Η προηγούμενη γενιά έκανε το καθήκον της. Εμείς θα μπορέσουμε να το κάνουμε; Και δεν είναι μόνο να είσαι καλός πατέρας. Να του φέρνεις δηλαδή δώρα, να του προσφέρεις ότι περισσότερο μπορείς, να το πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο, να του δίνεις χρήματα αύριο μεθαύριο. Το ζήτημα είναι να του δείξεις πώς να ζει τις απλές καθημερινές πράξεις. Να του δώσεις τη δυνατότητα να μυρίσει το βρεγμένο χώμα μετά από βροχή, να τσιμπηθεί από το αγκάθι της τριανταφυλλιάς καθώς θα προσπαθεί να το κόψει από το φυτό και όχι από ένα υβρίδιο θερμοκηπίου, να ανεβεί πάνω σε ένα δέντρο και να ζήσει την αγωνία για το αν θα το αντέξει το κλαδί, να γεμίσουν τα νύχια του με λάσπη καθώς θα φτιάχνει μικρά φανταστικά πραγματάκια από πηλό, να πάρει την πασχαλίτσα και να της τραγουδήσει «πασχαλίτσα, πασχαλιά…», να παίξει κρυφτό και να κρυφτεί σε ένα χωράφι με καλαμπόκια και μετά να μαζέψει τα καρπό, να ανάψει φωτιά και να ψήσει, να μοσχομυρίσει η οικουμένη.

Αυτά πρέπει να του δείξεις.

Μηνύσεις και χαστούκια

Στην πλαϊνή μπάρα του blog υπάρχει μια έκκληση για την Κορώνεια. Τοποθετήθηκε εδώ και πολύ καιρό πιστεύοντας ότι η σωτηρία της λίμνης είναι πλέον καθήκον όλων των φορέων και των πολιτών του νομού Θεσσαλονίκης. Πίστεψα και πιστεύω ότι μόνο μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης, διαμαρτυρίας και προσπάθειας επίλυσης μπορεί να συνεισφέρει στη λύση του προβλήματος. Μια καμπάνια που μπορεί να περιλάβει όλους τους θεσμικούς και μη φορείς του νομού και θα τους κάνει κοινωνούς του προβλήματος. Ξεπερνώντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, πολιτικούς καιροσκοπισμούς και πολιτικές κοστολογήσεις τοπικού ενδιαφέροντος μπορούμε να δράσουμε ως μια κοινωνία ευρωπαϊκών προδιαγραφών και να συμμετάσχουμε ενεργά στη σωτηρία της λίμνης. Σε μια τέτοια καμπάνια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν όλοι οι τρόποι που υπάρχουν για να γνωστοποιηθεί αλλά και να επιλυθεί το πρόβλημα (συλλογή υπογραφών, καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου, συναυλίες, happenings, ακτιβιστικές ενέργειες κ.α.).

Σε μια τέτοια, φαντάζομαι, λογική εντάσσεται και η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς για παράβαση καθήκοντος κατά του νομάρχη από τους επικεφαλής δύο παρατάξεων της αντιπολίτευσης. Αναρωτιέμαι οι άλλες δύο ή και τρεις παρατάξεις που ήταν;

Και μέσα σ'όλα αυτά ήρθε και το χαστούκι της απόρριψης της χώρας μας από το Κιότο. Η αποβολή όμως δεν έγινε γιατί υπερβήκαμε τους ρύπους (άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση θα πληρώναμε το κατιτί μας), αλλά γιατί ούτε καν τους μετρούσαμε! Δεν μπορέσαμε δηλαδή, ούτε ένα αξιόπιστο σύστημα μετρήσεων των ρύπων να εφαρμόσουμε.
Κι άντε να δεχτώ ότι η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι ανεύθυνη (που και λίγο της είναι αυτός ο χαρακτηρισμός), δεν μπορώ όμως να μη μιλήσω για μέρος της επιστημονικής κοινότητας που εντάσσεται στις δραστηριότητες του υπουργείου, που δεν μίλησε και δε ξεσήκωσε το κόσμο. Οπότε με περίσση χάρη έρχεται τώρα ο υφυπουργός και καταγγέλει (για να φύγουν οι αμαρτίες από επάνω του) τους επιστήμονες του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Για ένα θέμα που είναι πρωτίστως πολιτικό και κατόπιν επιστημονικό θα έπρεπε να υπάρξει πολιτική κάλυψη των επιστημόνων. Μια κάλυψη που θα μπορούσαν να τη επιζητήσουν και μόνοι τους από την ίδια την κοινωνία, κάνοντας ευρύτερα γνωστό το θέμα.

Πρώτα διασυρόμαστε και μετά ψάχνουμε ενόχους.

Ο δρόμος ήταν γεμάτος;

Σήμερα το πρωί μπροστά από τη μονάδα χορήγησης υποκαταστατών του ΟΚΑΝΑ πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την εγκληματικότητα στην Σταυρούπολη. Ο διοργανωτής είναι ο Δήμος. Προφανώς ο συνειρμός γίνεται με άμεσο αυτοματισμό. ΟΚΑΝΑ ίσον εγκληματικότητα, συνεπάγεται ότι οι ασθενείς και οι χρήστες που δεν συμμετέχουν στο πρόγραμμα αλλά περιφέρονται τριγύρω από το χώρο είναι εγκληματίες.

Οι εισηγούντες την συγκέντρωση διαμαρτυρίας θα ισχυριστούν την ήπια και πολύ σωστή πρόταση περί διασποράς του προγράμματος σε ακόμη περισσότερες μονάδες, κατά κύριο λόγο εντός των νοσοκομειακών μονάδων. Όλο αυτό το σχέδιο όμως σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας (διαμαρτύρομαι για τι;) θα καταποντιστεί από τις άναρθρες κραυγές του «αγανακτισμένου» πολίτη και το μόνο που θα φανεί δεν θα είναι το ΝΑΙ στη ζωή αλλά το ΟΧΙ στον ΟΚΑΝΑ.

Όταν οι πολιτικές ηγεσίες, κεντρικές και τοπικές, ξεπεράσουν το σύνδρομο του πολιτικού κόστους και καταλάβουν ότι σε μια ευνομούμενη κοινωνία, τα ελάσσονα κοινωνικά τμήματα χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη από τη «μανία» της πλειοψηφίας, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για σύγχρονη δημοκρατική, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη κοινωνία.

Δηλώνω ότι εγώ είμαι αντίθετος προς οποιαδήποτε τέτοια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Ενημερωτικά και οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είναι μέλη του ΣΥΝ και συμμετέχουν στη Διοίκηση καταψήφισαν (οι μόνοι στο Δημοτικό Συμβούλιο) την πρόταση για την διοργάνωση αυτής της συγκέντρωσης.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ (ο κεντρικός πυρήνας είναι ο ίδιος) αλλά και στα κατά καιρούς σχόλια και τις αντιπαραθέσεις με τον Δείμο του Πολίτη

Η περσινή προσπάθεια επαναλαμβάνεται και φέτος. Φέρτε το μπλοκάκι σας, εκφράστε τους μύχιους πόθους σας και μην τρομάζετε. Κι εμείς ερασιτέχνες είμαστε...

Τι στοίχημα βάζεις;

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου αλλά και οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις, δημιούργησαν μια ιδιαίτερη ευφορία στα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ. Μια ευφορία που χαρακτηρίστηκε από εκλάμψεις αυτοεπιβεβαίωσης κάποιων αλλά και προβληματισμού από κάποιους άλλους. Κυρίως τα στελέχη της λεγόμενης πλειοψηφίας του κόμματος προσπάθησαν να δείξουν ότι η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που με τη στρατηγική της σημασία προσδιόρισε το αποτέλεσμα. Η επιχειρηματολογία αυτή συνεχίστηκε και στο μόλις περατωθέν 5^ο Συνέδριο του ΣΥΝ.

Είναι πασίδηλο βέβαια ότι η προεκλογική εικόνα αλλά και η διατυπωμένη πολιτική ατζέντα δεν ήταν, επ’ ουδενί ,απόρροια της διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ. Θα υποστηρίζαμε εδώ ότι η πολιτική οξύνοια του Α. Αλαβάνου οδήγησε και την προεκλογική συζήτηση αλλά και τις διαφαινόμενες ελπίδες από μερίδα των πολιτών, σε άλλα μονοπάτια από αυτά της διακήρυξης. Θα λέγαμε δηλαδή ότι για μια ακόμη φορά η κοινωνία απέδειξε ότι το βλέμμα είναι στραμμένο στο δάσος και όχι στο δέντρο. Ότι το ουσιώδες της ανάδειξης μιας εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα και του ξεπεράσματος της κρίσης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος προς προοδευτικότερες κατευθύνσεις είναι αξιολογικά σημαντικότεροι παράγοντες σε σχέση με την Οκτωβριανή επανάσταση και τις επιπτώσεις της.

Είναι γεγονός ότι πολλοί υποστηρίζουν ότι ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Πιο συγκεκριμένα αναφέρονται το τέλος του δικομματισμού. Θα λέγαμε, με μεγαλύτερη ίσως σαφήνεια ότι διαβιούμε την εποχή της μετα-Μεταπολίτευσης. ¨Ένα πολιτικό σκηνικό δηλαδή συνεχώς διαμορφούμενο, συνεχώς ανανεωνόμενο και ταυτόχρονα τόσο διφορούμενο που τα αναλυτικά εργαλεία σκέψης που υπάρχουν από τις προηγούμενες δεκαετίες αποδεικνύονται ανίκανα να εφαρμόσουν ένα αυτόνομο μοντέλο ανάλυσης της σημερινής πραγματικότητας. Αυτό δείχνει ότι όποια πολιτική οντότητα μπορεί να συνδυάσει απόψεις, ιδέες, πρακτικές, γίνει δηλαδή πιο πολυσυλλεκτική, και ταυτόχρονα παρουσιάσει ένα επικαιροποιημένο πρόγραμμα για τη χώρα με όραμα, προοπτική και σαφήνεια προτεραιοτήτων, είναι αυτή που θα οδηγήσει και τις εξελίξεις στο άμεσο μέλλον.

Σε ένα τέτοιο μετασχηματιζόμενο πολιτικό περιβάλλον η Αριστερά δεν μπορεί να είναι απούσα. Αντίθετα πρέπει να είναι πρωταγωνίστρια και δημιουργός των εξελίξεων. Πρέπει να παράγει πολιτικά γεγονότα που θα ταρακουνούν τα λιμνάζοντα νερά του συστήματος αλλά ταυτόχρονα θα καταθέτει και θα υπερασπίζεται την εναλλακτική της πρόταση. Μια πρόταση που θα εμπνέεται από τον κόκκινο μεταρρυθμισμό και τον πράσινο ριζοσπαστισμό, από την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και την χρήση του προς όφελος του κοινού καλού, από έναν αριστερό ευρωπαϊσμό που θα στοχεύει στην πολιτική ενοποίηση μιας Ευρώπης κοινωνικής, οικολογικής, δημοκρατικής, φιλειρηνικής, που θα στέκεται απέναντι από κάθε είδους μορφής ανάπτυξης που δε σέβεται το περιβάλλον ενώ ταυτόχρονα θα δίνει αναπτυξιακή προοπτική μέσα από ένα διαφορετικό μοντέλο.

Μια πρόταση που μπορεί να αγγίζει ταυτόχρονα τους μισθωτούς της μεσαίας τάξης και τους νέους εργαζόμενους των 400 ευρώ, που θα ορίζει άξονες εξωτερικής πολιτικής με γνώμονα το σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, που θα ενισχύει το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και θα οδηγεί σε μια ανασυγκρότηση του κράτους μέσω της αιρετής περιφερειακής διάρθωσης.

Ταυτόχρονα έχουμε ανάγκη από μία Αριστερά που δε θα κοιτάζει τις νέες τεχνολογίες με φόβο, που θα ενισχύει τις νέες μορφές συντροφικότητας, που θα αγωνίζεται με κάθε μέσο για τον εκσυγχρονισμό του δημοσίου. Μία Αριστερά που δεν θα λοιδορεί απόψεις και επιλογές αλλά με τον πολιτικό της λόγο και τις διακηρυγμένες θέσεις της θα μπορεί να αποδείξει το ορθό της πολιτικής της άποψης.

Στόχος πρέπει να είναι μια Αριστερά που δεν θα ανατροφοδοτείται από μύθους του παρελθόντος αλλά θα δημιουργεί ρεαλιστικά προτάγματα για τη νέα εποχή. Τη στιγμή που η κοινωνία απευθύνει ευήκων ους προς την Αριστερά, τη στιγμή που τις απευθύνεται η πρόσκληση-πρόκληση, δεν θα πρέπει να κανένα τρόπο να αφεθεί μετέωρη αυτή η πρόκληση. Αντίθετα πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να κάνει γνωστά τα δικά της επίδικα.

Εδώ κατά την ταπεινή μου γνώμη βρίσκεται και το στοίχημα της νέας ηγεσίας του ΣΥΝ. Μια ηγεσία που δεν πρέπει να είναι συναινετική – με τη λογική των εσωκομματικών ισορροπιών – άρα παραλυτική. Που δεν πρέπει να είναι ηγεσία του laissez faire και αναζήτησης του εσωτερικού εχθρού, άρα διαλυτική. Αλλά να είναι μια ηγεσία συνθετική και μετασχηματιστική προς όφελος και του κόμματος αλλά και της κοινωνίας. Να βρει δηλαδή εκείνη την κινητήριο δύναμη ώστε να λειτουργήσει μετασχηματιστικά για την Αριστερά, την πολιτική, την κοινοβουλευτική δημοκρατία και τη χώρα.

Πρόσκληση για να πάρουμε τους δρόμους εν Ευόσμω

Το τσαλίμι προσκαλεί κι εμείς αποδεχόμαστε την πρόσκληση. Είναι καλό να πάμε πολλοί για να τους ευχηθούμε "Πάντα τέτοια". Άλλωστε τόσοι καλοί φίλοι, δεν μπορεί, κάτι καλό έχουν ετοιμάσει.

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ - ΑΝΑΣΑ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το στρατόπεδο Παύλου Μελά αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα σημεία αναφοράς στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Ιστορικός τόπος, χώρος μαρτυρίου και τώρα η μοναδική ελπίδα για ένα Μητροπολιτικό Πάρκο – ανάσα ζωής για όλη τη Θεσσαλονίκη. Για μια Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα της Ευρώπης στα μικροσωματίδια , με τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους και με το λιγότερο πράσινο ανά κάτοικο. Σε μια τέτοια πόλη, που ασφυκτιά κάτω από το βάρος χιλιάδων τόνων τσιμέντου και χιλιάδων αυτοκινήτων, ταυτόχρονα με τον χαρακτηρισμό της Δυτ. Θεσσαλονίκης ως την πιο υποβαθμισμένη περιοχή του πολεοδομικού συγκροτήματος, είναι αναγκαία όσο ποτέ η διαμόρφωση των τελευταίων ελάχιστων ελεύθερων χώρων, όπως τα στρατόπεδα, σε χώρους πρασίνου, αναψυχής, συνάντησης και επικοινωνίας των πολιτών.

Προς αυτήν την κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια η τοπική κοινωνία αναζητεί τρόπους ανάδειξης του προβλήματος και διεκδίκησης του δίκαιου αιτήματος. Δημοτικές αρχές, σύλλογοι και φορείς της πόλης, απλοί πολίτες με συγκεκριμένες δράσεις κάνανε σαφές το μέλλον που διεκδικούν για το στρατόπεδο Παύλου Μελά. Και σ’ αυτό το μέλλον το μόνο που βλέπουν είναι το πράσινο. Πιο συγκεκριμένα απορρίπτεται η οποιαδήποτε πρόθεση τσιμεντοποίησης, οικοπεδοποίησης ή τεμαχισμός του χώρου. Σχηματικά η επιδίωξη είναι «ούτε ένα κυβικό μπετόν παραπάνω». Σε αυτό το πλαίσιο φυσικά απορρίπτεται η επιδίωξη του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης για δημιουργία οικισμού αξιωματικών, μιας και η συγκεκριμένη επιλογή θα φορτώσει το ήδη επιβαρημένο περιβάλλον με ακόμη περισσότερο τσιμέντο. Με αυτό το σκεφτικό απορρίπτεται και οποιαδήποτε άλλη δόμηση, ακόμη και κοινωνικών υπηρεσιών (π.χ. κτίριο ΙΚΑ ή Δημαρχείου). Από την άλλη πρέπει να επιδιωχθεί η ανακαίνιση και η αξιοποίηση των όποιων αξιόλογων, αρχιτεκτονικά αλλά και ιστορικά, κτιρίων υπάρχουν στο χώρο, για την ανάδειξη της ιστορικότητας του αλλά και για να δώσουν το έναυσμα για την φιλοξενία δημιουργικών και ζωντανών δράσεων στα πλαίσια του Μητροπολιτικού Πάρκου. Ταυτόχρονα, η όποια υπεραξία αποκτηθεί με τη δημιουργία του Πάρκου πρέπει να αποδοθεί στην κοινωνία και όχι σε οργανωμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Είναι γεγονός βέβαια ότι ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί όλες τις δυνάμεις του τόπου σε εγρήγορση. Απαιτεί πολιτική βούληση από την ηγεσία του Υπουργείου, κάτι που δεν έδειξε ότι έχει μέχρι στιγμής. Απαιτεί την κατανόηση της ευθύνης που αναλογεί σε κάθε πολιτική δύναμη της Θεσσαλονίκης. Απαιτεί ρήξεις με την κεντρική εξουσία από μεριάς Αυτοδιοίκησης. Απαιτεί υπερτοπική συνεννόηση και δράση και φυσικά ένα ζωντανό και ελπιδοφόρο κίνημα ενεργών πολιτών που θα είναι ο κινητήριος μοχλός για τη διασφάλιση του χώρου προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.

Το όνειρο για μια αξιοβίωτη και περιβαλλοντολογικά αναβαθμισμένη Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Προτάσσοντας το ανεπανάληπτο του περιβάλλοντος και στηρίζοντας την πρόταση για ένα ευρύ δίκτυο Μητροπολιτικών Πάρκων (στρατόπεδο Κόδρα, Γ’ΣΣ, στρατόπεδα Δυτ. Θεσσαλονίκης-Παύλου Μελά) είναι δυνατό η Θεσσαλονίκη να σταματήσει να είναι συνώνυμο της υποβάθμισης και της μόλυνσης.

Ας ευχηθούμε τα πρώτα βήματα να γίνουν το 2008.