Πέρασαν πολλές μέρες από την τελευταία φορά που κατέγραψα κάτι στο διαδικτυακό μου ημερολόγιο. Τούτη την αποχή την αποφάσισα θεωρώντας ότι υπάρχουν γεγονότα στη ζωή μας που πρέπει να τα ζούμε ψυχή τε και σώματι. Χρειάζεται να τα ζήσεις με όλη τη δύναμη του πνεύματος, έτσι ώστε να κερδίσεις όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Τέτοιες μακροχρόνιες διακοπές σου δίνουν τη δυνατότητα να ανασυνθέσεις απόψεις, να αξιολογήσεις τεκταινόμενα του παρελθόντος, να φορτίσεις μπαταρίες, να αφήσεις χώρο και σε άλλους.
Το τελευταίο διάστημα υπήρξα θεατής γεγονότων, ακροατής ανθρώπων και αναγνώστης κειμένων. Γεγονότα που με άφησαν άναυδο με τη δύναμη τους. Άνθρωποι που με το χειμαρώδη και με επιχειρήματα λόγο τους με συνεπείραν, αλλά και άνθρωποι που με κουράσαν νομίζοντας ότι τα ξέρουν όλα. Κείμενα που με ανατριχιάσανε και ποτίσαν τη δίψα του μυαλού μου με γάργαρο γραπτό λόγο.
Μου δόθηκε επίσης η ευκαιρία να βλέπω το γιο μου να μεγαλώνει. Να αφουγκράζομαι κάθε δευτερόλεπτο την αναπνοή του. Να νοιώθω τα μικρά δαχτυλάκια του να με αγγίζουν. Να ψελλίζω κι εγώ μαζί του τις μικρές ανώδυνες λεξούλες του.Σκοπός μου ήταν και είναι να διαμορφώσω την καθημερινότητα μου στις δικές του ανάγκες.
Τέτοια συναισθήματα δεν μπορεί να στα δώσει το διαδίκτυο. Με μεγάλο κόπο βέβαια μπορεί κάποιος να στα εκφράσει ακόμη και προφορικά, πόσο γραπτά. Μόνο τα νοιώθεις.
Γι΄ αυτό και η αποχή. Γιατί ήθελα να νοιώσω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου