Ξινίλες

Ο καθένας ποτίζει το δέντρο του με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο.
Ενώνει τις βουλίτσες μηχανικά σε ένα τετράδιο νηπιαγωγείου και αρρωσταίνει στην ιδέα της διάλυσης, του πάτου, του διαφορετικού.
Άλλοι καταστρέφουν τον ορίζοντα με κοντινά πλάνα οκτώ χιλιοστών και επιζούν μόνο με την κακομοιριά τους.
Άλλοι βλέπουν την άγαρμπη σκιά τους και θαρρούν πως εντόπισαν το Ιερό Δισκοπότηρο.
Ο καθένας τους φτιάχνει τη δικιά του ιστορία για ζωή σε ασφάλεια. Κάνει το δικό του job description.
Τα χρόνια μας δεν είναι ενδιαφέροντα.
Ζέχνουν από ξεφτίλα και ρεζιλίκι.
Από αδιαφορία και κυνισμό.
Οι έρωτες δεν κοιτούν πια το φεγγάρι αλλά κλειδαρότρυπες.
Οι εικόνες προσπερνάν τις στιγμές μας.
Το βάθος είναι τόσο ρηχό, που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Αν είχαν τα χρόνια μας χρώμα θα ήταν απλά κίτρινα.
Ούτε μαύρα, ούτε άσπρα, ούτε κόκκινα της φωτιάς, ούτε πράσινα της ελπίδας, ούτε γαλάζια της προσμονής.
Απλά κίτρινα. Ξινά σαν λεμόνι...