Κόπος...

Ξέρεις πότε υπάρχει πρόβλημα;
Όταν μένεις σε κάθε τραγούδι.
Όταν σε αναγνωρίζω σε κάθε στίχο.
Όταν σε κάνω εικόνα σε κάθε βλέμμα του καιρού.
Όταν σφυρίζω τον άλαλο σκοπό σου. Αυτόν που δεν τον ξέρω και τον φαντάζομαι.
Όταν γίνεσαι μπερδεμένα γράμματα στις σελίδες των βιβλίων.
Όταν η μορφή σου χορεύει παρέα με τις νότες στο πεντάγραμμο.
Όταν γίνεσαι λυχνάρι στο σκότος μου.
Όταν τα κενά για σένα δεν είναι παρά σημάδια συνέχειας.
Όταν παλεύω με τις Ερινύες μου κι εσύ σηκώνεις το λάβαρο της ακατανόητης ελπίδας.
Όταν θέλω να ζήσω, μαζί σου,, το τέλειο πάνω στη γη.
Όταν ο πόθος ταυτίζεται με το όνομά σου...
Η ζωή μεταχειρισμένη.
Χωρίς εσένα...

Ξινίλες

Ο καθένας ποτίζει το δέντρο του με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο.
Ενώνει τις βουλίτσες μηχανικά σε ένα τετράδιο νηπιαγωγείου και αρρωσταίνει στην ιδέα της διάλυσης, του πάτου, του διαφορετικού.
Άλλοι καταστρέφουν τον ορίζοντα με κοντινά πλάνα οκτώ χιλιοστών και επιζούν μόνο με την κακομοιριά τους.
Άλλοι βλέπουν την άγαρμπη σκιά τους και θαρρούν πως εντόπισαν το Ιερό Δισκοπότηρο.
Ο καθένας τους φτιάχνει τη δικιά του ιστορία για ζωή σε ασφάλεια. Κάνει το δικό του job description.
Τα χρόνια μας δεν είναι ενδιαφέροντα.
Ζέχνουν από ξεφτίλα και ρεζιλίκι.
Από αδιαφορία και κυνισμό.
Οι έρωτες δεν κοιτούν πια το φεγγάρι αλλά κλειδαρότρυπες.
Οι εικόνες προσπερνάν τις στιγμές μας.
Το βάθος είναι τόσο ρηχό, που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Αν είχαν τα χρόνια μας χρώμα θα ήταν απλά κίτρινα.
Ούτε μαύρα, ούτε άσπρα, ούτε κόκκινα της φωτιάς, ούτε πράσινα της ελπίδας, ούτε γαλάζια της προσμονής.
Απλά κίτρινα. Ξινά σαν λεμόνι...