Κατάρρευση

Σαν τυφώνας η επικαιρότητα έρχεται να σαρώσει τις ήσυχες μέρες του καλοκαιριού. Μαύρο πολιτικό χρήμα, διαγραφές, αποπομπές, ρυπαίνουν με τη μη κριτική τους στάση – αλλά εξόχως επικοινωνιακή – τη πολιτική ζωή. Ο ένας διαγράφει, ο άλλος λέει κάνε ότι νομίζεις, ο τρίτος λέει ότι το έκανα για το κόμμα.

Όταν ο κ. Σημίτης απεχώρησε από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μετά από την πρωθυπουργία, η κοινή αίσθηση ήταν ότι η διακυβέρνησή του θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας του νεωτερικού ελληνικού κράτους. Ήταν η επιτυχία ένταξης στην Ευρωζώνη που έδωσε αυτή την αίσθηση. Ήταν η προσπάθεια εκσυγχρονισμού κάποιων τομέων του δημόσιου χώρου. Ήταν το συνολικό feeling της κοινωνίας εκείνη την εποχή. Ας εξετάσουμε όμως προσεκτικά τις συνέπειες εκείνης της διακυβέρνησης.

Με κύριο σύνθημα τον εκσυγχρονισμό, ουσιαστικά παρέδωσε αμαχητί οποιαδήποτε προσπάθεια εκκοσμίκευσης και διαμόρφωσης ευρωπαϊκής συνείδησης στο πολιτικό κόστος. Ταυτόχρονα προώθησε κινήσεις που είχαν έντονο το νεοφιλελεύθερο προφίλ σε τομείς της οικονομίας, όπου συντονισμένος με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης προσπάθησε να δώσει ένα νέο στρατηγικό στόχο στην ίδια τη σοσιαλδημοκρατία. Μια στρατηγική που χαρακτηρίστηκε από άκρατο τεχνοκρατισμό, έλλειψη πολιτικού σχεδίου, οικονομισμό και λατρεία των αριθμών. Η επίκλησή του για το νέο όραμα της Ελλάδας – τη συμμετοχή στη ζώνη του ευρώ – μπορεί να έδωσε ανάσα ζωής στην οικονομία – ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους, όπως αυτή που παίρνάμε σήμερα – εντούτοις αποσάθρωσε τον παραγωγικό ιστό και την κοινωνική συνοχή της χώρας. Δημιούργησε ελίτ τεχνοκρατών και διαπλεκόμενων με τα έργα του δημοσίου, αεριτζήδων και στρατιά «συμβούλων». Έδωσε στους πολίτες την δυνατότητα να πιστέψουν σε ένα καλύτερο προσωπικό μέλλον μέσω της φυγοπονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του αέρα του Χρηματιστηρίου. Μετουσίωσε την ανάγκη για μια σύγχρονη Ελλάδα σε μια ανάγκη για εύκολο και γρήγορο χρήμα.

Όλα αυτά λοιδόρησαν και εξακολουθούν να λοιδορούν την έννοια του εκσυγχρονισμού.