Πρέπει;

Ακούς μια φωνούλα παιδική που ξυπνάει τις αισθήσεις σου. Βλέπεις το δωμάτιο σαν πεδίο μάχης. Παντού πεταμένα και μπερδεμένα παιχνίδια. Αυτοκινητάκια, κουκλάκια, πολύχρωμες μπάλες. Όλα να δηλώνουν την παρουσία τους με ένα ελάχιστο σημάδι. Νοιώθεις τελικά ότι αυτό που ζεις δεν είναι η πραγματικότητα αλλά ένα όνειρο που δεν θέλεις να τελειώσει. Και μετά καταλαβαίνεις ότι πράγματι είναι η αληθινή ζωή.

Και σ’ αυτή τη ζωή το πρώτο λόγο τον έχουν κάποιοι που, πιθανόν, δεν περίμενες ότι θα τον είχαν. Πάντοτε πίστευες άλλωστε ότι ελέγχεις την κατάσταση και φυσικά όλη τη ζωή σου. Μα δεν είναι αυτή η αλήθεια.

«Μπαμπά κότσι», σου λέει και δείχνει ένα αυτοκινητάκι κατακόκκινο σαν τα μαγουλάκια του. «Ο παππούς έκανε το καθήκον του και του έμαθε την πρώτη λέξη στα ουγγαρέζικα», σκέφτεσαι. Ότι έκανε και μαζί σου.

Η προηγούμενη γενιά έκανε το καθήκον της. Εμείς θα μπορέσουμε να το κάνουμε; Και δεν είναι μόνο να είσαι καλός πατέρας. Να του φέρνεις δηλαδή δώρα, να του προσφέρεις ότι περισσότερο μπορείς, να το πηγαίνεις βόλτα με το αυτοκίνητο, να του δίνεις χρήματα αύριο μεθαύριο. Το ζήτημα είναι να του δείξεις πώς να ζει τις απλές καθημερινές πράξεις. Να του δώσεις τη δυνατότητα να μυρίσει το βρεγμένο χώμα μετά από βροχή, να τσιμπηθεί από το αγκάθι της τριανταφυλλιάς καθώς θα προσπαθεί να το κόψει από το φυτό και όχι από ένα υβρίδιο θερμοκηπίου, να ανεβεί πάνω σε ένα δέντρο και να ζήσει την αγωνία για το αν θα το αντέξει το κλαδί, να γεμίσουν τα νύχια του με λάσπη καθώς θα φτιάχνει μικρά φανταστικά πραγματάκια από πηλό, να πάρει την πασχαλίτσα και να της τραγουδήσει «πασχαλίτσα, πασχαλιά…», να παίξει κρυφτό και να κρυφτεί σε ένα χωράφι με καλαμπόκια και μετά να μαζέψει τα καρπό, να ανάψει φωτιά και να ψήσει, να μοσχομυρίσει η οικουμένη.

Αυτά πρέπει να του δείξεις.

Μηνύσεις και χαστούκια

Στην πλαϊνή μπάρα του blog υπάρχει μια έκκληση για την Κορώνεια. Τοποθετήθηκε εδώ και πολύ καιρό πιστεύοντας ότι η σωτηρία της λίμνης είναι πλέον καθήκον όλων των φορέων και των πολιτών του νομού Θεσσαλονίκης. Πίστεψα και πιστεύω ότι μόνο μια μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης, διαμαρτυρίας και προσπάθειας επίλυσης μπορεί να συνεισφέρει στη λύση του προβλήματος. Μια καμπάνια που μπορεί να περιλάβει όλους τους θεσμικούς και μη φορείς του νομού και θα τους κάνει κοινωνούς του προβλήματος. Ξεπερνώντας ιδεολογικές προκαταλήψεις, πολιτικούς καιροσκοπισμούς και πολιτικές κοστολογήσεις τοπικού ενδιαφέροντος μπορούμε να δράσουμε ως μια κοινωνία ευρωπαϊκών προδιαγραφών και να συμμετάσχουμε ενεργά στη σωτηρία της λίμνης. Σε μια τέτοια καμπάνια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν όλοι οι τρόποι που υπάρχουν για να γνωστοποιηθεί αλλά και να επιλυθεί το πρόβλημα (συλλογή υπογραφών, καταγγελία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου, συναυλίες, happenings, ακτιβιστικές ενέργειες κ.α.).

Σε μια τέτοια, φαντάζομαι, λογική εντάσσεται και η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς για παράβαση καθήκοντος κατά του νομάρχη από τους επικεφαλής δύο παρατάξεων της αντιπολίτευσης. Αναρωτιέμαι οι άλλες δύο ή και τρεις παρατάξεις που ήταν;

Και μέσα σ'όλα αυτά ήρθε και το χαστούκι της απόρριψης της χώρας μας από το Κιότο. Η αποβολή όμως δεν έγινε γιατί υπερβήκαμε τους ρύπους (άλλωστε σε μια τέτοια περίπτωση θα πληρώναμε το κατιτί μας), αλλά γιατί ούτε καν τους μετρούσαμε! Δεν μπορέσαμε δηλαδή, ούτε ένα αξιόπιστο σύστημα μετρήσεων των ρύπων να εφαρμόσουμε.
Κι άντε να δεχτώ ότι η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι ανεύθυνη (που και λίγο της είναι αυτός ο χαρακτηρισμός), δεν μπορώ όμως να μη μιλήσω για μέρος της επιστημονικής κοινότητας που εντάσσεται στις δραστηριότητες του υπουργείου, που δεν μίλησε και δε ξεσήκωσε το κόσμο. Οπότε με περίσση χάρη έρχεται τώρα ο υφυπουργός και καταγγέλει (για να φύγουν οι αμαρτίες από επάνω του) τους επιστήμονες του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Για ένα θέμα που είναι πρωτίστως πολιτικό και κατόπιν επιστημονικό θα έπρεπε να υπάρξει πολιτική κάλυψη των επιστημόνων. Μια κάλυψη που θα μπορούσαν να τη επιζητήσουν και μόνοι τους από την ίδια την κοινωνία, κάνοντας ευρύτερα γνωστό το θέμα.

Πρώτα διασυρόμαστε και μετά ψάχνουμε ενόχους.

Ο δρόμος ήταν γεμάτος;

Σήμερα το πρωί μπροστά από τη μονάδα χορήγησης υποκαταστατών του ΟΚΑΝΑ πραγματοποιείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την εγκληματικότητα στην Σταυρούπολη. Ο διοργανωτής είναι ο Δήμος. Προφανώς ο συνειρμός γίνεται με άμεσο αυτοματισμό. ΟΚΑΝΑ ίσον εγκληματικότητα, συνεπάγεται ότι οι ασθενείς και οι χρήστες που δεν συμμετέχουν στο πρόγραμμα αλλά περιφέρονται τριγύρω από το χώρο είναι εγκληματίες.

Οι εισηγούντες την συγκέντρωση διαμαρτυρίας θα ισχυριστούν την ήπια και πολύ σωστή πρόταση περί διασποράς του προγράμματος σε ακόμη περισσότερες μονάδες, κατά κύριο λόγο εντός των νοσοκομειακών μονάδων. Όλο αυτό το σχέδιο όμως σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας (διαμαρτύρομαι για τι;) θα καταποντιστεί από τις άναρθρες κραυγές του «αγανακτισμένου» πολίτη και το μόνο που θα φανεί δεν θα είναι το ΝΑΙ στη ζωή αλλά το ΟΧΙ στον ΟΚΑΝΑ.

Όταν οι πολιτικές ηγεσίες, κεντρικές και τοπικές, ξεπεράσουν το σύνδρομο του πολιτικού κόστους και καταλάβουν ότι σε μια ευνομούμενη κοινωνία, τα ελάσσονα κοινωνικά τμήματα χρειάζονται μεγαλύτερη στήριξη από τη «μανία» της πλειοψηφίας, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για σύγχρονη δημοκρατική, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη κοινωνία.

Δηλώνω ότι εγώ είμαι αντίθετος προς οποιαδήποτε τέτοια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

Ενημερωτικά και οι δύο δημοτικοί σύμβουλοι που είναι μέλη του ΣΥΝ και συμμετέχουν στη Διοίκηση καταψήφισαν (οι μόνοι στο Δημοτικό Συμβούλιο) την πρόταση για την διοργάνωση αυτής της συγκέντρωσης.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ (ο κεντρικός πυρήνας είναι ο ίδιος) αλλά και στα κατά καιρούς σχόλια και τις αντιπαραθέσεις με τον Δείμο του Πολίτη