Τυχαίνει καμιά φορά να παρακολουθήσω αυτούς τους τηλεοπτικούς μουσικούς διαγωνισμούς ανάδειξης ταλέντων. Όσο κι αν προσπάθησα δεν χώνεψα ποτέ αυτή την ιστορία. Θες λίγο το “δήθεν”, θες λίγο οι κριτές (ο Θεός να τους κάνει κριτές), θες λίγο το glamour που πάντοτε με απωθούσε, όλο αυτό το δέχομαι ως ένα κρύο κομμάτι παστίτσιο που πέφτει σαν τούβλο στο στομάχι. Και παλεύω το βράδυ να ανασάνω σαν άνθρωπος.
Από την άλλη πηγαίνοντας στο live των Stereo Mc's στο Pre-Reworks είχα τον κόμπο στο στομάχι, όχι τώρα λόγω κακής λειτουργίας του, αλλά λόγω της ανησυχίας μου για το αν θα στεκόταν στο ύψος του ονόματός τους. Πέραν του ότι τελικά ήταν πολύ καλοί, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το μίγμα ηλικιών αυτών που πήγαν στη συναυλία. Κυρίως τα νέα παιδιά που δέχτηκαν τους ήχους με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Κι σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά μπορεί τη μια μέρα να ακούν τους Stereo Mc's και την άλλη να ψηφίζουν για τον αγαπημένο τους τροβαδούρο στα κάθε λογής Greek Idol.
Η δικιά μας γενιά ήταν από πλευράς μουσικής έντονα οριοθετημένη. Ταμπέλες υπήρχαν για όλα. Rock κλισέ, pop χαριτοδιπλωμενιές, jazz για τους λίγους, electronica ως μπλιμπλίκια. Τα κομμάτια δεν ενώνονταν, δεν επικοινωνούσαν, δεν κοιταζόντουσαν καν. Κάποιοι όμως, λίγοι είναι αλήθεια, έριξαν τους τοίχους και γλυκάθηκαν. Γλυκάθηκαν από τον πλούτο της μουσικής. Αρρώστησαν από τις πρωτοτυπίες των άλλων. Κολλήσανε σε ένα riff ή ένα beat. Ιδρώνανε και από το headbanging αλλά και από την τρέλα της electronica.
Τα σημερινά παιδιά είναι απότοκα αυτών. Και δε δίνουν σημασία σε ταμπέλες, και δεν παίζουν το παιχνίδι των “κριτών” (“Αυτό το κομμάτι είναι rock και θέλω να ακούγεται rock” δήλωσε ο πολύς Κωστόπουλος). Το στοίχημα όμως είναι να ψάξουν. Να ψάξουν και να βρουν αυτούς που την “ψάχνουν” τη δουλειά. Που δεν δίνουν μασημένη τροφή στον κόσμο. Που βγάζουν τη ψυχούλα τους κάθε φορά που παίζουν μια λούπα ή ένα ακόρντο. Που σκάβουν βαθιά. Που δεν αντιγράφουν αλλά “κλέβουν”. Δυστυχώς όμως οι εταιρίες και τα τηλεοπτικά projects κάνουν ότι μπορούν να μη φανούν τα διαμάντια.
