Θέλω μια πόλη

Με αφορμή τη μεγάλη κουβέντα που γίνεται για τη υποθαλάσσια αρτηρία μου γεννάται ευθύς εξαρχής το βασικό ερώτημα «τι είδους πόλη θέλουμε;»

Είναι γεγονός ότι στην εποχή μας βλέπουμε κάποιες μεγάλες αντικειμενικότητες. Αυτές έχουν να κάνουν με τον τρόπο ζωής μας και φυσικά με τις πόλεις που ζούμε. Ο ιστορικός κύκλος της πόλης της βιομηχανικής επανάστασης πιστεύω ότι έκλεισε. Αντίθετα η κρατούσα άποψη μιλάει για επέκταση πάνω στην επέκταση με άμεσο αποτέλεσμα το γιγαντισμό. Η κρατούσα άποψη αναφέρεται σε πόλεις του μέλλοντος που θα είναι υπερσυγκεντρωτικές, που θα είναι μεγαθήρια, που θα δίνουν κατά κύριο λόγο την δυνατότητα της ιδιώτευσης απέναντι στο δημόσιο αγαθό. Κινητήρια δύναμη σε αυτές τις απόψεις δίνουν οι έννοιες της ευτυχίας και άνεσης.

Ζητάμε όλο και περισσότερη άνεση με το αυτοκίνητό μας. Ζητάμε όλο και πιο πολύ ευτυχία με την απόκτηση άχρηστων τις περισσότερες φορές καταναλωτικών αγαθών. Σήμερα οι πόλεις χαρακτηρίζονται από επάρκεια και από άμεση σύνδεση με οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Έτσι οραματίζονται κάποιοι και τη Θεσσαλονίκη. Μεγάλες λεωφόροι, υποθαλάσσιες αρτηρίες, επέκταση και προς τα δυτικά και προς τα ανατολικά, εισροή πληθυσμού, ring roads κ.α.

Εγώ θέλω μια πόλη ανάσα για τη ζωή μου, όχι μια πόλη μάντρα. Θέλω μια πόλη που θα σέβεται τη φύση αλλιώς δεν θα μας σεβαστεί αυτή. Θέλω η πόλη να ανήκει στο δήμο της όπου ο δήμος είμαστε εμείς. Θέλω μια πόλη με πρόσωπο και όχι με σιδερένια μάσκα. Θέλω μια πόλη της γειτονιάς με απρόβλεπτη συνεύρεση ανθρώπων. Θέλω….